Ⅰ

Ang pinakapangunahing bahagi ng pananampalataya sa Diyos

ay ang pagbabasa sa mga salita ng Diyos sa bawat araw.

At ang kailangang pagsasanay araw-araw

ay panalangin sa Diyos at pagninilay sa sarili.

Ang pangunahing pagtuon ng pananampalataya ay pagsasagawa ng katotohanan

at pagkakaroon ng mga prinsipyo sa iyong mga kilos.

Ang konsiyensyang dapat panatilihin sa pananampalataya sa Diyos

ay pagiging tapat sa tungkulin upang kumpletuhin ang tagubilin ng Diyos.

Kapag may pagmamahal ka sa Diyos,

iyan ang tunay na pananampalataya sa Diyos.

Ginagawa kang tapat at marangal ng pagmamahal sa Diyos.

Kung patuloy kang nagmamahal sa Diyos at nabubuhay ka para sa Diyos,

hindi mo kailanman malalaman ang damdamin ng pagsisisi.

Tanging ang mga tunay na nagmamahal sa Diyos

ang maaaring magpatotoo sa Kanya at makakapagtaas sa Kanya.

Totoo ito: Walang mas makahulugan

at walang mas pinagpala

kaysa pagmamahal sa Diyos, kaysa pagmamahal sa Diyos.

Ⅱ

Ang landas sa pagkakamit ng kaligtasan

ay pagsunod sa gawain ng Diyos, paghahangad sa katotohanan.

Ang pagtanggap ng Kanyang pakikitungo at paghatol

ay ang pangunahing aral ng pananampalataya sa Diyos.

Ang pinakamahalagang realidad

ay pagpasok sa katotohanan at pagiging tapat.

Gawing misyon sa buhay mo ang pagsunod sa katotohanan,

iyan ang pinakamataas na prinsipyo ng pagsampalataya sa Diyos.

Kapag may pagmamahal ka sa Diyos,

iyan ang tunay na pananampalataya sa Diyos.

Ginagawa kang tapat at marangal ng pagmamahal sa Diyos.

Kung patuloy kang nagmamahal sa Diyos at nabubuhay ka para sa Diyos,

hindi mo kailanman malalaman ang damdamin ng pagsisisi.

Tanging ang mga tunay na nagmamahal sa Diyos

ang maaaring magpatotoo sa Kanya at makakapagtaas sa Kanya.

Totoo ito: Walang mas makahulugan

at walang mas pinagpala

kaysa pagmamahal sa Diyos, kaysa pagmamahal sa Diyos.

Ⅲ

Ang pinakamalaking kabiguan ng pananampalataya sa Diyos

ay pagsunod at pagsamba sa mga tao.

Kapag naniwala ka sa Diyos, tandaan,

hindi mo dapat ipagkanulo o labanan Siya.

Dapat kang matakot sa Kanya at layuan ang kasamaan,

iyan ang habambuhay na paraan ng pananampalataya sa Diyos.

Ang panghuling layunin ng pananampalataya sa Diyos

ay ang pagkatutong makilala ang Diyos at pagpapatotoo sa Kanya.

Kapag may pagmamahal ka sa Diyos,

iyan ang tunay na pananampalataya sa Diyos.

Ginagawa kang tapat at marangal ng pagmamahal sa Diyos.

Kung patuloy kang nagmamahal sa Diyos at nabubuhay ka para sa Diyos,

hindi mo kailanman malalaman ang damdamin ng pagsisisi.

Tanging ang mga tunay na nagmamahal sa Diyos

ang maaaring magpatotoo sa Kanya at makakapagtaas sa Kanya.

Totoo ito: Walang mas makahulugan

at walang mas pinagpala

kaysa pagmamahal sa Diyos, kaysa pagmamahal sa Diyos.