I

Dalawang libong taon na,

sa kaluwalhatia’y lumisan Ka sa Judea.

Ngayong mga huling araw,

mapagpakumbaba’t natatago,

nakarating Ka na sa Tsina.

Ipinapahayag Mo ang katotohanan,

nagpapakita at gumagawa,

hinahatulan at dinadalisay ang sangkatauhan.

Ipinapakita ng salita Mo

Iyong pagka-makapangyariha’t nalupig

at naperpekto na nito isang grupo ng mga tao.

Binayaran Mo na ang bawat halaga,

ibinigay Mo na ang lahat

para sa kaligtasan ng sangkatauhan.

II

Ang paghatol at pagkastigo ng Iyong mga salita

ay nagbubunyag ng Iyong

pagkamatuwid at kabanalan.

Sa pamamagitan ng matinding pagpipino

ang lubos na tiwaling sangkatauhan

ay nadadalisay.

Kataas-taasa’t kagalang-galang,

nagpapakumbaba Ka

para gumawa bilang Anak ng tao.

Ang mga arogante ay nalulupig

at sumusuko sa harap Mo.

Ang Iyong pagkastigo at paghatol

ay ang Iyong pagmamahal

at mga pagpapala para sa tao.

III

Sa pagiging tao para gumawa,

tinitiis Mo ang maraming kahihiyan.

Nagdurusa Ka ng pagkondena

at paglapastangan ng tao,

Ikaw ay tinanggihan nang panahong ito.

Sa maraming taong paghihirap,

nakapagtiyaga Ka sa pagliligtas sa sangkatauhan,

nagsasalita’t gumagawa sa dugo,

pawis, at mga luha Mo,

hinihintay pagbabago ng tao.

Nalupig na ng pagkamatuwid at katapatan Mo

ang puso ng milyun-milyon.

IV

Puno kami ng paghanga kapag nakikita namin

kababaang-loob at pagkatago Mo.

Puno kami ng takot at pagsunod

kapag nakikita namin

pagkamatuwid at kabanalan Mo.

Hindi sapat ang mga salita ng tao

upang sumaksi sa Iyong mga gawa.

Pasasalamat at pag-ibig

nakaukit napakalalim sa puso namin.

Lahat ng aming kaunting lakas ay mapupunta

sa matapat na pagganap ng aming tungkulin.