Ni Bernard, Cameroon

Dati, lagi kong inakala na napakatalino kong tao. Akala ko palagi kong magagawa ang anumang bagay nang walang tulong ng iba. Sa paaralan at sa bahay, anuman ang itanong ng mga tao, kahit hindi masagot ng mga kuya ko, nasasagot ko, at minaliit ko sila dahil dito. Sabi ng mga kuya ko, mapagmataas at palalo raw ako, at mas dapat kong isaalang-alang ang damdamin ng iba, pero akala ko sinabi nila iyon dahil naiinggit sila sa akin, kaya hindi ko pinansin ang mga pag-aakusa nila.

Noong 2019, tinanggap ko ang gawain ng Makapangyarihang Diyos sa mga huling araw. Hindi nagtagal, sinimulan kong diligan ang mga baguhan na katatanggap pa lang sa gawain ng Diyos. Sa tatlong sister na katrabaho ko, dalawa sa kanila ang ilang buwan pa lamang mula nang matanggap ang gawain ng Diyos. Ang isa pa ay si Sister Jonna, na tumutulong sa gawain ko. Napili ako bilang lider ng grupo noong panahong iyon, na ang ibig sabihin para sa akin ay ako ang pinakamagaling sa grupo. Habang nagtutulungan kami, kapag tinatanong nila kung “magagawa ba ito sa ganitong paraan” o “magagawa ba ito sa ganoong paraan,” madalas akong hindi sumasang-ayon, sinasabing “hindi maaari,” at pakiramdam ko ay dapat itong gawin ayon sa tagubilin ko. Halimbawa, tuwing pagkatapos ng mga pagtitipon para sa mga baguhan, tinatanong ni Sister Jonna, “Dapat ba nating tanungin ang mga baguhan kung naiintindihan nila ang lahat?” Sinasabi ko, “Hindi na kailangan. Tinanong ko na sila noong pagtitipon, naiintindihan nila, kaya hindi na natin kailangan pang itanong uli.” Nang sabihin ni Sister Jonna na, “Kapag nagbabahagi ka tungkol sa katotohanan tungkol sa gawain ng Diyos, dapat kang magsalita nang mas detalyado. Makakatulong ito sa mga potensyal na tatanggap ng ebanghelyo na mabilis na matukoy na ang gawain ng Diyos ay tunay,” sinabi ko nang hindi nag-iisip, “Nasabi ko na ang lahat. Hindi na kailangang ulitin pa.” Kung minsan, sinasabi sa akin ni Sister Jonna na alamin ko ang mga sitwasyon ng mga baguhan, pero ayaw kong pumunta. Naisip ko na bilang lider ng grupo, dapat ako ang magsaayos ng ginagawa niya, at hindi niya dapat sinasabi sa akin kung ano ang gagawin. Minsan tinatanong ni Sister Jonna kung talagang nakatitiyak ang mga baguhan tungkol sa gawain ng Diyos. Nagagalit ako kapag nakikita ko siyang laging kinukumusta ang trabaho ko. Hindi siya ang lider ng grupo. Wala siyang karapatang sabihan akong gawin ito at iyon. Noong panahong iyon, napakayabang ko. Hindi ako nakikipagtulungan nang matiwasay kay Sister Jonna o sa dalawa pang sister. Kadalasan, mag-isa kong sinusuportahan ang mga baguhan, at hindi ako nagtatalaga ng anumang gawain sa kanila. Inisip ko na katatanggap lang nila sa gawain ng Diyos at hindi nila nauunawaan ang maraming katotohanan ng pangitain, kaya baka hindi nila ito magawa nang maayos. Kapag nagho-host ng mga pagtitipon kasama sila, palagi akong maraming sinasabi at hindi ko sila binibigyan ng panahon na magbahagi. Nag-aalala ako na hindi sila magbabahagi nang maayos at hindi maiintindihan ng mga baguhan. Sa totoo lang, maiintindihan naman ng mga baguhan ang pagbabahagi ng dalawa kong sister. Kaya lang, minamaliit ko sila, kaya ayaw kong magbahagi sila. Minsan, para mabigyan ng pundasyon sa tunay na daan ang mga baguhan sa lalong madaling panahon, gusto kong magbahagi sa ilan pang aspeto ng katotohanan, pero sabi ng mga sister ko, “Hindi mo pwedeng gawin iyan. Isang oras at kalahati lang ang pagtitipon natin. Kung masyado kang magbabahagi, kukulangin sa oras, at hindi mauunawaan ng mga baguhan. Pwede nating hati-hatiin ang pagbabahagi sa ilang pagtitipon.” Nag-atubili akong tanggapin ang kanilang mga opinyon noong panahong iyon, at sinubukan ko talagang kumbinsihin silang makinig sa akin. Sa huli, napilitan silang sumang-ayon. Kalaunan, nagdilig kami ng mahigit dalawampung baguhan. Halos lahat ng baguhan ay nandoon sa unang pagtitipon, pero sa mga sumunod na ilang pagtitipon, napansin kong dumarami ang mga baguhang lumiliban. Sa huli, tatlo lang sa orihinal na mahigit dalawampu ang regular na dumadalo sa mga pagtitipon. Hindi pa ito nangyari sa akin mula nang magdilig ako ng mga baguhan. Masyado akong nalilito at negatibo sa panahong iyon. Isang araw, tinanong ako ng lider tungkol sa kalagayan ko, at sinabi ko, “Hindi mabuti. Sa panahong ito, lubos kong hindi nagawa nang maayos ang tungkulin ko. Sa tuwing nakikipagbahaginan ako nang maayos sa mga baguhan, tinatanong ko rin sila kung nauunawaan nila, at lagi lang nilang sinasabi na ‘oo, nauunawaan ko,’ pero hindi ko maintindihan kung bakit hindi sila pumupunta sa mga pagtitipon.” Sinabi sa akin ng lider, “Dapat mong pagnilayan ang sarili mo. May ginawa ka bang hindi tama kung kaya’t ayaw dumalo ng mga baguhan?” Nagpatuloy ang lider, “Tinanong mo na ba ang tatlong partner mong sister kung may napansin silang mali sa nilalaman o pamamaraan ng pagdidilig mo?” Sabi ko, “Hindi, sa tingin ko hindi sila makakapagbigay ng anumang mabuting payo.” Sabi ng lider, “Iyan ang problema. Dapat mong tanungin ang opinyon nila sa halip na laging magtiwala sa sarili mo.” Parang tama para sa akin ang sinabi ng lider. Hindi ko kailanman naisip na tanungin ang mga partner kong sister. Palagi kong iniisip na mas magaling ako sa trabaho kaysa sa kanila, at na walang silbi ang kanilang mga ideya.

Pagkatapos ay pinadalhan ako ng lider ng isang sipi ng salita ng Diyos. “Kapag nakikipagtulungan kayo sa iba upang tuparin ang inyong mga tungkulin, nagagawa ba ninyong maging bukas sa magkakaibang opinyon? Nahahayaan ba ninyong magsalita ang ibang mga tao? (Oo, medyo. Dati-rati, sa maraming pagkakataon ay hindi ako nakikinig sa mga mungkahi ng mga kapatid at iginigiit kong gawin ang mga bagay-bagay sa sarili kong paraan. Kalaunan, nang napatunayan ng mga totoong pangyayari na mali ako, saka ko lamang nakita na karamihan sa kanilang mga mungkahi ay tama, na ang kinalabasan ng pagtatalakayan ng lahat ang talagang angkop, na ang sarili kong mga pananaw ay mali at kulang. Matapos itong maranasan, natanto ko kung gaano kahalaga ang pagtutulungan nang maayos.) At ano ang maaari nating makita mula rito? Matapos itong maranasan, nakinabang ba kayo nang kaunti, at naunawaan ba ninyo ang katotohanan? Palagay niyo ba may taong perpekto? Gaano man kalakas ang mga tao, o gaano man sila kahusay at katalino, hindi pa rin sila perpekto. Dapat itong tanggapin ng mga tao, totoo ito. Iyon din ang saloobin na dapat mayroon ang mga tao sa kanilang sariling mga kagalingan at kalakasan o mga kamalian; ito ang pangangatwirang dapat taglayin ng mga tao. Sa gayong pangangatwiran, maaari mong harapin nang wasto ang iyong sariling mga kalakasan at kahinaan pati na ang sa iba, at ito ang magbibigay sa iyo ng kakayahang makipagtulungan nang maayos sa kanila. Kung naunawaan mo ang aspetong ito ng katotohanan at makakapasok ka sa aspetong ito ng realidad ng katotohanan, makakaya mong makisama nang maayos sa iyong mga kapatid, na humuhugot ng lakas sa magagandang katangian ng isa’t isa upang mapunan ang anumang mga kahinaang mayroon ka. Sa ganitong paraan, anumang tungkulin ang iyong ginagampanan o anuman ang iyong ginagawa, lagi kang magiging mas mahusay roon at pagpapalain ka ng Diyos. Kung lagi mong iniisip na talagang mahusay ka at mas malala ang iba kung ikukumpara sa iyo, at kung lagi mong nais na ikaw ang siyang may huling salita, kung gayon, magiging suliranin ito. Isang problema ito sa disposisyon. Hindi ba’t mayayabang at may labis na pagtingin sa sarili ang gayong mga tao?” (Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw). Tinutukoy ng mga salita ng Diyos ang problema ko. Sabi ng Diyos, “Kapag nakikipagtulungan kayo sa iba upang tuparin ang inyong mga tungkulin, nagagawa ba ninyong maging bukas sa magkakaibang opinyon? Nahahayaan ba ninyong magsalita ang ibang mga tao?” Habang tinitingnan ko ang mga tanong ng Diyos, pinagnilayan ko ang pakikipagtulungan ko sa tatlo kong sister sa panahong iyon. Tumanggi akong tanggapin ang lahat ng mungkahi nila. Maganda man o tama ang opinyon nila, palagi pa rin akong hindi sumasang-ayon dahil ayaw kong isipin nila na hindi ako kasinggaling nila. Akala ko ako ang pinakamagaling, kaya ako lang ang makapagbibigay ng magandang payo. Ako ang lider ng grupo, kaya dapat silang sumunod at makinig sa akin, hindi dapat ako ang nakikinig sa kanila. Sinasabi ng mga salita ng Diyos na ang bawat isa ay may mga pagkukulang at nangangailangan ng tulong mula sa iba, pero palagi kong iniisip na ako ang pinakamahusay, at na nakahihigit ako kaysa sa iba. Hindi ba ito kayabangan? Nakita ko sa mga salita ng Diyos na kinamumuhian ng Diyos ang ganitong mga tao.

Kalaunan, nabasa ko ang isa pang sipi ng salita ng Diyos. “Kapag palaging kailangang uliting gawin ang trabaho habang ginagampanan ng mga tao ang kanilang tungkulin, ang pinakamalaking problema ay hindi ang kakulangan sa dalubhasang kaalaman o kawalan ng karanasan, kundi dahil lubha silang mapagmagaling at mayabang, dahil hindi sila maayos na nagtutulungan, kundi nagpapasya at kumikilos sila nang mag-isa—na ang resulta ay ginugulo nila ang trabaho, at wala silang natatapos, at nasasayang ang lahat ng oras at pagsisikap. At ang pinakamatinding problema rito ay ang mga tiwaling disposisyon ng mga tao. Kapag napakatindi ng mga tiwaling disposisyon ng mga tao, hindi na sila mabubuting tao, masasamang tao na sila. Ang mga disposisyon ng masasamang tao ay mas higit na matindi kaysa sa mga ordinaryong tiwaling disposisyon. Malamang na makagawa ng masasamang gawa ang masasamang tao, malamang na makialam sila at manggambala sa gawain ng iglesia. Ang tanging kayang gawin ng masasamang tao kapag ginagampanan nila ang isang tungkulin ay ang hindi maayos na gawin at guluhin ang mga bagay-bagay; ang kanilang paglilingkod ay mas nakakasama kaysa nakakabuti. Ang ilang tao ay hindi masama, ngunit ginagampanan nila ang kanilang tungkulin ayon sa sarili nilang mga tiwaling disposisyon—at wala rin silang kakayahang gampanan nang maayos ang kanilang tungkulin. Sa kabuuan, ang mga tiwaling disposisyon ay labis na nakasasagabal sa mga taong ginagampanan nang maayos ang kanilang tungkulin. Aling aspeto ng mga tiwaling disposisyon ng mga tao, sa palagay ninyo, ang may pinakamalaking epekto sa bisa ng pagganap nila sa kanilang tungkulin? (Pagmamataas at pagmamagaling.) At ano ang mga pangunahing pagpapamalas ng pagmamataas at pagmamagaling? Paggawa ng desisyon nang mag-isa, paggawa ng kung ano ang gusto ninyo, hindi pakikinig sa mga mungkahi ng ibang tao, hindi pagkonsulta sa iba, hindi pakikipagtulungan nang maayos, at laging pagsisikap na kayo ang may huling desisyon sa mga bagay-bagay. Kahit na may ilang kapatid na nagtutulungan sa paggawa ng isang partikular na tungkulin, ginagawa ng bawat isa ang kanilang sariling gawain, may ilang lider ng grupo o tagapangasiwa ang laging gustong sila ang may huling desisyon; anuman ang kanilang ginagawa, hindi sila nakikipagtulungan nang maayos sa iba, at hindi sila nakikipagbahaginan at padalus-dalos na ginagawa ang mga bagay-bagay nang hindi nakikipagkasundo sa iba. Gusto nilang makinig ang lahat sa kanila, at narito ang problema” (“Ang Tamang Pagtupad ng Tungkulin ay Nangangailangan ng Nagkakaisang Pakikipagtulungan” sa Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw). Lubos akong naantig ng mga salitang ito ng Diyos. Hindi ko maintindihan kung bakit hindi ko magawa nang epektibo ang aking tungkulin noon. Pagkatapos mabasa ang salita ng Diyos, saka ko lang naunawaan na iyon ay dahil masyadong mapagmataas ang disposisyon ko at hindi ko magawang makipagtulungan sa iba. Noong panahong iyon, kapag nagtatrabaho ako kasama ang tatlong sister, ako ang laging nasusunod. Sa tuwing tinatalakay namin ang nilalaman ng isang pagtitipon, lahat ay nagbibigay ng kanilang mga pananaw at opinyon, at pagkatapos ay dapat na magkakasama naming pinili ang pangunahing tema ng pagtitipon para matiyak na magiging epektibo ang pagtitipon. Pero gumawa ako ng sarili kong mga desisyon nang hindi kailanman tinatanggap ang kanilang mga opinyon dahil inakala ko na ang opinyon ko ang pinakamainam at na hindi ko kailangang makinig sa iba. Kapag may nagpapahayag ng pagtutol, naghahanap ako ng iba't ibang dahilan para tanggihan ito. Dahil masyado akong mapagmataas para tanggapin ang payo ng ibang tao, wala akong patnubay o pagpapala ng Diyos at hindi ako naging epektibo sa aking tungkulin. Ibinunyag ako ng kabiguan ko sa pagkakataong ito.

Isang araw, pinadalhan ako ng lider ng dalawang sipi ng salita ng Diyos. Sabi ng Diyos, “Kung tunay mong nauunawaan ang katotohanan sa iyong puso, malalaman mo kung paano isagawa ang katotohanan at sundin ang Diyos, at natural na matatahak ang landas ng paghahanap ng katotohanan. Kung tama ang landas na tinatahak mo, at nakaayon ito sa kalooban ng Diyos, hindi ka iiwanan ng gawain ng Banal na Espiritu—kung magkagayon ay mababawasan nang mababawasan ang pagkakataon mong pagtaksilan ang Diyos. Kung wala ang katotohanan, madaling gumawa ng masama, at gagawin mo iyon kahit ayaw mo. Halimbawa, kung mayroon kang mapagmataas at palalo na disposisyon, walang kaibahan kung sabihan kang huwag kalabanin ang Diyos, hindi mo mapigilan ang sarili mo, hindi ito sakop ng kontrol mo. Hindi mo gagawin ito nang sadya; gagawin mo ito dahil nangingibabaw ang iyong likas na pagmamataas at kapalaluan. Dahil sa iyong pagmamataas at kapalaluan, hahamakin mo ang Diyos at hindi mo Siya bibigyan ng halaga; magiging dahilan ang mga ito para dakilain mo ang iyong sarili, palaging ibandera ang iyong sarili; magiging dahilan ang mga ito para hamakin mo ang iba, para wala nang matira sa puso mo kundi ang sarili mo; nanakawan ka ng mga ito ng puwang ng Diyos sa puso mo, at sa huli ay magiging sanhi ang mga ito para ilagay mo ang iyong sarili sa puwesto ng Diyos at hingin sa mga tao na magpasakop sila sa iyo, at magiging dahilan para igalang mo ang sarili mong mga kaisipan, ideya at kuru-kuro bilang katotohanan. Napakaraming kasamaan ang ginagawa ng mga tao dahil nangingibabaw ang kanilang mapagmamataas at palalong kalikasan! Upang malutas ang problema ng paggawa ng masama, kailangan muna nilang resolbahin ang kanilang likas na pagkatao. Kung walang pagbabago sa disposisyon, hindi posibleng maghatid ng pangunahing resolusyon sa problemang ito” (“Sa Pamamagitan Lamang ng Paghahanap sa Katotohanan Makakagawa ng Pagbabago sa Disposisyon ang Isang Tao” sa Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw). “Tandaan mo: Ang pagtupad sa iyong tungkulin ay hindi pagsasagawa ng sarili mong mga mithiin o sarili mong pamamahala. Hindi mo ito personal na gawain, gawain ito ng iglesia, at nag-aambag ka lamang ng mga kalakasang taglay mo. Ang ginagawa mo sa gawain ng pamamahala ng Diyos ay maliit na bahagi lamang ng kooperasyon ng tao. Maliit na papel lamang ang ginagampanan mo sa isang sulok, magaan lamang ang pasan mong responsibilidad. Sa puso mo, dapat mong madama ito. Kaya nga, ilang tao man ang nagtatrabaho sa isang gawain, kapag naharap sa paghihirap, ang unang dapat gawin ng lahat ay manalangin sa Diyos at sama-samang magbahaginan, hanapin ang katotohanan, at pagkatapos ay tukuyin kung ano ang mga prinsipyo ng pagsasagawa. Kapag ginawa nila ito, magkakaroon sila ng isang landas ng pagsasagawa. Ang ilang tao ay palaging nagsisikap na magpakitang-gilas, at kapag nabigyan ng responsibilidad sa isang trabaho, palagi nilang gusto na sila ang huling magpasya. Anong klaseng ugali ito? Ito ay pagiging isang diktador. Pinaplano nila nang mag-isa ang mga ginagawa nila, nang hindi ipinagbibigay-alam sa iba, at hindi tinatalakay ang kanilang mga opinyon sa sinuman; hindi nila ibinabahagi ang mga ito sa sinuman o ipinahahayag ang mga ito, sa halip ay itinatago ang mga ito sa kanilang mga puso. Kapag panahon nang kumilos, nais nilang palaging pahangain ang iba sa pamamagitan ng kanilang mga mahuhusay na gawain, upang bigyan ang lahat ng isang malaking sorpresa, upang maging mataas ang pagtingin ng iba sa kanila. Iyon ba ay pagganap sa kanilang tungkulin? Sinisikap nilang magpakitang-gilas; at kapag mayroon na silang katayuan at kabantugan, magsisimula silang magpatakbo ng sarili nilang operasyon. Hindi ba’t matitindi ang ambisyon ng mga taong ito? Bakit hindi mo sasabihin sa sinuman kung ano ang iyong ginagawa? Dahil hindi lang sa iyo ang gawaing ito, bakit ka kikilos nang hindi ito tinatalakay sa sinuman at nagpapasyang mag-isa? Bakit ka kikilos nang palihim, na gumagawa sa kadiliman, upang walang makaalam tungkol dito? Bakit palagi mong sinusubukan na ikaw lang ang pakikinggan ng mga tao? Malinaw na tiningnan mo ang gawaing ito bilang sarili mong personal na gawain. Ikaw ang amo, at ang lahat ng iba pa ay mga manggagawa—lahat sila ay nagtatrabaho para sa iyo. Kapag palagi kang may ganitong pag-iisip, hindi ba’t problema ito? Hindi ba’t ang uri ng taong ito ay nagpapakita ng mismong disposisyon ni Satanas. Kapag gumaganap ng tungkulin ang ganitong mga tao, sa malao’t madali ay palalayasin sila” (“Ang Tamang Pagtupad ng Tungkulin ay Nangangailangan ng Nagkakaisang Pakikipagtulungan” sa Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw). Sa pamamagitan lamang ng pagbabasa ng salita ng Diyos ko napagtanto na ang pagmamataas ay naging kalikasan ko at natural kong inilalantad. Nang magkaroon ako ng katayuan sa sambahayan ng Diyos, gusto ko lang gamitin ang pagkakataong ito para makapagpakitang-gilas sa mga kakayahan ko, para maipakitang mas magaling ako kaysa sa iba, at ako ang pinakaangkop piliin na lider ng grupo. Gusto ko ring patunayan sa mga partner ko na mas magaling ako kaysa sa kanila at hindi ko kailangan ang kanilang payo o tulong. Dahil sa kayabangan ko, lagi kong iniisip na alam ko ang lahat at walang silbi ang makinig sa iba. Itinuring ko ang sarili kong mga iniisip na para bang katotohanan, pinagawa ko sa iba ang mga bagay-bagay kung paano ko gustong gawin, at hindi ko hinanap ang katotohanan o inasahan ang Diyos sa aking tungkulin. Sa halip, umasa ako sa sarili kong karanasan at kakayahang mag-isip para diligan ang mga baguhan at pinilit ko ang iba na makinig at sumunod sa akin. Hindi ba pareho ang pag-uugali ko sa arkanghel? Ang arkanghel ay mayabang at hindi sumamba sa Diyos. Gusto nitong maging kapantay ng Diyos, at sa huli, ipinagkanulo nito ang Diyos kasama ng maraming anghel. Namuhay akong nakakulong sa aking mapagmataas na disposisyon, hindi tinanggap ang katotohanan, at pinakinig sa akin ang iba. Nilalabanan at ipinagkakanulo ko ang Diyos tulad ng arkanghel. Bago ako nanalig sa Diyos, isa akong napakayabang na tao. Minamaliit ko ang mga taong mas mababa sa akin, pati na ang mga kapatid ko. Noong bata ako, kapag hindi ako nakakakuha ng pinakamataas na marka sa mga pagsusulit, malakas akong pinagagalitan ng aking ama, “Dapat manguna ka sa mga pagsusulit mo, nangunguna sa lahat!” Sinasabi rin sa akin ng lola ko noon, “Kailangan mong magsikap na maging pinakamahusay, para igalang ka.” Dahil dito, palagi kong sinisikap na mamukod-tangi sa lahat at ilagay ang sarili ko sa unang pwesto para mapagmukha ko ang sarili ko na mas malakas kaysa sa iba. Akala ko na magmumukha akong walang kakayahan kung makikinig ako sa iba, kaya ayaw kong tumanggap ng payo mula sa iba. Mula lamang sa salita ng Diyos ko napagtanto na maling-mali ang mga pananaw na ito. Palagi kong itinataas ang sarili ko kaysa sa iba at tumatanggi akong sumunod kaninuman. Isa itong satanikong disposisyon. Kung hindi ito magbabago, hindi lang ako mabibigo na magtamo ng magagandang resulta sa aking tungkulin, gagawa ako ng kasamaan at lalabanan ang Diyos, at sa huli, palalayasin at parurusahan ako ng Diyos. Ang pagbabasa ng salita ng Diyos ay nagpaunawa rin sa akin na ang tungkulin ko ay hindi ko personal na karera, ni isang oportunidad na maipagpasikat ko ang mga abilidad ko. Ito ay isang atas na ibinigay sa akin ng Diyos. Dapat kong gampanan ang tungkulin ko alinsunod sa mga hinihingi ng Diyos. Kapag nahihirapan ako, dapat akong makipagtulungan sa iba at dapat naming magkakasamang hanapin ang katotohanan para malutas ang mga problema, at bago gumawa ng desisyon, kailangan kong humingi ng payo sa mga partner ko. Sa hindi pagsasaalang-alang sa mga opinyon ng iba at palaging pagkilos na parang diktador sa pamamagitan ng pagkakaroon ng huling kapasyahan at sa gayon ay pag-antala sa gawain ng iglesia, hindi ako naghahanda ng mabubuting gawa sa pagganap ng aking tungkulin. Sa halip ay gumagawa ako ng masasamang gawa. Nang mapagtanto ito, gusto kong baguhin ang saloobin ko sa aking tungkulin at magawang makipagtulungan nang maayos sa iba.

Sa aking mga debosyonal, nakita ko ang isa pang sipi ng salita ng Diyos. “Ano ang masasabi ninyo, mahirap bang makipagtulungan sa ibang tao? Ang totoo ay hindi naman. Masasabi pa nga ninyo na madali iyon. Ngunit bakit pakiramdam pa rin ng mga tao ay mahirap ito? Dahil mayroon silang mga tiwaling disposisyon. Para sa mga nagtataglay ng pagkatao, konsensya, at katinuan, ang pakikipagtulungan sa iba ay medyo madali, at malamang na maramdaman nila na ito ay isang bagay na nakakagalak. Dahil hindi madali para sa kahit sino na magawa ang mga bagay-bagay nang mag-isa, anuman ang larangan na kanilang kinasasangkutan, o anuman ang kanilang ginagawa, laging mabuti na may isang taong naroon upang tukuyin ang mga bagay-bagay at mag-alok ng tulong—mas madali ito kaysa gawin ito nang mag-isa. Gayundin, may mga limitasyon kung ano ang kaya ng kakayahan ng mga tao o kung ano ang kaya nilang maranasan mismo. Walang sinuman ang kayang maging dalubhasa sa lahat ng bagay, imposible para sa isang tao na malaman ang lahat, matutunan ang lahat, magawa ang lahat—imposible iyon, at ang lahat ay dapat taglayin ang gayong pagkaunawa. Kung kaya, anuman ang gawin mo, mahalaga man ito o hindi, dapat ay palaging may mga taong tutulong sa iyo, upang bigyan ka ng mga paalala, payo, at tulungan ka sa mga bagay-bagay. Sa ganitong paraan, magagawa mo ang mga bagay nang mas tama, mas magiging mahirap gumawa ng mga pagkakamali, at mas malamang na hindi ka maliligaw—na para sa mabuting lahat” (“Sa Kanila Lamang Nila Pinasusunod ang Iba, Hindi sa Katotohanan o sa Diyos (Unang Bahagi)” sa Paglalantad sa mga Anticristo). Matapos pagnilayan ang mga salita ng Diyos, naunawaan ko na sa pakikipagtulungan lamang sa iba natin tunay na matutupad ang ating mga tungkulin at maisasabuhay ang normal na pagkatao. Inisip ko noon na ang ilan kong partner ay katatanggap lamang sa gawain ng Diyos nang ilang buwan at kakasimula pa lamang sa gawain ng pagdidilig, kaya maraming bagay ang hindi nila nauunawaan, samantalang tatlong taon na akong nananalig sa Diyos at mas marami akong karanasan kaysa sa kanila, kaya hindi ko kailanman tinanggap ang kanilang mga mungkahi at opinyon. Ngayon ko lang nakita na mali ang pananaw na ito. Bagamat mas matagal na akong nananalig sa Diyos at mas marami akong karanasan kaysa sa kanila, hindi ibig sabihin na mas magaling ako sa kanila sa lahat ng bagay. Kung walang kooperasyon ng mga kapatid ko, imposibleng magagampanan ko nang maayos ang aking tungkulin. Halimbawa, mababaw lang ang pagkakaintindi ko sa ilang katotohanan at minsan sa mga pagtitipon, hindi maganda ang pagbabahagi ko, kaya kailangan ko ng partner na magdedetalye para maging malinaw ang pagbabahaginan. Minsan hindi makapunta sa mga pagtitipon ang mga baguhan dahil sa sakit, o hindi makadalo nang regular dahil sa trabaho, at hindi ako makahanap ng salita ng Diyos na angkop sa kanilang mga sitwasyon, kaya kailangan ko rin ang mga partner ko. Sa katunayan, lahat ay may pagkakataon na mabigyan ng kaliwanagan ng Diyos. Hindi lang ako ang binigyan ng kaliwanagan ng Diyos. Masyadong mataas ang tingin ko sa sarili ko at inisip kong mangmang ang iba. Isa itong pagkakamali, at ito ay kahangalan. Ang kaliwanagan at patnubay ng Diyos ay hindi nakasalalay sa kung gaano karaming karanasan sa trabaho ang mayroon tayo, ito ay nakasalalay sa kung kaya nating hanapin at tanggapin ang katotohanan. Sa totoo lang, lahat ay may kanya-kanyang mga kalakasan, tulad ni Sister Jonna, na nagdala ng pasanin sa kanyang tungkulin at madalas na nagbibigay ng magagandang mungkahi. Dapat ay nakipagtulungan ako sa sister ko at natuto mula sa kanyang mga kalakasan para mapunan ang aking mga pagkukulang.

Kalaunan, sinubukan kong makinig sa mga opinyon ng mga sister na nakasama ko sa aking tungkulin. Sa pagtatapos ng bawat pagtitipon, kapag hinihiling sa akin ng mga sister ko na isa-isang tanungin ang mga baguhan kung naiintindihan nila ang sinabi, ginagawa ko ang iminumungkahi nila at hindi na tumututol gaya ng dati. Isa pa, kapag hinihiling nila sa akin na mas detalyadong magbahagi sa mga baguhan sa mga pagtitipon at gawin ang aking makakaya para malutas ang mga problema ng mga baguhan, ginagawa ko rin iyon. Minsan, binibigyan din nila ako ng ilang magagandang ideya para sa pagdidilig ng mga baguhan, at pagkatapos tanggapin ang mga ito, isinasakatuparan ko. Pagkatapos magsagawa sa ganoong paraan, mas marami akong nakitang baguhan na dumadalo sa mga pagtitipon, at labis akong natuwa dahil dito. Naisip ko ang mga salita ng Diyos, “Ang Banal na Espiritu ay hindi lamang gumagawa sa ilang taong ginagamit ng Diyos, kundi, higit pa rito, sa iglesia. Maaaring gumagawa Siya sa sinuman. Maaaring gumawa Siya sa iyo sa kasalukuyang oras, at mararanasan mo ang gawaing ito. Sa susunod na yugto, maaari Siyang gumawa sa ibang tao, kung gayon dapat kang magmadaling makasunod; kapag mas malapit mong sinusundan ang kasalukuyang ilaw, higit na lalago ang buhay mo. Kahit na ano pang uri ang isang tao, kung gumagawa sa kanya ang Banal na Espiritu, dapat kang sumunod. Gamitin mo ang mga karanasan niya sa sarili mo, at tatanggap ka ng mas higit pang mga bagay. Sa paggawa nito mas mabilis kang uunlad. Ito ang landas ng pagkaperpekto para sa tao at ang paraan kung saan lalago ang buhay” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Ang mga Sumusunod sa Diyos Nang may Tapat na Puso ay Tiyak na Makakamit ng Diyos). Mas malinaw pang ipinaunawa sa akin ng mga salita ng Diyos na hindi ako pwedeng maging mayabang at igiit ang gusto ko sa aking tungkulin, at kailangan kong mas makinig sa payo ng iba. Ito ay dahil binibigyang-liwanag at tinatanglawan ng Banal na Espiritu ang lahat. Gaano man katagal nang nananalig sa Diyos ang isang tao o kung may katayuan man siya, hangga’t naaayon sa katotohanan ang sinasabi niya, dapat nating tanggapin at sundin ito. Kung tatanggi tayong makinig, hindi tayo pagpapalain ng Diyos sa ating tungkulin. Sa pamamagitan ng karanasang ito, natutunan ko ang kahalagahan ng pakikipagtulungan nang maayos sa iba at hindi pagpipilit ng sarili kong kagustuhan sa aking tungkulin.