Sa buong buhay nila, walang tao ang nakaaalam kung anong uri ng mga kabiguan ang kanilang makahaharap, ni kung sa anong uri man ng pagpipino sila mapasasailalim. Para sa ilan ito ay sa kanilang gawain, para sa ilan ito ay sa kanilang mga inaasahan sa hinaharap, para sa ilan ito ay sa kanilang pamilyang kinagisnan, at para sa ilan ito ay sa kanilang pag-aasawa. Subali’t ang pinagkaiba natin sa kanila ay na ngayon, tayo, ang pangkat na ito ng mga tao, ay nagdurusa sa gitna ng salita ng Diyos. Ibig sabihin, bilang mga taong naglilingkod sa Diyos, dumanas na tayo ng mga kabiguan sa landas ng paniniwala sa Kanya, na siyang landas na tinatahak ng lahat ng mananampalataya, at ang daang tinatapakan nating lahat. Mula sa puntong ito tayo opisyal na nagsisimula ng ating landasin ng paniniwala sa Diyos, opisyal na itinataas ang tabing sa buhay ng tao, at pumapasok sa tamang landas ng buhay. Sa madaling salita, ito ay kung kailan tayo pumapasok sa tamang landas ng Diyos na namumuhay kasama ng tao, na siyang landas na tinatahak ng normal na mga tao. Bilang isang tao na tumatayo sa harap ng Diyos at naglilingkod sa Kanya—isang taong nagsusuot ng mga balabal ng isang saserdote sa templo, at nagtataglay ng dignidad, awtoridad, at kamahalan ng Diyos—ipinahahayag Ko ang sumusunod sa lahat ng tao, ito ay: Ang maluwalhating mukha ng Diyos ang Aking kaluwalhatian, ang Kanyang plano ng pamamahala ang Aking kaibuturan. Hindi Ako naghahangad na makinabang nang makasandaang ulit sa mundong darating, kundi gawin lang ang kalooban ng Diyos sa mundong ito, nang matamasa Niya ang isang maliit na bahagi ng Kanyang kaluwalhatian sa lupa bunga ng maliliit na pagsisikap na ginagawa Ko sa katawang-tao. Ito lang ang Aking pagnanais. Sa Aking palagay, ito lang ang Aking espirituwal na panustos. Naniniwala Ako na ang mga ito ang dapat na maging “huling mga salita” ng isang taong nabubuhay sa katawang-tao at siyang puno ng emosyon. Ito ang landas na tinatapakan Ko ngayon. Naniniwala Ako na ang pananaw Kong ito ay ang Aking huling mga salita sa katawang-tao, at umaasa Ako na ang mga tao ay walang mga kuru-kuro o ibang mga kaisipan tungkol sa Akin. Bagaman naibigay Ko na rito ang Aking lahat-lahat, hindi Ko pa rin nabigyang-kasiyahan ang kalooban ng Diyos sa langit. Labis-labis Akong nalulungkot. Bakit ito ang diwa ng katawang-tao? Samakatuwid, tanging dahil sa mga bagay na nagawa Ko na sa nakaraan, at ng gawain ng panlulupig na naisakatuparan na ng Diyos sa Akin, na nakamit Ko ang mas malalim na pagkaunawa sa diwa ng sangkatauhan. Pagkatapos lang noon Ako nagtakda ng pinakapangunahing pamantayan para sa Aking sarili: na hangarin lang na magawa ang kalooban ng Diyos, na ibigay rito ang Aking lahat-lahat, at na hindi magkaroon ng anumang nagpapabigat sa Aking konsensiya. Hindi Ko iniisip kung ano ang mga hinihingi ng ibang naglilingkod sa Diyos para sa kanilang sarili. Sa madaling salita, itinakda Ko na ang Aking puso sa paggawa ng Kanyang kalooban. Ito ang Aking pagtatapat bilang isa sa Kanyang mga nilikha na naglilingkod sa harap Niya—isang iniligtas na at minamahal ng Diyos, at nakaranas na ng Kanyang mga hampas. Ito ang pagtatapat ng isang binabantayan, iniingatan, minamahal, at lubos na ginagamit ng Diyos. Mula ngayon, magpapatuloy Ako sa landas na ito hanggang sa matapos Ko ang mahalagang gawain na ipinagkatiwala sa Akin ng Diyos. Ngunit sa Aking palagay, ang dulo ng daan ay nalalapit na, sapagkat ang Kanyang gawain ay natapos na, at hanggang sa ngayon, nagawa na ng mga tao ang lahat ng kaya nilang gawin.

Ang pagpasok ng kalakhang-lupain ng Tsina sa daloy na ito ng pagpapanumbalik ay unti-unting nagbigay-daan sa pag-usbong ng mga lokal na iglesiang nakasentro sa gawain ng Banal na Espiritu. Ang Diyos ay walang-tigil na gumagawa sa mga lokal na iglesiang ito, sapagka’t ang mga iglesiang umusbong sa panahong ito ang naging sentro ng Diyos sa bumagsak na pamilyang imperyal. Ang Diyos, mangyari pa, ay labis-labis ang kagalakang itinatag ang mga lokal na iglesia sa gayong pamilya—hindi mailarawan ang Kanyang kagalakan. Pagkatapos magtatag ng mga lokal na iglesia sa kalakhang-lupain ng Tsina at mapalaganap ang mabuting balitang ito sa mga kapatid sa iba pang mga lokal na iglesia sa buong mundo, ang Diyos ay sabik na sabik—ito ang unang hakbang ng gawain na nilayon Niyang gawin sa kalakhang-lupain ng Tsina. Masasabi na ito ang unang pagkilos. At ang Kanya bang kakayahan na simulan ang unang hakbang ng Kanyang gawain sa isang kuta ng mga demonyong gaya nito—isang kuta na hindi kayang igupo ng sinuman o ng anumang bagay—ay hindi ba ang dakilang kapangyarihan ng Diyos? Maliwanag na para sa pagpapanumbalik ng gawaing ito, di-mabilang na kapatid ang ginawa nang martir, namamatay sa ilalim ng pangkatay na punyal ng diyablo. Masakit para sa Akin at ikinagagalit Ko na banggitin ito ngayon, subalit sa kalakhang bahagi, ang mga araw ng pagdurusa ay nakalipas na. Na ngayon ay nakagagawa Ako para sa Diyos, at na nakaya Kong makarating sa kinalalagyan Ko ngayon, ay dahil lahat sa dakilang kapangyarihan ng Diyos. Nakadarama Ako ng malaking paghanga sa mga pinili ng Diyos para maging martir; nakayanan nilang gawin ang kalooban ng Diyos at isakripisyo ang kanilang mga sarili para sa Diyos. Sa totoo lang, kung hindi dahil sa biyaya at habag ng Diyos, matagal na sana Akong nalugmok sa putikan. Salamat sa Diyos! Nais Kong ibigay ang lahat ng kaluwalhatian sa Diyos upang makapagpahinga Siya. Ilang tao ang nagtatanong sa Akin: “Dahil sa Iyong posisyon, hindi Ka dapat mamatay. Kaya bakit masaya Ka kapag binabanggit ng Diyos ang kamatayan?” Sa halip na sumagot nang tuwiran, ngumingiti lang Ako nang bahagya at sinasabi, “Ito ang landas na dapat Kong tahakin, na dapat Kong ganap na sundan.” Nagugulumihanan ang mga tao sa Aking tugon. Wala silang magawa kundi tumingin lang sa Akin sa pagtataka, bahagyang nagdududa sa Akin. Gayunpaman, naniniwala Ako na dahil ito ang landas na pinili Ko na at ito rin ang itinakda Ko nang pagpapasiya sa harap ng Diyos, kahit na gaano katindi ang mga paghihirap, dapat Akong patuloy na magsumikap pasulong. Ito, sa palagay Ko, ang pangako na dapat panindigan ng mga naglilingkod sa Diyos—at hindi nila dapat talikuran ang kanilang salita, kahit kaunti. Isa rin itong tuntunin, isang panuntunang matagal nang ipinanukala, sa Kapanahunan ng Kautusan, na dapat maunawaan ng isang naniniwala sa Diyos. Sa Aking karanasan, bagaman ang Aking kaalaman tungkol sa Diyos ay hindi malaki, at ang Aking praktikal na karanasan ay hamak, na hindi man nga lang karapat-dapat na mabanggit—na anupa’t wala Akong masabing na matalinong mga kabatiran—dapat na panindigan ang mga salita ng Diyos, at hindi maaaring suwayin. Sa totoo lang, ang Aking sariling praktikal na mga karanasan ay hamak, subali’t dahil pinatotohanan Ako ng Diyos at ang mga tao ay palaging may bulag na pananampalataya sa taong Ako, ano ang magagawa Ko? Gayunman ay umaasa pa rin Ako na itutuwid ng mga tao ang kanilang mga pananaw sa pag-ibig sa Diyos. Ang taong Ako ay nabibilang na wala; sapagka’t Ako, gayundin, ay hinahangad ang daan ng pananampalataya sa Diyos, at ang landas na Aking nilalakaran ay walang iba kundi ang landas ng paniniwala sa Diyos. Maaaring mabuti ang isang tao, ngunit hindi dapat pag-ukulan ng pagsamba—maaari lang silang magsilbing halimbawa upang sundan. Wala Akong pakialam kung ano ang ginagawa ng iba, ngunit ipinahahayag Ko sa mga tao na ibinibigay Ko rin ang kaluwalhatian sa Diyos; hindi Ko ibinibigay ang kaluwalhatian ng Espiritu sa katawang-tao. Umaasa Ako na mauunawaan ng lahat ang Aking damdamin ukol dito. Hindi Ko ito pag-iwas sa Aking pananagutan, ito lang ang buong kuwento. Dapat itong maging lubos na malinaw, upang hindi na muling pag-usapan.

Ngayon, naliwanagan Ako sa harap ng Diyos. Ang gawain ng Diyos sa lupa ay ang gawain ng pagliligtas. Wala itong bahid ng anupamang bagay. Maaaring may ilang tao na nag-iisip nang kasalungat, ngunit lagi Kong nadarama na ginagawa lang ng Banal na Espiritu ang isang yugto ng gawain—ang gawain ng pagliligtas—at wala nang iba pang gawain. Dapat itong maging malinaw. Ngayon lang naging malinaw ang gawain ng Banal na Espiritu sa kalakhang-lupain ng Tsina. At bakit nanaisin ng Diyos na buksan ang lahat ng landas at gumawa sa lugar na gaya nito, kung saan laganap ang mga demonyo? Ipinakikita nito na higit sa lahat, ginagawa ng Diyos ang gawain ng pagliligtas. Upang maging mas tiyak, ito ay ang gawain ng panlulupig una sa lahat. Tinawag na mula pa sa pasimula ang pangalan ni Jesus. (Marahil ay hindi pa ito naranasan ng ilan, ngunit sinasabi Ko na ito ay isang hakbang ng gawain ng Banal na Espiritu.) Ito ay upang humiwalay sa Jesus ng Kapanahunan ng Biyaya, kaya isang bahagi ng mga tao ang patiuna nang pinili, at kalaunan ang mga piniling iyon ay pinaunti. Pagkatapos noon, ang pangalang Witness Lee ay tinawag sa kalakhang-lupain ng Tsina, na siyang ikalawang bahagi ng gawain ng pagpapanumbalik ng Banal na Espiritu sa kalakhang-lupain ng Tsina. Ito ang unang hakbang ng gawain kung saan ang Banal na Espiritu ay nagsimulang pumili ng mga tao, na upang unang tipunin ang mga tao at maghintay para sa pastol na mangangalaga sa kanila; ang pangalang “Witness Lee” ay ginamit upang isagawa ang serbisyong iyon. Personal na ginawa ng Diyos ang Kanyang gawain sa pagkakasaksi sa pangalang “ang Makapangyarihan” at bago iyon, ito ay nasa isang yugto ng paghahanda. Kaya hindi mahalaga kung iyon ay tama o mali, at hindi ito ang pangunahing usaping nakapaloob sa plano ng Diyos. Matapos ang pagsaksi sa pangalang “ang Makapangyarihan,” opisyal na sinimulan ng Diyos na personal na gawin ang Kanyang sariling gawain at pagkatapos noon, ang Kanyang mga gawa bilang Diyos sa katawang-tao ay opisyal na nagsimula. Sa pamamagitan ng pangalang “ang Makapangyarihang Panginoon,” kinontrol Niya ang lahat ng mga mapanghimagsik at masuwayin. Nagsimula silang isabalikat ang kawangis ng mga tao, gaya na lang ng mga tao na nagsisimulang magmukhang tila nasa gulang na kapag sila ay naging dalawampu’t tatlo o dalawampu’t apat na taong gulang na; ibig sabihin, kasisimula pa lang ng mga tao na magkaroon ng buhay ng isang normal na tao. Sa pamamagitan ng pagsubok ng mga taga-serbisyo, ang gawain ng Diyos ay sadya nang pumasok sa yugto ng pagtupad ng pang-Diyos na gawain. Masasabi na ang hakbang na ito lang ng gawain ang bumubuo sa sentro ng malaking bahagi ng Kanyang gawain at na ito ang pangunahing hakbang sa Kanyang gawain. Nakikilala ng mga tao ang kanilang mga sarili at namumuhi sa kanilang mga sarili. Narating na nila ang punto kung saan kaya na nilang sumpain ang kanilang mga sarili, masaya silang isuko ang kanilang sariling mga buhay, at mayroon silang bahagyang pandama sa pagiging kaibig-ibig ng Diyos, na sa gayong pundasyon ay nalalaman nila ang tunay na kahulugan ng pag-iral ng tao—sa gayon ay nakakamit ang kalooban ng Diyos. Ang gawain ng Diyos sa kalakhang-lupain ng Tsina ay malapit nang matapos. Matagal nang isinasagawa ng Diyos ang Kanyang mga paghahanda sa lupaing ito ng karumihan sa loob ng maraming taon, subalit hindi pa kailanman nakamit ng mga tao ang punto na kanilang narating ngayon, na nangangahulugang ngayon lang pormal na sinisimulan ng Diyos ang Kanyang gawain. Hindi na kailangang paglaanan ito ng iba pang karagdagang detalye o kalinawan. Lubos na tamang sabihing tuwirang ginagawa ang gawaing ito sa pamamagitan ng pagka-Diyos ng Diyos, ngunit isinasakatuparan ito sa pamamagitan ng tao. Hindi ito maitatanggi ninuman. Tiyak na ang Kanyang gawain ay nakarating sa lawak na narating nito sa kasalukuyan sa mga tao ng lupaing ito ng kahalayan dahil sa dakilang kapangyarihan ng Diyos sa lupa. Ang bunga ng gawaing ito ay madadala kahit saan upang mapaniwala ang mga tao. Walang sinumang maglalakas-loob na basta-bastang hatulan ito at itanggi ito.