Ni Hexi, Australia

Nahalal ako bilang isang lider ng iglesia noong Abril 2020 para pamahalaan ang gawain ng pagdidilig. Napansin kong ang ilang bagong mananampalataya ay hindi palaging dumadalo sa mga pagtitipon kamakailan, huling dumarating at maagang umaalis. Ang ilan ay abala sa eskwela o trabaho at sinasabing pupunta sila kapag nagkaoras sila. Ang ilan ay hindi pumupunta dahil nalinlang sila ng mga kasinungalingan ng CCP at ng mundo ng relihiyon. Sinubukan naming kausapin sila, pero hindi sumasagot sa telepono ang ilan—talagang parang naglaho sila. Iniisip ko noon na sinubukan naming kausapin sila at ayaw nilang pumunta, kaya hindi namin responsibilidad ito. Panahon na para pakawalan sila. Isa pa, ang pinakamahuhusay na tao ang gusto ng Diyos, hindi mas maraming tao. Inililigtas Niya ’yong mga tunay na nananalig sa Diyos, ’yong mga nagmamahal sa katotohanan. Kung wala silang tunay na pananampalataya, mawawalan ng saysay ang anumang pagsusumikap namin. Kaya’t nang walang pagdarasal o paghahanap, o pagtalakay nito sa aking lider, nagpasya akong tanggalin ’yong mga baguhang ’yon. Sinubukan kong kausapin ang ilan sa kanila, pero ayaw nilang sumama sa mga pagtitipon, kaya mas lalo kong nasiguro na tama ang naging hatol ko. Isang kapatid ang nakapansin na maraming baguhan ang natanggal sa magkasunod na dalawang buwan at tinanong niya ako kung talaga bang nararapat na gawin iyon. Sinabi niyang nakapagbahagi sana kami sa aming lider at natutuhan ang mga prinsipyo. Iniisip ko na ganito namin inayos ang gano’ng uri ng bagay dati. Sinubukan namin silang kausapin, pero ni hindi namin makausap ang ilan sa kanila, at ang ilan ay nawalan na ng interes na maging mananampalataya. Hindi na kailangang maghanap ng mga prinsipyo. Kaya, tinanggihan ko ang mungkahi niya. Medyo nabahala ako pagkatapos noon, iniisip kung ito ba talaga ang tamang gawin. Pero naisip kong hindi ito maaaring maging mali dahil inalok naman namin sila ng suporta, pero ayaw nilang pumunta sa mga pagtitipon, at hindi na namin ito kasalanan. Naisip ko na hindi lang talaga sila tunay na mananampalataya. Kahit na medyo balisa ako, wala akong ginawang anumang pagdarasal o paghahanap, at sinukuan ko ang ilang baguhan kada buwan.

Kalaunan, nalaman ng lider ko na hindi ko sinusunod ang mga prinsipyo roon at talagang marahas akong pinuna, sinasabing wala akong alam na kahit anong prinsipyo at hindi ako naghanap, sa halip ay pikit-mata kong ginagawa ang anumang gusto ko. Sinabi rin niyang talagang mahirap para sa bawat isa sa kanila na humarap sa Diyos, na ang mga kapatid sa iba naming iglesia ay ibinubuhos ang lahat sa pagsuporta sa kanila, pero walang habas ko lang silang binabalewala. Nililimitahan ko sila nang hindi nag-aalok ng buong pagmamahal na suporta, at talagang napakairesponsable noon. Tapos tinanong niya ako kung bakit hindi sila dumadalo sa mga pagtitipon, kung anu-anong uri ng kuru-kuro at mga isyu ang mayroon sila, kung sinubukan ko bang lutasin ang mga ito sa pamamagitan ng pagbabahagi, at kung sinubukan ko bang mag-isip ng iba pang paraan para tulungan sila. Wala akong masagot ni isa sa mga tanong niya, pero isa-isang pumasok sa isip ko ang bawat eksena ng pagsuko ko sa mga baguhan na parang isang pelikula. Tapos, sa wakas ay napagtanto ko na hindi ako naging responsable sa kanila, na sa totoo ay hindi ko sila tinulungan at buong pagmamahal na sinuportahan. Wala akong nakamit na kalinawan sa kung anu-ano ang mga kuru-kuro nilang ’di pa nalulutas o kung bakit hindi sila pumupunta sa mga pagtitipon. Matagal-tagal na silang hindi pumupunta sa mga pagtitipon, kaya inisip kong nawalan na sila ng interes, at hindi ko sila binigyan ng pansin. Nakita kong talagang nabigo ako sa responsibilidad ko sa buhay ng mga baguhan at kaswal ko silang tinatanggihan, na salungat sa mga prinsipyo. Talagang kulang ako sa pagkatao. Kaya humarap ako sa Diyos para magdasal, hinihiling sa Kanyang bigyan ako ng kaliwanagan at patnubayan ako para maunawaan ko ang Kanyang kalooban, at pagnilayan at makilala ko ang aking sarili.

Pagkatapos noon, nakita ko ang siping ito ng mga salita ng Diyos: “Dapat kang maging maingat sa mga taong binabahaginan mo ng ebanghelyo. Bawat pagkakataong ipangaral mo ang ebanghelyo sa isang tao ay parang pagsisilang ng isang bagong-panganak na sanggol. Napakaselan ng buhay niya, at kailangan niya ang ating pasensya, ang ating lubos na pagmamahal. Higit pa riyan, nangangailangan siya ng ilang pamamaraan at diskarte. Ang pinakamahalaga ay maiparating natin sa kanya ang lahat ng katotohanang naipahayag ng Diyos para sa kaligtasan ng sangkatauhan, upang makapagdulot sa kanya ng mga pakinabang, at, sa pinakaposibleng paraan, tulutan ang mga nakakaunawa sa tinig ng Diyos na makabalik sa harap ng Diyos. Ito ang responsibilidad at obligasyon ng bawat tao” (“Ang Pagpapalaganap sa Ebanghelyo ay Tungkuling Dapat Tuparin ng Lahat ng Mananampalataya” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo ng mga Huling Araw). “Ang ilang tao ay mahina ang kakayahan at hindi pa matagal na naniniwala sa Diyos. Bagama’t hindi nila nauunawaan ang katotohanan, taimtin silang naniniwala sa Diyos. Dahil lamang sa mahina ang kanilang kakayahan, at hindi nila nauunawaan ang katotohanan, at kapag may nangyayari, hindi nila hinahanap ang katotohanan, kaya kadalasan ay negatibo sila, at pakiramdam nila ay napakaraming sangkot na paghihirap ang paniniwala sa Diyos, na hindi sapat ang kakayahan nila. Lagi silang nag-aalala na hindi sila maliligtas, at kung minsa’y tumitigil pa sa pagsisikap at kusang sumusuko, na kapareho ng pag-aalis sa kanilang sarili. Sa puso nila’y iniisip nila na, ‘Ano’t anuman, hindi ako napuri ng Diyos sa aking paniniwala sa Kanya. Ayaw rin sa akin ng Diyos. At wala akong gaanong panahon para magtungo sa mga pagpupulong. Mahirap lang ang pamilya ko at kailangan kong kumita ng pera,’ at iba pa. Lahat ng ito ay nagiging dahilan kaya hindi sila nakakapunta sa mga pagpupulong. Kung hindi ka mabilis sa pag-alam kung ano ang nangyayari, iisipin mo na hindi nila mahal ang katotohanan, hindi nila mahal ang Diyos, wala silang interes sa pagganap sa kanilang tungkulin, nagnanasa sila ng mga kaginhawahan ng laman, naghahangad ng mga makamundong bagay at hindi mapakawalan ang mga iyon—at dahil dito, hahayaan mo silang umalis. Sa katunayan, nagiging negatibo sila dahil sa kanilang mga paghihirap; kung malulutas mo ang mga problemang ito, hindi sila gaanong magiging negatibo, at magagawa nilang sumunod sa Diyos. Kapag sila ay mahina at negatibo, kailangan nila ang suporta ng mga tao. Kung tutulungan mo sila, magagawa nilang tumayong muli sa kanilang mga paa. Ngunit kung babalewalain mo sila, magiging madali para sa kanila ang sumuko. Nakasalalay ito sa kung ang mga taong gumagawa ng gawain ng iglesia ay may pagmamahal, sa kung dinadala nila ang pasaning ito. Hindi komo hindi madalas magpunta sa mga pagpupulong ang ilang tao ay hindi na sila tunay na naniniwala sa Diyos, hindi iyon katumbas ng kawalan ng sinseridad, hindi iyon nangangahulugan na ayaw nilang maniwala, ni hindi iyon nangangahulugan na nagnanasa sila ng mga kasiyahan ng laman, at hindi nila nagagawang isantabi ang kanilang pamilya at trabaho—lalong hindi sila dapat husgahan na masyadong emosyonal o humaling sa pera. Sadya lamang na sa mga bagay na ito, iba-iba ang mga tayog at hangarin ng mga tao. Para sa ilang tao, ang paghahanap sa katotohanan ay napakahalaga, at handa silang magdusa, at nagagawa nilang isuko ang mga bagay na ito. Ang ilang tao ay kakatiting ang pananampalataya, at kapag naharap sila sa aktwal na mga paghihirap ay nawawalan sila ng lakas at hindi natatapos ang gawain. Kung walang tumutulong o sumusuporta sa kanila, titigil sila sa pagsisikap, hindi na gagawa; sa gayong mga panahon, kailangan nila ang suporta, malasakit, at tulong ng mga tao. Maliban na lamang kung sila ay walang pananampalataya, at walang pagmamahal sa katotohanan, at isang masamang tao—kung magkagayon ay maaari silang balewalain. Kung sila ay mabuting tao, at handang tumanggap, at may mahusay na kakayahan, dapat silang tulungan at suportahan” (Pagbabahagi ng Diyos).

Talagang hiyang-hiya ako nang maisip ko kung anong ibig sabihin nito. Ang Diyos ay nagkatawang-tao sa mga huling araw at pumarito para magsalita at gumawa kasama natin para sa ating kaligtasan. Alam Niya kung gaano kalalim tayo ginawang tiwali ni Satanas, na puno tayo ng pagrerebelde at paglaban. Ginagawa Niya ang Kanyang makakaya para iligtas ang bawat tao. Hindi basta tatanggihan ng Diyos ang isang tao kahit na kakatiting lang ang pag-asang mayroon. Ang Diyos ay nag-uumapaw sa awa at pagpaparaya para sa mga tao—napakalaki ng pagmamahal Niya sa atin. Ang mga baguhang iyon ay parang mga bagong silang na sanggol. Hindi nila nauunawaan ang katotohanan at wala pa silang pundasyon sa tamang daan. Marupok sila sa buhay. Hinihiling ng Diyos na magkaroon tayo ng matinding pagmamahal at pagpaparaya sa kanila. Basta’t mayroon silang tunay na pananampalataya at mabuting pagkatao, kahit na sila’y mahina, may mga kuru-kurong puno ng relihiyon, at masyadong abala para dumalo sa mga pagtitipon, hindi natin sila pwedeng basta-basta tanggalin. Hindi natin sila pwedeng alisin dahil lang sa isang maliit na bagay, sa pag-iisip na hindi sila mga tunay na mananampalataya dahil hindi sila pumupunta sa mga pagtitipon, at pagkatapos ay ganap silang balewalain. Panglalaglag na sa kanila ’yon. Noong bago pa lang ako sa pananampalataya, hindi ako nagtitipon nang maayos dahil abala ako sa bahay, pero talagang maunawain ang mga kapatid at binabago nila ang oras ng mga patitipon para mapaunlakan ang schedule ko, at walang pagod silang nagbahagi sa akin. Ang kanilang tulong at suporta ay binigyan ako ng kakayahang makita ang kahalagahan ng paghahanap sa katotohanan, at naramdaman ko ang pagmamahal at pagpaparaya sa akin ng Diyos. Pagkatapos noon, normal na akong nakakadalo sa mga pagtitipon at nakagagawa ng tungkulin. Kung kinainisan ako ng mga kapatid nang panahong ’yon, inisip na hindi ko mahal ang katotohanan at isa akong walang pananampalataya, matagal na siguro nila akong sinukuan, at wala ako rito ngayon! Nakita kong hindi ko talaga isinasaalang-alang ang kalooban ng Diyos o naging maunawain sa mga paghihirap ng mga baguhan. Inayawan ko sila at hindi ako kuntento, inisip kong abala lang sila sa iba’t ibang bagay, na masyado silang maraming kuru-kuro, kaya nilimitahan at tinanggihan ko sila, at ayaw ko nang magbayad pa ng halaga para tulungan sila. Mayroon akong napakasamang pagkatao, at hindi ako umako ni katiting na responsibilidad para sa buhay ng mga baguhan. Nagdasal ako sa Diyos, “Diyos ko, gusto kong magsisi sa Iyo. Pakiusap, gabayan Mo ako para maitama ko ang aking mga pagkakamali sa lalong madaling panahon, para matulungan at masuportahan ko ang mga taong ito nang may pagmamahal.”

Pagkatapos noon, nagsimula akong sumama sa ibang mga miyembro ng iglesia para mag-alok ng suporta sa mga baguhang ’to. Nalaman namin ang kanilang mga pagsisikap at matiyagang nagbahagi sa kanila, at ang ilan sa kanila ay bumalik sa mga pagtitipon. Ang isa sa kanila ay naging labis na abala sa trabaho kaya mahirap para sa kanyang pumunta sa mga pagtitipon, at sinabi niyang, “Basta’t nananalig ako sa puso ko, hindi ako tatanggalin ng Diyos kailanman.” Dati-rati, iniisip kong nakatuon siya sa pagkita ng pera at walang tunay na pananampalataya, pero nang maunawaan ko siya, napagtanto kong wala siya sa mga pagtitipon dahil itinakda namin ang mga iyon sa mga oras na hindi siya puwede. Inayos namin ang oras ng mga pagtitipon para umangkop sa kanya at nagbahagi kami sa kanya kaya naunawaan niyang sa mga huling araw, ginagamit ng Diyos ang katotohanan para linisin at iligtas ang sangkatauhan, at kailangang magtipon ng mga tunay na mananampalataya at magbahagian tungkol sa mga salita ng Diyos, hanapin at makamit ang katotohanan, alisin ang kanilang katiwalian, at maranasan ang pagbabago sa kanilang buhay, at ’yon lang ang tanging paraan para maligtas ng Diyos at makamit ang Kanyang pagsang-ayon. Ang pagkakaroon ng pananampalataya nang hindi sumasama sa mga pagtitipon sa halip ay nananalig lang sa iyong puso at kinikilala ang Diyos, o tinatrato ito na parang isang libangan, sa mga mata ng Diyos, gaya ka rin lang ng isang hindi mananampalataya. Kahit na manalig ka hanggang sa huli, hindi mo kailanman makakamit ang pagsang-ayon ng Diyos. Sa pamamagitan ng pagbabahagi, napagtanto niyang mali ang pananaw niya at gusto na niya ulit sumama sa mga pagtitipon. Nabagabag ako at punong-puno ng pagsisisi nang makita ko ang lahat ng mga bagong mananampalatayang ito na sunod-sunod na bumabalik para sumama sa mga pagtitipon. Walang pakundangan ko lang na sinukuan ang mga tao noon. Muntik ko nang masira ang pagkakataon nila sa kaligtasan, na magiging isang malaking kasamaan.

Isang araw, tinanong ako ng lider ko, “Mula nang tinanggap mo ang gawain ng pagdidilig, ilang baguhan na ang pinakawalan mo dahil sa iyong kapabayaan? Noong inalis mo sila, hinanap mo ba ang mga prinsipyo ng katotohanan?” Hindi ko alam kung anong sasabihin ko sa kanya. Tapos ay pinadalhan niya ako ng isang sipi ng mga salita ng Diyos: “Anuman ang ginagawa mo, dapat mo munang unawain kung bakit mo iyon ginagawa, ano ang intensyong nagtutulak sa iyo na gawin iyon, ano ang kabuluhan ng paggawa mo nito, ano ang kalikasan ng bagay na ito, at kung positibo o negatibong bagay ba ang ginagawa mo. Kailangan mong magkaroon ng malinaw na pagkaunawa sa lahat ng bagay na ito; lubhang kinakailangan ito para makakilos nang may prinsipyo. Kung may ginagawa ka para tuparin ang tungkulin mo, dapat mong pagnilayan ito: Paano ko dapat tuparin nang maayos ang tungkulin ko para hindi ko lang iyon ginagawa nang basta-basta? Dapat kang magdasal at lumapit sa Diyos sa bagay na ito. Ang pagdarasal sa Diyos ay upang hanapin ang katotohanan, ang paraan ng pagsasagawa, ang layunin ng Diyos, at kung paano bigyang-kasiyahan ang Diyos. Ang pagdarasal ay upang makamit ang mga epektong ito; hindi ito kung anong panrelihiyong ritwal. Ganito ang paglapit sa Diyos sa lahat ng ginagawa mo. Hindi kasali rito ang pagsasagawa ng seremonyang panrelihiyon o pagpapakita na kumikilos ka. Ginagawa ito para makapagsagawa alinsunod sa katotohanan matapos hangarin ang kalooban ng Diyos. Kung lagi mong sinasabing ‘Salamat sa Diyos’ kahit na wala ka pa namang nagagawa, at maaaring mukha kang napakaespirituwal at may kabatiran, ngunit kung, pagdating ng oras para kumilos, ginagawa mo pa rin ang gusto mo, nang hindi talaga hinahanap ang katotohanan, ang ‘Salamat sa Diyos’ na ito’y wala nang iba kundi isang mantra, ito’y huwad na espirituwalidad. Kapag tinutupad mo ang tungkulin mo o may ginagawa ka, dapat mong isipin palagi: ‘Paano ko dapat tuparin ang tungkuling ito? Ano ang kalooban ng Diyos?’ Ikaw ang bahalang lumapit sa Diyos sa pamamagitan ng iyong ginagawa, at, sa paggawa niyon, hangarin ang mga prinsipyo at katotohanan para sa iyong mga kilos, na hinahangad ang kalooban ng Diyos sa puso mo, nang hindi lumalayo sa mga salita ng Diyos o sa mga prinsipyo ng katotohanan sa anumang ginagawa mo: Ang taong ito lamang ang tunay na naniniwala sa Diyos. Anuman ang kanilang ginagawa, kung sinusunod ng mga tao ang sarili nilang mga ideya, at isinasaalang-alang ang mga bagay-bagay sa napakasimpleng paraan, at ginagawa ang gusto nila, at hindi rin hinahanap ang katotohanan, kung ganap na walang prinsipyo, at hindi nila iniisip sa puso nila kung paano kumilos ayon sa hinihingi ng Diyos, o sa isang paraan na nakalulugod sa Diyos, at ang alam lamang nila ay magmatigas na sundin ang sarili nilang kagustuhan, walang puwang ang Diyos sa puso nila. Sinasabi ng ilang tao, ‘Nagdarasal lang ako sa Diyos kapag nakakaharap ako ng hirap, pero pakiramdam ko’y wala pa ring anumang epekto ito—kaya karaniwan kapag may nangyayari sa akin ngayon hindi ako nagdarasal sa Diyos, dahil walang silbi ang pagdarasal sa Diyos.’ Lubos na wala ang Diyos sa puso ng gayong mga tao. Kalimitan, hindi nila hinahanap ang katotohanan anuman ang kanilang ginagawa; sinusunod lamang nila ang sarili nilang mga ideya, ginagawa ang gusto nila. May mga prinsipyo ba ang kanilang mga kilos? Talagang wala. Ang tingin nila ay simple lang ang lahat at ginagawa nila ang gusto nila. Kahit kapag nagbabahagi sa kanila ang mga tao tungkol sa mga prinsipyo ng katotohanan, hindi nila matanggap ang mga iyon, dahil kailanma’y hindi nagkaroon ng mga prinsipyo ang kanilang mga kilos, at walang puwang ang Diyos sa puso nila; walang sinuman sa puso nila kundi ang kanilang mga sarili. Pakiramdam nila ay maganda ang kanilang mga layunin, na wala silang ginagawang kasamaan, na hindi maaaring ituring na labag sa katotohanan ang mga iyon, iniisip nila na ang pagkilos ayon sa kanilang sariling mga layunin ay pagsasagawa ng katotohanan, na ang pagkilos nang gayon ay pagsunod sa Diyos. Sa katunayan, hindi sila tunay na naghahanap o nagdarasal sa Diyos tungkol sa mga bagay na ito, hindi sila nagsikap nang husto na sundin ang hinihingi ng Diyos upang mapalugod ang Diyos, wala silang ganitong tunay na kalagayan, ganitong hangarin. Ito ang pinakamalaking pagkakamali sa pagsasagawa ng mga tao. Kung naniniwala ka sa Diyos subalit wala Siya sa puso mo, hindi mo ba sinusubukang linlangin ang Diyos? At ano ang maaaring maging epekto ng gayong pananampalataya sa Diyos? Ano ba talaga ang mapapala mo? At ano ang katuturan ng gayong pananampalataya sa Diyos?” (“Ang Paghahanap sa Kalooban ng Diyos ay Alang-alang sa Pagsasagawa ng Katotohanan” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo ng mga Huling Araw). Ibinunyag ng mga salita ng Diyos ang eksakto kong kalagayan at pag-uugali. Noong inalis ko ang mga baguhang iyon, hindi ako nagdasal o naghanap ng katotohanan, o tinalakay man lang ito sa aking lider. Pikit-mata akong kumilos ayon sa karanasan, iniisip na nakapagdilig na ako ng mga baguhan dati, at kapag ilang buwan na silang lumiliban sa mga pagtitipon, aalisin na lang namin sila, kung gayon, kung hindi bumalik ang mga ito, hindi ba’t gano’n din dapat ang gawin ko? Akala ko nakikita ko nang malinaw kung sinu-sino sa kanila ang tunay na naghahanap ng katotohanan at sinu-sino ang hindi mananampalataya, kaya basta ko na lang sila nilimitahan at inayawan. Hindi ako nagdasal o naghanap kahit na no’ng nababahala ako tungkol dito at hindi ko pinansin nang banggitin ito ng kapartner ko, sa halip ay ginawa ko lang kung anong gusto ko. Tinrato ko ang mga kuru-kuro at mga naguguni-guni ko na para bang mga prinsipyo ng katotohanan, iniisip na hindi ako maaaring magkamali. Hindi ko inisip ang ibang tao, at wala sa puso ko ang Diyos. Napakatigas ng ulo ko! Hinusgahan ko kung ang mga bagong mananampalataya ay may tunay na pananalig base sa kung pumupunta sila sa mga pagtitipon, iniisip na kapag matagal-tagal silang hindi nagpakita at ayaw nilang bumalik, pwede na namin silang pakawalan. Kahit na hindi sila pumupunta sa mga pagtitipon, tiningnan ko pa rin dapat kung sinu-sino sa kanila ang tunay na mananampalataya at sinu-sino ang hindi. Ang ilan sa mga sinukuan ko ay mabigat ang loob na sumasama sa mga miyembro ng pamilyang umaasang magiging mananampalataya sila, pero wala talaga rito ang kanilang puso. Hindi nila gustong magbasa ng mga salita ng Diyos at pumunta sa mga pagtitipon. Ang ilan sa mga sinukuan ko ay patuloy na naghahangad ng katanyagan at kayamanan at sumusunod sa masasamang kalakaran. Hindi sila interesado ni katiting sa pagsunod sa Diyos. Kinamumuhian at nilalabanan nila ang anumang uri ng pagbabahagi tungkol sa mga salita ng Diyos. Likas na kinamumuhian ng mga taong ito ang katotohanan, kaya sila ay likas na hindi mga mananampalataya. Kapag hindi dumadalo ng mga pagtitipon ang mga gano’ng tao, pwede natin silang pakawalan. Ang ilang baguhan ay may mabuting pagkatao at tunay na pananampalataya sa Diyos, pero hindi nila nauunawaan ang katotohanan o ang kahalagahan ng mga pagtitipon dahil nagsisimula pa lang sila. Akala nila kailangan lang nilang manalig sa Diyos sa kanilang puso, at hindi mahalaga ang mga pagtitipon, kaya hindi nila ito pinahahalagahan at pumupunta sila kung kailan lang nila gusto, kung hindi naman ay liliban sila. At ang ilan ay nagkakaroon ng mga praktikal na problema, tulad ng pagkakasabay ng oras ng trabaho at oras ng pagtitipon, kaya ayaw nilang pumunta. Ang kailangan nating gawin ay magbahagi at buong pagmamahal silang tulungan sa kanilang mga problema at gamitin ang mga salita ng Diyos para lutasin ang kanilang mga kuru-kuro at ipaunawa sa kanila ang kalooban ng Diyos na iligtas ang tao, habang inaayos din ang mga oras ng pagtitipon para maging akma sa kanilang mga schedule. Hindi ko tinitingnan isa-isa ang kanilang mga aktwal na sitwasyon o nagiging maprinsipyo sa aking tungkulin. Hindi ko nauunawaan ang katotohanan, sa halip ay matigas ang ulo kong ginagawa ang mga bagay sa sarili kong paraan, walang pakundangan lang na sunud-sunod na pinababayaan ang mga tao. Gumagawa ako ng masama, inaantala ang gawain ng pamamahala ng Diyos.

Nagbayad ng napakalaking halaga ang Diyos para sa bawat bagong mananampalataya na tumanggap sa gawain ng Diyos sa mga huling araw. Ilang beses din na matiyaga at buong pagmamahal na nagbahagi ang mga kapatid ng ebanghelyo sa kanila, pero nilimitahan ko sila bilang mga taong hindi ililigtas ng Diyos nang hindi ko man lang hinahanap ang katotohanan. Talagang napakayabang ko. Ang hindi pagpunta sa mga pagtitipon ay hindi isang problema sa kanila, sa halip, ito’y dahil hindi ko alam kung anong kinakaharap nila at hindi ko sila tinutulungan at sinusuportahan gaya ng nararapat. Ginagamit ko rin ang pahayag na gusto ng Diyos ng pinakamahuhusay na tao, hindi mas maraming tao bilang isang dahilan para sukuan ang mga baguhan. Pero ang ibig talagang sabihin noon ay kailangan ng kaharian ng Diyos ng mga taong may tunay na pananampalataya sa Kanya at minamahal ang katotohanan, at hindi ililigtas ng Diyos ang mga ’di mananampalayaya, gumagawa ng masama, at anticristo. Pero hinusgahan ko ang mga baguhan na lumiliban sa mga pagtitipon bilang mga taong hindi ililigtas ng Diyos. Mali ang pagkakaunawa ko sa mga salita ng Diyos. Hindi ako nagbigay ng anumang praktikal na pagbabahagi o tulong para sa kanila, o nagbayad ng halaga at ginawa kung anong dapat. Hindi ko rin naunawaan kung talaga bang may pakialam sila sa katotohanan o wala, o kung sila’y mga tunay na ’di mananampalataya, sa halip ay pikit-mata at basta ko na lang sila inayawan. Kung hindi ako tinabasan at iwinasto ng aking lider, hindi ko sana makikita na sinisira ko ang pagkakataon na maligtas ng lahat ng taong iyon. Nakita ko kung gaano naging kasuklam-suklam ang pag-uugali ko. Hindi ko alam ang mga prinsipyo at hindi ako gumawa ng anumang paghahanap, sa halip ay kumilos lang nang ayon sa sataniko kong disposisyon. Ang mga iyon ay mga paglabag! Alam kong kailangan kong magsisi at magbago, kung hindi, tiyak na masusuklam sa akin ang Diyos.

Bilang isang lider ng iglesia, ang kalooban ng Diyos para sa akin ay diligan at alagaan ang mga kapatid na ito na bago sa pananampalataya, tulungan silang lutasin ang sarili nilang mga kuru-kuro at problema nang sa gayon ay matutuhan nila ang tungkol sa gawain ng Diyos at mas mabilis na magkaroon ng pundasyon sa tamang daan. Pero ginagawa ko lang kung anong gusto ko. Hindi lang sa sarili ko ang sinusunod ko, kundi ako ’yong bulag na umaakay sa bulag, inililigaw ang iba, kaya ’di rin makatwirang tinanggihan ng mga kapatid ang mga bagong mananampalataya, na sumisira sa pagkakataon nila sa kaligtasan. Gumagawa ako ng masama. Takot na takot ako nang makita ko kung gaano kalala ang mga kahihinatnan ng paggawa ng mga bagay-bagay sa sarili kong paraan. Kinamuhian ko rin ang sarili ko. Bakit hindi ako nagdasal sa Diyos or hinanap ang mga prinsipyo ng katotohanan nang panahong iyon? Bakit hindi ko kinausap ang lider ko? Anong nagtulak sa akin na kumilos nang may gayong kapangahasan? Nagdasal ako sa Diyos at pagkatapos ay binasa ang isang sipi ng mga salita ng Diyos. “Kung tunay mong nauunawaan ang katotohanan sa iyong puso, malalaman mo kung paano isagawa ang katotohanan at sundin ang Diyos, at natural na matatahak ang landas ng paghahanap ng katotohanan. Kung tama ang landas na tinatahak mo, at nakaayon ito sa kalooban ng Diyos, hindi ka iiwanan ng gawain ng Banal na Espiritu—kung magkagayon ay mababawasan nang mababawasan ang pagkakataon mong pagtaksilan ang Diyos. Kung wala ang katotohanan, madaling gumawa ng masama, at gagawin mo iyon kahit ayaw mo. Halimbawa, kung mayroon kang mayabang at hambog na disposisyon, walang kaibahan kung sabihan kang huwag kalabanin ang Diyos, hindi mo mapigilan ang sarili mo, hindi ito sakop ng kontrol mo. Hindi mo gagawin ito nang sadya; gagawin mo ito dahil nangingibabaw ang iyong likas na kayabangan at kahambugan. Dahil sa iyong kayabangan at kahambugan, hahamakin mo ang Diyos at hindi mo Siya bibigyan ng halaga; magiging dahilan ang mga ito para dakilain mo ang iyong sarili, palaging ibandera ang iyong sarili; magiging dahilan ang mga ito para hamakin mo ang iba, para wala nang matira sa puso mo kundi ang sarili mo; magiging dahilan ang mga ito para isipin mong nakahihigit ka kaysa sa ibang tao at sa Diyos, at sa huli’y magiging sanhi ang mga ito para ilagay mo ang iyong sarili sa puwesto ng Diyos at hingin sa mga tao na magpasakop sila sa iyo, na iginagalang ang iyong mga kaisipan, ideya at kuru-kuro bilang katotohanan. Tingnan mo kung gaano kalaking kasamaan ang ginagawa ng mga tao dahil nangingibabaw ang kanilang likas na kayabangan at kahambugan!” (“Sa Pamamagitan Lamang ng Paghahanap sa Katotohanan Makakagawa ng Pagbabago sa Disposisyon ang Isang Tao” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo ng mga Huling Araw). Ilang beses ko na itong nabasa, pero talagang naantig ako nito pagkatapos ng karanasang ito. Hindi pa ako matagal na nagsisilbi bilang isang lider ng iglesia at wala akong anumang realidad ng katotohanan. Napakarami akong hindi nauunawaan na mga prinsipyo ng katotohanan, pero talagang naging mataas ang tingin ko sa sarili ko, na para bang nauunawaan ko ang lahat. Pagdating sa mga bagong mananampalataya, tiningnan ko lang kung paano sila kumilos, at hindi ang kanilang diwa. Inisip ko ring magaling talaga ako, kaya hindi ako nagdasal o naghanap o kinausap ang lider ko, o tinanggap man lang ang payo ng kasama ko. Napakayabang ko. Pinuna ako ng lider ko dahil sa hindi ko pagkakaunawa sa mga prinsipyo o paghahanap man lang ng mga katotohanang iyon, at isandaang porsyento siyang tama. Maraming prinsipyo tungkol sa kung paano dapat tratuhin ang mga bagong mananampalataya, tulad ng prinsipyo ng pagtulong sa mga tao nang may pagmamahal, ang prinsipyo ng pagtrato sa mga tao nang patas. May mga katotohanan din tungkol sa paglutas ng kanilang mga kuru-kuro, at marami pa. Kung nagkaroon ako kahit katiting na paggalang sa Diyos at hindi naging masyadong kumpyansa sa sarili, sa halip ay talagang isinaalang-alang ang mga prinsipyong ito, hindi sana ako kailanman naging sutil at nakakaantala sa ating gawain. Napagtanto ko na ang pamumuhay ayon sa mapagmataas kong disposisyon ay nagdulot lang sa’kin na gumawa ng masama at labanan ang Diyos. Lalo’t lalo kong kinasuklaman ang sarili ko at naramdamang karapat-dapat talaga ako na isumpa ng Diyos. Nangako rin akong kailangan kong hanapin ang katotohanan para malutas ang mapagmataas kong disposisyon.

May ilang sipi akong nabasa pagkatapos noon. “Sa kanilang gawain, kailangang bigyang-pansin ng mga lider at manggagawa ng iglesia ang dalawang bagay: Ang isa ay ang gawing ganap ang kanilang gawain ayon sa mga prinsipyong nakasaad sa mga pagsasaayos ng gawain, nang hindi kailanman nilalabag ang mga prinsipyong iyon at hindi ibinabatay ang kanilang gawain sa anumang maaari nilang mailarawan sa isip o sa alinman sa mga sarili nilang pag-iisip. Sa lahat ng ginagawa nila, dapat silang magpakita ng malasakit sa gawain ng tahanan ng Diyos, at laging unahin ang kapakanan nito. Isang bagay pa—at ito ang pinakamahalaga—iyon ay sa lahat ng bagay, dapat silang magtuon sa pagsunod sa patnubay ng Banal na Espiritu at gawin ang lahat nang mahigpit na sinusunod ang mga salita ng Diyos. Kung nakakaya mo pa ring salungatin ang patnubay ng Banal na Espiritu, o kung nagmamatigas mo pa ring sinusunod ang mga sarili mong pag-iisip at ginagawa ang mga bagay-bagay ayon sa sarili mong imahinasyon, ang mga kilos mo ang bubuo sa pinakamatinding paglaban sa Diyos” (“Ang mga Pangunahing Prinsipyo ng Gawain Para sa mga Lider at Manggagawa” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo ng mga Huling Araw). “Paano mo ba dapat pagnilayan ang iyong sarili, at subukang kilalanin ang iyong sarili, kapag may nagawa kang isang bagay na lumalabag sa mga prinsipyo ng katotohanan at hindi nakalulugod sa Diyos? Nang gagawin mo na ang bagay na iyon, nanalangin ka ba sa Kanya? Kahit kailan ba ay pinagnilayan mo, ‘Paano titingnan ng Diyos ang bagay na ito kung iniharap ito sa Kanya? Masisiyahan ba Siya o maiinis kung malaman Niya ang tungkol dito? Kasusuklaman ba Niya ito?’ Hindi mo hinanap iyon, hindi ba? Kahit pinaalalahanan ka ng iba, iisipin mo pa rin na ang usapin ay hindi malaking bagay, at na hindi iyon labag sa anumang mga prinsipyo at hindi iyon kasalanan. Dahil dito, nalabag mo ang disposisyon ng Diyos at ginalit mo Siya nang husto, hanggang sa puntong kamuhian ka Niya. Kung naghanap ka at nagsiyasat, at nalinawan mo ang bagay na iyon bago ka kumilos, hindi mo kaya iyon napangasiwaan? Kahit na maaaring may mga pagkakataon na hindi maganda, o negatibo, ang kalagayan ng mga tao, kung taimtim nilang dadalhin sa harap ng Diyos sa panalangin ang lahat ng plano nilang gawin, at pagkatapos ay hahanapin ang katotohanan batay sa mga salita ng Diyos, hindi sila makakagawa ng anumang malalaking pagkakamali. Sa pagsasagawa ng katotohanan, mahirap para sa tao na maiwasangmagkamali, ngunit kung alam mo kung paano gawin ang mga bagay alinsunod sa katotohanan kapag ginagawa mo ang mga ito, subalit hindi mo isinakatuparan ang mga ito alinsunod sa katotohanan, kung gayon ang problema ay wala kang pagmamahal sa katotohanan. Hindi mababago ang disposisyon ng isang taong walang pagmamahal sa katotohanan. Kung hindi mo maunawaan nang tumpak ang kalooban ng Diyos, at hindi mo alam kung paano magsagawa, dapat kang makipagbahaginan sa iba at hanapin ang katotohanan. At kung nahihirapan din ang iba, dapat manalangin kayo nang sama-sama at maghanap sa Diyos, hintayin ang panahong itinakda ng Diyos, hintaying magbukas Siya ng daan palabas. Maaaring makaisip ka nga ng solusyong magbibigay sa iyo ng isang magandang daan palabas, at maaaring dulot ito ng kaliwanagan ng Banal na Espiritu. Kung matuklasan mo sa bandang huli na nagkamali ka nang kaunti sa pagsasagawa nito sa ganitong paraan, dapat mong itama ito kaagad, at hindi ituturing ng Diyos na kasalanan ang pagkakamaling ito. Dahil tama ang mga layunin mo sa pagsasagawa ng bagay na ito, at nagsagawa ka alinsunod sa katotohanan at hindi mo lamang malinaw na alam ang mga prinsipyo, at nagbunga ng ilang kamalian sa iyong mga pagkilos, kung gayon makatwirang kadahilanan ito. Gayunman, maraming tao sa panahong ito ang umaasa na lamang sa dalawang kamay nila mismo sa pagtatrabaho at sa sarili nilang utak sa paggawa ng ganito at ganoon, at bihira nilang isaalang-alang ang mga tanong na ito: Naaayon ba sa kalooban ng Diyos ang pagsasagawa sa ganitong paraan? Masisiyahan ba ang Diyos kung ginawa ko ito sa ganitong paraan? Pagtitiwalaan ba ako ng Diyos kung ginawa ko ito sa ganitong paraan? Naisasagawa ko ba ang katotohanan kung ginawa ko ito sa ganitong paraan? Kung mabalitaan ng Diyos ang bagay na ito, masasabi ba Niyang, ‘Nagawa mo ang bagay na ito nang tama at angkop. Ipagpatuloy mo iyan’? Nagagawa mo bang suriin nang mabuti ang lahat ng bagay na ginagawa mo? Malamang bang gamitin mo ang mga salita ng Diyos at ang mga hinihingi ng Diyos bilang batayan sa pagninilay-nilay sa lahat ng ginagawa mo, iniisip mabuti kung ang pagkilos ba sa gayong paraan ay kinagigiliwan ng Diyos o kinamumuhian ng Diyos, at kung ano ang iisipin ng mga hinirang ng Diyos kapag ginawa mo ito, kung paano nila sisiyasatin ito? … Kapag naglalaan ka ng mas maraming oras sa pagninilay-nilay ng gayong mga bagay, sa pagtatanong sa iyong sarili ng mga tanong na ito, at paghahanap, ang iyong mga kamalian ay magiging paunti nang paunti. Ang paggawa ng mga bagay sa ganitong paraan ay magpapatunay na isa kang taong tunay na naghahanap ng katotohanan at na isa kang taong nagpipitagan sa Diyos, dahil ginagawa mo ang mga bagay-bagay alinsunod sa direksyong hinihingi ng Diyos, at alinsunod sa mga prinsipyo ng katotohanan” (“Ang Paghahanap sa Kalooban ng Diyos ay Alang-alang sa Pagsasagawa ng Katotohanan” sa Mga Talaan ng mga Pananalita ni Cristo ng mga Huling Araw).

Binigyan ako ng isang landas ng pagsasagawa ng Kanyang mga salita. Ang mga lider at manggagawa ay kailangang gumawa nang mahigpit ayon sa mga pagsasaayos ng gawain at mga prinsipyo ng katotohanan, at siguraduhing palaging sumunod sa patnubay ng Banal na Espiritu. Kailangan din nating magdasal at maghanap sa ating tungkulin at panatilihin ang isang pusong may paggalang sa Diyos, hindi sundin ang mga sarili nating ideya, kuru-kuro, o mga nakaraang karanasan, ginagawa lang kung anong gusto natin. Hindi talaga natin pwedeng bulag na paniwalaan ang ating mga sarili, sa halip ay kailangan nating hanapin ang mga prinsipyo ng katotohanan, at kapag hindi natin nauunawaan ang isang bagay, kailangan nating maghanap at makipagbahagian sa iba para maunawaan natin ang mga prinsipyo bago tayo kumilos. ’Yon ang kalooban ng Diyos. Talagang tinuruan ako ng leksyon ng karanasang ito. Kung hindi isinaayos ng Diyos ang mga bagay at hindi ako pinapuna sa aking lider, hindi ko pa rin mauunawaan kung gaano katindi ang mga kahihinatnan ng aking mga ginawa. Sinabi ko sa sarili ko na mula noon, kailangan kong hanapin ang katotohanan at gawin ang aking tungkulin ayon sa mga prinsipyo. Kalaunan, ilang bagong miyembro ang tumigil sa pagpunta sa mga pagtitipon, at hindi ako nangahas na gumawa ng mga pagpapalagay at inayawan sila nang gano’n-gano’n na lang. May isa sa kanila na maraming beses naming nilapitan para alukin ng suporta, at tinalakay rin namin ang kanyang sitwasyon sa aming lider. Naging tiyak kami na isa siyang hindi mananampataya at pinakawalan namin siya. Ang isa naman ay isang sister na wala pang dalawang taong nananalig sa Diyos, mahilig siyang magbasa ng mga salita ng Diyos at ginawa niya ang lahat ng kanyang makakaya sa kanyang tungkulin, at kapag nakababasa siya ng mga salita ng Diyos na hinahatulan at inilalantad ang katiwalian ng mga tao, inihahambing niya ang mga ito sa kanyang sarili, at pakiramdam niya ay isa siyang tiwali na wala nang pag-asa at sumusuko na lang. Sama-sama kaming nagbahagi sa kanya tungkol sa mga salita ng Diyos para makita niyang ang pagliligtas ng Diyos ay para sa ating mga ginawang tiwali ni Satanas, na nauunawaan ng Diyos ang ating mga paghihirap at kahinaan tulad ng isang ina, at hangga’t hindi tayo sumusuko sa ating paghahanap ng katotohanan, hindi tayo basta susukuan ng Diyos, dahil inililigtas ng Diyos ang tao hangga’t maaari. Basang-basa ng luha ang kanyang mukha nang sabihin namin iyon, at nararamdaman niya ang pagmamahal ng Diyos. Ilang beses namin siyang tinulungan, at ngayon, normal na ulit siyang nakikipagtipon.

Talagang ipinakita sa akin ng karanasang ito ang mga taimtim na intensyon at malawak na pagmamahal sa atin ng Diyos para iligtas ang tiwaling sangkatauhan. At sa pamamagitan ng paghatol at pagkastigo ng mga salita ng Diyos, nagkamit ako ng kaunting pag-unawa sa aking mapagmataas na disposisyon at nakita ko ang panganib at mga kahihinatnan ng paggawa ng aking tungkulin sa sarili kong paraan. Sa wakas ay nagkaroon ako ng kaunting paggalang sa Diyos. Ngayon, kaya ko nang gawin ang tungkulin ko nang umaayon sa aking mga prinsipyo, lubos na dahil sa patnubay ng Diyos. Salamat sa Diyos!