I

Minamahal, tinatanggap ng lahat ang

‘di nakikita, ‘di nahahawakang Diyos.

Kung Diyos ay Espiritung ‘di nakikita,

madali sa tao’ng maniwala.

Inilalarawan nila’ng Diyos ayon sa nais

upang palugdan ang sarili,

gagawin ang nais ng kanilang Diyos,

nang walang pagdududa.

Higit pa riyan, naniniwala silang wala nang

mas tapat pa sa Diyos kaysa sa kanila.

Pabasta-basta ang tao

sa kanyang paniniwala sa Diyos,

paano man niya naisin.

“Karapata’t kalayaan” ‘to ng tao,

na walang makakahadlang.

Naniniwala sila sa sarili nilang Diyos

at ‘di sa iba.

Sarili nila ‘tong pag-aari,

lahat ay nagtataglay nito.

Kayamanan ang tingin nila rito,

ngunit para sa Diyos, wala ‘tong saysay

‘pagkat salungat ‘to sa Diyos higit sa lahat.

II

Dahil sa gawain ng nagkatawang-taong Diyos,

nahahawakan na Siya ng tao;

‘di Siya walang anyong Espiritu

bagkus nakikita’t nahahawakan ng tao.

Maraming naniniwala sa diyos

na walang katawa’t hugis,

na mayroon ding malayang anyo.

Sa gayon, ang nagkatawang-taong Diyos

ay kaaway ng mga mananampalataya.

Yaong ‘di makatanggap sa pagkakatawang-tao’y

nagiging kaaway ng Diyos.

Haka-haka ng tao’y ‘di nagmumula sa

pag-iisip at paghihimagsik niya.

Karamiha’y namamatay sa paniniwala

sa isang malabong Diyos.

Naiwawala ang buhay ng tao

‘di ng nagkatawang-taong Diyos,

lalo na ng Diyos ng langit,

kundi ng Diyos sa isip ng tao.

Nagkatawang-tao ang Diyos

para sa tiwaling tao.

Nagsasakripisyo’t naghihirap Siya para

sa kapakanan nila.

Hango sa Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Mas Kinakailangan ng Tiwaling Sangkatauhan ang Pagliligtas ng Diyos na Nagkatawang-tao