I

Mahabang panahong naniwala sa Diyos,

ba’t gan’to ka pa rin?

Tinakasan pagkastigo’t paghatol

na parang walang pakialam.

Ipinapakita ng malungkot mong mukha

ang pabayang ugali,

na parang nagdusa ng kawalang katarunga’t

ayaw nang sundan ang Diyos.

Ikaw, alibughang anak—saan ka patungo

nang may ganyang pagmamatigas?

Tila nagpapasakop sa pangangasiwa ng Diyos

nang walang sariling desisyon.

Nagtatagal ka sa mga sangandaan at

nawala na ang dating “pananalig”.

Matatag mong hinaharap kamataya’t

naglalakad sa malabong hinaharap.

II

Nalalabuan, tila may “dakilang pananalig” ka,

naniniwalang ‘di ka iiwan ng Diyos,

kaya nagpapatuloy ayon sa gusto.

Labis na pagnanasa’ng pumapalit

sa pansarili mong pagsisikap.

Nasobrahan ka ng pagkanegatibo’t

‘di ka pa rin nakakabangon.

Saan napunta’ng ‘yong konsensya’t katwiran?

‘Di pa rin nagigising hanggang ngayon.

Talagang wala kang silbi’t walang kakayahan.

Akala mo sagrado’t ‘di nalalabag

ang marangal mong pagkatao.

Kahit Diyos na naging tao’y mapagpakumbaba,

paanong naging marangal ang tiwaling tao?

III

Nakakalungkot na ‘di ko

talaga kilala ang sarili ko.

Sa loob ng marangal kong panlabas

ay may napakasamang tao.

Pinapahiya’ng sarili dahil mayabang,

palalo’t walang katotohanan.

Pa’no magagawa’ng tungkulin

kung ‘di man lang nagbago’ng katiwalian?

Pa’no ko makakamit katotohana’t buhay

nang ‘di hinahatulan?

Malapit nang matapos ang gawain ng Diyos,

at natatakot akong

mahulog sa sakuna’t tumangis

at magngalit aking mga ngipin.

Ihahanda’ng sarili’t tatanggapin

ang paghatol Niya;

saka lang ako tatalino.

Pa’no ko makakamit katotohana’t buhay

nang ‘di hinahatulan?

Malapit nang matapos ang gawain ng Diyos,

at natatakot akong

mahulog sa sakuna’t tumangis

at magngalit aking mga ngipin.

Ihahanda’ng sarili’t tatanggapin

ang paghatol Niya;

saka lang ako tatalino.