Ni Xiaoxi, Tsina

Noong Hunyo 2022, sinalakay ng Partido Komunista ng Tsina ang ilang kalapit na simbahan. Halos lahat ng lider, manggagawa, at manggagawa ng mga gawaing nakabatay sa teksto ay inaresto, at dahil walang angkop na tauhan para sa gawaing nakabatay sa teksto, ako ay inilipat doon. Wala pang isang buwan ang nakalipas, nahawa ako ng COVID-19 virus. Nagkaroon ako ng pasulpot-sulpot na lagnat, madalas na paninikip ng dibdib, at hirap sa paghinga. Ang gamot at mga iniksyon ay lubos na nagpahupa sa mga sintomas na ito, pero may lumitaw na masasakit na bukol sa mga kilikili ko at sa loob na bahagi ng mga braso ko, naipon ang likido sa mga hita ko, at ang mga binti at balakang ko ay sobrang sakit. Nagkaroon din ang mga paa ko ng di-gaanong matitinding ulser at naglabas ng likido. Nagkaroon na ako ng kanser sa cervix noon, at nang lumitaw ang mga sintomas na ito, labis akong nabalisa, lalo na at namatay din ang aking ina dahil sa kanser, at sa loob ng anim na buwan bago ang kanyang kamatayan, nagkaroon ang mga paa niya ng ulser at naglabas ng likido. Dagdag pa riyan, paminsan-minsan ay sumasakit ang bahaging may kanser, at mas lalo akong nag-alala, iniisip ko, “Ang kanser ko ay nasa gitna hanggang huling yugto na. Ang mga sintomas bang ito ay senyales na kumalat na ang kanser? Kung ganoon, kaunti na lang ang natitira kong oras…. Maraming taon na akong nananampalataya sa Diyos, pero hindi gaanong nagbago ang tiwaling disposisyon ko. Kung mamamatay ako, mawawala ba ang pagkakataon kong maligtas?” Naisip ko rin ang matinding paghihirap na pinagdadaanan ng ilang pasyenteng may kanser bago ang kamatayan, at labis akong nag-alala, natatakot ako na magdusa tulad nila at mas lalo akong natakot sa kamatayan. Kalaunan, pumunta ako sa ospital para magpatingin. Sinabi ng doktor na may kaugnayan sa impeksyon ng COVID-19 ang mga sintomas ko, at mahina ang mga bato ko. Pinayuhan nila akong magpahinga pa lalo at iwasan ang pagpupuyat. Naisip ko, “Ginagawa ko ang tungkulin ko araw-araw sa harap ng kompyuter mula umaga hanggang gabi. Kung lalala ang kondisyon ko at babagsak ako, hindi ko na ba magagawa ang tungkulin ko? Hindi ba maaantala nito ang buhay pagpasok ko? Makakamit ko pa ba ang kaligtasan?” Pagkatapos noon, hihiga ako para magpahinga sa oras na hindi na maganda ang pakiramdam ko. Dahil mas binigyang-pansin ko ang pangangalaga sa katawan ko at hindi sa tungkulin ko, naantala ang trabaho ko. Kalaunan, dahil sa paggamot, nagsimulang bumuti ang kondisyon ko, pero nag-aalala pa rin ako, iniisip na, “Ang gawaing nakabatay sa teksto ay nangangailangan ng matinding pag-iisip, at ang pag-upo sa harap ng kompyuter araw-araw ay nakakaubos ng lakas. Hindi ba makakaapekto ito sa aking paggaling sa katagalan? Bakit hindi ko hilingin sa lider na bigyan ako ng mas magaan na tungkulin, para mapanatili ko ang aking katawan habang ginagawa ko pa rin ang tungkulin ko sa abot ng aking makakaya?” Noong panahong iyon, paulit-ulit na pumapasok sa isip ko ang mga kaisipang ito, pero naisip ko, “Inilipat ako rito dahil walang ibang angkop na mga tao para sa gawaing nakabatay sa teksto, at kung magbibitiw ako, hindi ba maaapektuhan nito ang gawaing nakabatay sa teksto? Kung sarili ko lang ang iisipin ko at hindi ang gawain ng iglesia, hindi ba’t ako’y nagiging walang konsensiya?” Kaya, isinantabi ko ang ideya ng pagbibitiw. Pagkatapos noon, kahit na tila nagpatuloy ako sa paggawa ng tungkulin ko, patuloy pa rin akong nag-aalala, natatakot na kung lumala ang kondisyon ko at bigla akong mamatay, hindi ko na mararanasan ang gawain ng Diyos, at tuluyan kong mawawala ang pagkakataong makamit ang kaligtasan. Dala ang mga kaisipang ito, hindi ko mapagtuunan ang tungkulin ko. Minsan umaasa pa nga ako, “Ang saya siguro kung kayang alisin ng Diyos ang karamdaman na ito!”

Isang araw, habang nasa aking mga debosyonal, nabasa ko ang mga salita ng Diyos: “Kung magkasakit ka, at kahit gaano pa karaming doktrina ang nauunawaan mo ay hindi mo pa rin ito malampasan, ang iyong puso ay mababagabag, mababalisa, at mag-aalala pa rin, at maliban sa hindi mo mahaharap ang usapin nang kalmado, ang iyong puso ay mapupuno rin ng mga reklamo. Palagi kang magtatanong, ‘Bakit walang ibang may ganitong sakit? Bakit ako ang pinili na magkaroon nito? Paano nangyari ito sa akin? Ito ay dahil malas ako at may masamang kapalaran. Kailanman ay wala akong pinasama ng loob, ni hindi ako gumawa ng pagkakasala, kaya bakit nangyari ito sa akin? Labis na hindi patas ang pagtrato sa akin ng Diyos!’ Makikita mo, bukod sa pagkabagabag, pagkabalisa, at pag-aalala, nalulugmok ka rin sa depresyon, nang may sunud-sunod na negatibong emosyon at hindi mo maiwasan ang mga ito kahit gaano mo pa kagusto. Dahil ito ay totoong karamdaman, hindi ito madaling mawala o mapagaling, kaya ano ang dapat mong gawin? Gusto mong magpasakop pero hindi mo magawa, at kung ikaw ay magpapasakop isang araw, sa susunod na araw ay lalala ang iyong kalagayan at masyado nang masakit, at pagkatapos ay hindi mo na nais pang magpasakop, at muli kang magsisimulang magreklamo. Palagi kang ganito, kaya ano ang dapat mong gawin? Hayaan mong sabihin Ko sa iyo ang sekreto sa tagumpay. Ikaw man ay maharap sa malala o simpleng karamdaman, sa sandaling ang iyong sakit ay maging malubha o ikaw ay maharap sa kamatayan, tandaan mo lamang ang isang bagay: Huwag mong katakutan ang kamatayan. Kahit pa ikaw ay nasa mga huling yugto na ng kanser, kahit pa napakalaki ng posibilidad na mamatay sa iyong partikular na karamdaman, huwag mong katakutan ang kamatayan. Gaano man katindi ang iyong pagdurusa, kung ikaw ay natatakot sa kamatayan ay hindi ka magpapasakop. … Ano ang tamang saloobin na dapat mong taglayin upang hindi mo katakutan ang kamatayan? Kung ang iyong karamdaman ay lumala nang husto na maaari mo na itong ikamatay, at malaki ang posibilidad na mamatay rito anuman ang edad ng tao na tinamaan ng sakit, at ang panahon mula sa pagkakasakit ng tao hanggang sa mamatay siya ay labis na maikli, ano ang dapat mong isipin sa iyong puso? ‘Hindi ko dapat katakutan ang kamatayan, ang lahat naman ay namamatay sa huli. Gayunpaman, ang magpasakop sa Diyos ay isang bagay na hindi magawa ng karamihan sa mga tao, at magagamit ko ang karamdamang ito upang maisagawa ang pagpapasakop sa Diyos. Dapat akong magkaroon ng kaisipan at saloobing nagpapasakop sa mga pangangasiwa at pagsasaayos ng Diyos, at hindi ko dapat katakutan ang kamatayan.’ Ang mamatay ay madali, higit na mas madali kaysa mabuhay. Maaaring ikaw ay labis na nasasaktan at hindi mo ito namamalayan, at sa sandaling pumikit ang iyong mga mata, humihinto ang iyong paghinga, lumilisan ang iyong kaluluwa mula sa katawan, at ang iyong buhay ay nagwawakas. Ganito mamatay; ganito ito kasimple. Ang hindi katakutan ang kamatayan ay isang saloobing dapat taglayin. Bukod dito, hindi mo dapat alalahanin kung lalala ba ang iyong sakit o hindi, o kung mamamatay ka ba kung hindi ka magagamot, o kung gaano pa katagal bago ka mamatay, o kung anong kirot ang mararanasan mo kapag dumating na ang oras ng kamatayan. Hindi mo dapat alalahanin ang mga bagay na ito; ito ay mga bagay na hindi mo dapat alalahanin. Ito ay sapagkat darating ang araw na iyon, at darating iyon sa partikular na taon, buwan, at araw. Hindi mo ito mapagtataguan at hindi mo ito matatakasan—ito ang iyong kapalaran. Ang iyong diumano’y kapalaran ay pauna nang itinakda ng Diyos at isinaayos na Niya. Ang haba ng iyong mga taon at ang edad mo at ang oras kung kailan ka mamamatay ay naitakda na ng Diyos, kaya ano ang inaalala mo? Maaari mo itong alalahanin, pero wala itong mababago; maaari mo itong alalahanin, ngunit hindi mo ito mapipigilang mangyari; maaari mo itong alalahanin, ngunit hindi mo mapipigilan ang pagdating ng araw na iyon. Samakatuwid, ang iyong pag-aalala ay walang kabuluhan, at ang idinidulot lamang nito ay ang pabigatin pa lalo ang pasanin mo sa iyong karamdaman” (Ang Salita, Vol. VI. Ukol sa Paghahangad sa Katotohanan. Paano Sikaping Matamo ang Katotohanan 3). Pagkatapos kong basahin ang mga salita ng Diyos, naunawaan ko na anuman ang karamdamang dumapo sa atin—kahit lumala ito o maging banta sa ating buhay—hindi tayo dapat matakot sa kamatayan, o sa pagdurusang maaaring dumating kasama ng kamatayan. Hindi ito mga bagay na dapat nating ipag-alala, dahil ayon sa ordinasyon ng Diyos, ang bawat isa ay kailangang mamatay. Gayumpaman, ang oras at paraan ng kamatayan ng bawat tao ay itinakda na ng Diyos. Walang sinuman ang makakaiwas o makakatakas dito. Ang katotohanang dapat nating pasukin sa harap ng pagdurusa at kamatayan ay ang pagpapasakop sa pamamatnugot at pagsasaayos ng Diyos. Pero wala akong tunay na pang-unawa sa kataas-taasang kapangyarihan at mga pagsasaayos ng Diyos at palagi kong gustong takasan ang sitwasyong ito. Dahil ang kanser ko ay nasa gitna hanggang huling yugto na, at nagpapakita na ang katawan ko ng ilang hindi magandang sintomas, nag-aalala ako na baka lumala ang kondisyon ko at bigla akong mamatay, kaya’t patuloy kong hinahangad na lumipat sa isang mas madaling tungkulin. Sa katunayan, nakakapagod man o madali ang tungkulin, at nakakaubos man ng lakas ng isang tao o hindi, hindi nito tinutukoy ang buhay o kamatayan ng isang tao. Ang lahat ng ito ay itinakda ng ordinasyon at pagsasaayos ng Diyos. Halimbawa, may kilala akong ilang tao na mukhang malakas at malusog, walang anumang karamdaman, at nagtrabaho sa madali at hindi nakakapagod na mga trabaho, pero pumanaw sila sa murang edad. May ilang tao naman na bagaman mahina at sakitin, at namumuhay sa mahirap na kondisyon, ang nabubuhay hanggang walumpu o siyamnapung taong gulang. Ipinapakita nito na ang buhay at kamatayan ng isang tao ay hindi kaugnay ng mga obhetibong kondisyon na ito. Kapag ang isang tao ay umabot na sa itinakdang haba ng buhay ng Diyos, tiyak na sila ay mamamatay. Walang anumang pangangalaga ng tao ang makakapagpahaba ng buhay ng isang tao kahit isang saglit. Lalo na nang makita ko ang mga salita ng Diyos na nagsasabing: “Ang mamatay ay madali, higit na mas madali kaysa mabuhay. Maaaring ikaw ay labis na nasasaktan at hindi mo ito namamalayan, at sa sandaling pumikit ang iyong mga mata, humihinto ang iyong paghinga, lumilisan ang iyong kaluluwa mula sa katawan, at ang iyong buhay ay nagwawakas. Ganito mamatay; ganito ito kasimple. Ang hindi katakutan ang kamatayan ay isang saloobing dapat taglayin,” biglang naging malinaw ang isip ko. Hindi ko kailangang mag-alala kung kayang labanan ng katawan ko ang kamatayan. Hindi pala nakakatakot ang kamatayan gaya ng iniisip ko. Dahil itinakda na ng Diyos na pagdaanan ko ang ganitong sitwasyon, kailangan akong magpasakop sa gitna ng karamdaman at gawin ang makakaya ko para gampanan ang aking tungkulin. Kung isang araw lumala ang karamdaman ko at dumating na talaga ang kamatayan, haharapin ko ito nang mahinahon at magpapasakop sa kataas-taasang kapangyarihan at pagsasaayos ng Diyos.

Nagbasa pa ako ng dalawang sipi ng mga salita ng Diyos at nagkaroon ng kaunting pagkaunawa sa Kanyang mabubuting layunin. Sabi ng Makapangyarihang Diyos: “Kapag isinasaayos ng Diyos na ang isang tao ay magkasakit, ng malubhang sakit man o simple, ang layunin Niya sa paggawa nito ay hindi upang mapahalagahan mo ang mga detalye ng pagkakaroon ng sakit, ang pinsalang idinudulot ng sakit sa iyo, ang mga problema at suliraning idinudulot ng sakit sa iyo, at ang maraming damdaming ipinararamdam sa iyo ng sakit—hindi layunin ng Diyos na mapahalagahan mo ang sakit sa pamamagitan ng pagkakasakit. Sa halip, ang layunin Niya ay para matuto ka ng mga aral mula sa sakit, matuto ka kung paano maarok ang mga layunin ng Diyos, malaman mo ang mga tiwaling disposisyon na iyong inihahayag at ang mga maling saloobing mayroon ka tungkol sa Diyos kapag ikaw ay may sakit, at matuto ka kung paano magpasakop sa kataas-taasang kapangyarihan at mga pagsasaayos ng Diyos, upang magkaroon ka ng tunay na pagpapasakop sa Diyos at mapanindigan mo ang iyong patotoo—ito ay napakahalagang bagay. Nais ng Diyos na iligtas at linisin ka sa pamamagitan ng sakit. Ano ang nais Niyang linisin sa iyo? Nais Niyang linisin ang lahat ng iyong labis-labis na mga ninanasa at hinihingi sa Diyos, at pati na rin ang iba’t ibang pagkakalkula, panghuhusga, at plano na ginagawa mo anuman ang kapalit upang makaligtas ka at mabuhay. Hindi hinihingi ng Diyos na gumawa ka ng mga plano, hindi Niya hinihingi na manghusga ka, at hindi ka Niya pinahihintulutan na magkaroon ng anumang mga labis-labis na ninanasa sa Kanya; hinihingi lamang Niyang magpasakop ka sa Kanya, at sa iyong pagsasagawa at pagdanas ng pagpapasakop, na malaman mo ang iyong saloobin tungkol sa pagkakasakit, at malaman mo ang iyong saloobin sa mga kondisyong ito sa katawan na itinatakda Niya sa iyo, pati na rin ang iyong mga personal na kahilingan. Kapag nalaman mo na ang mga bagay na ito, mapapahalagahan mo na kung gaano kakapaki-pakinabang sa iyo na isinaayos ng Diyos ang mga kondisyon ng karamdaman para sa iyo o na ibinigay Niya sa iyo ang mga kondisyong ito sa katawan; at mapapahalagahan mo kung gaano nakatutulong ang mga ito sa pagbabago ng iyong disposisyon, sa pagkakamit mo ng kaligtasan, at sa iyong buhay pagpasok. Kaya nga, kapag dumadapo ang karamdaman, hindi mo dapat palaging isipin kung paano mo ito maiiwasan o matatakasan o matatanggihan” (Ang Salita, Vol. VI. Ukol sa Paghahangad sa Katotohanan. Paano Sikaping Matamo ang Katotohanan 3). “Anumang pagsubok ang sumapit sa iyo, kailangan mong ituring ito bilang isang pasaning bigay sa iyo ng Diyos. Sabihin nang ang ilang tao ay may matinding karamdaman at hindi matiis na pagdurusa, ang ilan ay nahaharap pa sa kamatayan. Paano nila dapat harapin ang ganitong uri ng sitwasyon? Sa maraming pagkakataon, ang mga pagsubok ng Diyos ay mga pasaning ibinibigay Niya sa mga tao. Gaano man kabigat ang pasaning ipinagkaloob sa iyo ng Diyos, iyon ang bigat ng pasaning dapat mong isagawa, sapagkat nauunawaan ka ng Diyos, at alam Niya na kakayanin mo iyon. Ang pasaning bigay sa iyo ng Diyos ay hindi hihigit sa iyong tayog o sa mga limitasyon ng iyong pagtitiis, kaya walang duda na makakayanan mong tiisin iyon. Anumang uri ng pasanin ang ibinibigay sa iyo ng Diyos, anumang uri ng pagsubok, tandaan mo ang isang bagay: Nauunawaan mo man o hindi ang mga layunin ng Diyos at binibigyang-liwanag at tinatanglawan ka man o hindi ng Banal na Espiritu pagkatapos mong manalangin, dinidisiplina o binabalaan ka man ng Diyos sa pagsubok na ito o hindi, hindi mahalaga kung hindi mo ito nauunawaan. Basta’t hindi ka nagpapaliban sa pagganap sa iyong tungkulin at tapat mong napanghahawakan ang iyong tungkulin, malulugod ang Diyos, at maninindigan ka sa iyong patotoo” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Sa Madalas na Pagbabasa Lamang ng mga Salita ng Diyos at Pagninilay sa Katotohanan Magkakaroon ng Daan Pasulong). Pagkatapos kong basahin ang mga salita ng Diyos, naunawaan ko na ang layunin ng karamdaman, ayon sa layunin ng Diyos, ay dalisayin at baguhin ang mga tao, na kapaki-pakinabang sa buhay ng isang tao. Umaasa ang Diyos na makapagpapasakop ang mga tao, magnilay sa kanilang sariling katiwalian at paghihimagsik, hanapin ang katotohanan para malutas ito, at gawin din ang kanilang tungkulin nang may katapatan sa gitna ng karamdaman. Ito ang dapat gawin ng mga tao. Sa pagninilay ko sa aking sarili, napagtanto ko na wala akong pagpapasakop sa gitna ng karamdaman ko, ni wala rin akong natutuhan na anumang aral mula rito, pero palagi kong gustong iwasan ang sitwasyon, iniisip na ang gawaing nakabatay sa teksto ay nakakaubos ng labis na lakas, at nag-aalala na kung lumala ang aking karamdaman at mamatay ako, mawawalan ako ng pagkakataon sa kaligtasan, at dahil dito palagi kong pinag-iisipang lumipat sa isang mas madaling tungkulin. Ang isang taong may konsensiya at katwiran ay magiging tapat pa rin sa paggawa ng kanyang tungkulin kahit may karamdaman pa, lalo na kapag higit na kailangan sila sa gawain ng iglesia. Gayumpaman, sa harap ng karamdaman, nagpakita ako ng damdamin ng paglaban, pati na rin ng pag-iwas. Wala akong anumang katapatan at pagpapasakop sa Diyos, at inisip ko lamang ang sarili kong kapakanan. Sa pagninilay ko rito, gusto kong magsisi. Anuman ang karamdaman o gaano man ito naging kalubha, kaya hangga’t humihinga pa ako, magpapasakop ako sa mga pamamatnugot at pagsasaayos ng Diyos, lubusan kong daranasin ang kapaligirang ito at gagawin ko ang aking makakaya para gawin ang tungkulin ko. Inalis ko sa pag-iisip ko na lumipat pa sa ibang tungkulin, at sinimulan kong isapuso ang paggawa ng tungkulin ko. Minsan, kapag hindi na maganda ang pakiramdam ng katawan ko at hindi ko na talaga matiis ito, humihiga ako at nagpapahinga sandali, at kapag bumuti na ang pakiramdam ko, ipinagpapatuloy ko ang aking tungkulin. Sa panahong ito, bukod sa pag-inom ng tradisyonal na gamot na Tsino para sa paggamot, gumawa rin ako ng angkop na pisikal na terapiya para maibsan ang sakit. Lumipas ang apat na buwan, at mayroon pa ring pananakit sa bahagi kung saan nagkaroon ng sakit, pero ang ibang hindi komportableng sintomas ay lubhang nabawasan at ang kalagayang pangkaisipan ko ay lubos na maayos.

Kalaunan, patuloy kong hinanap ang mga dahilan kung bakit hindi ako nakapagpasakop sa panahon ng pagkakasakit ko. Isang araw habang nasa debosyonal, nabasa ko ang dalawang sipi ng mga salita ng Diyos na nagbigay sa akin ng kaunting pang-unawa tungkol sa mga isyu ko. Sabi ng Makapangyarihang Diyos: “Ano ang kahihinatnan kapag isinasaalang-alang lamang ng mga tao ang sarili nilang mga inaasam, kapalaran, at interes? Hindi madali para sa kanila na magpasakop sa Diyos, at gustuhin man nila, hindi nila iyon magawa. Laging sinisiyasat ng mga taong masyadong nagpapahalaga sa sarili nilang mga inaasam, kapalaran, at interes kung kapaki-pakinabang ba ang gawain ng Diyos sa kanilang mga inaasam, sa kanilang mga tadhana, at sa pagkakamit nila ng mga pagpapala. Sa huli, ano ang kinalalabasan ng kanilang pagsisiyasat? Ang tanging ginagawa nila ay maghimagsik at lumaban sa Diyos. Kahit kapag ipinipilit nilang gampanan ang kanilang mga tungkulin, ginagawa nila iyon nang pabasta-basta, nang may negatibong pakiramdam; sa kanilang mga puso, isip sila nang isip kung paano magsasamantala, at hindi malulugi. Gayon ang mga motibo nila kapag ginagampanan nila ang kanilang mga tungkulin, at dito, sinusubukan nilang makipagtawaran sa Diyos. … Kailanman ay hindi nila iniisip ang gawain ng iglesia, ni ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, palagi silang nagbabalak para sa sarili nilang kapakanan, palagi silang nagpaplano para sa sarili nilang mga interes, dangal, at katayuan, at hindi lang nila hindi nagagampanan nang maayos ang kanilang mga tungkulin, naaantala at naaapektuhan pa nila ang gawain ng iglesia. Hindi ba’t pagkaligaw ito ng landas at pagpapabaya sa kanilang mga tungkulin? Kung palaging nagpaplano ang isang tao para sa sarili niyang mga interes at mga pagkakataon kapag ginagampanan niya ang kanyang tungkulin, at hindi iniisip ang gawain ng iglesia o ang mga interes ng sambahayan ng Diyos, hindi ito paggawa ng tungkulin. Ito ay oportunismo, paggawa ito ng mga bagay para sa sarili niyang pakinabang at para makapagtamo ng mga pagpapala para sa kanyang sarili. Sa ganitong paraan, nagbabago ang kalikasan sa likod ng pagganap niya sa kanyang tungkulin. Tungkol lamang ito sa pakikipagtawaran sa Diyos, at pagnanais na gamitin ang pagganap sa kanyang tungkulin para makamit ang sarili niyang mga mithiin. Ang ganitong paraan ng paggawa ng mga bagay-bagay ay malamang talagang makagulo sa gawain ng sambahayan ng Diyos. Kung maliliit na kawalan lamang ang nadudulot nito sa gawain ng iglesia, may oportunidad pa ring makabawi at maaari pa rin siyang mabigyan ng pagkakataong isagawa ang kanyang tungkulin, sa halip na mapaalis; ngunit kung malalaking kawalan ang idinudulot nito sa gawain ng iglesia at nagsasanhi ito na mapoot ang Diyos at ang mga tao, ibubunyag siya at ititiwalag, nang wala nang pagkakataong gumanap ng kanyang tungkulin. Ang ilang tao ay tinatanggal at tinitiwalag sa ganitong paraan. Bakit sila tinitiwalag? Nalaman na ba ninyo ang ugat na dahilan? Ang ugat na dahilan ay na lagi nilang iniisip ang mapapala nila at mawawala sa kanila, nadadala sila ng sarili nilang mga interes, hindi nila mapaghimagsikan ang laman, at wala talaga silang saloobin na nagpapasakop sa Diyos, kaya may tendensiya silang kumilos nang walang ingat. Naniniwala sila sa Diyos para lamang magtamo ng pakinabang, biyaya, at mga pagpapala, at hinding-hindi para matamo ang katotohanan, kaya nabibigo ang kanilang paniniwala sa Diyos. Ito ang ugat ng problema. Sa palagay ba ninyo ay hindi makatarungan ang ibunyag sila at itiwalag? Ganap itong makatarungan, ito ay lubos na itinatakda ng kanilang kalikasan. Sinumang hindi nagmamahal sa katotohanan o naghahangad ng katotohanan ay mabubunyag at matitiwalag kalaunan” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Sa Paghahanap Lamang ng mga Katotohanang Prinsipyo Magagampanan Nang Mabuti ng Isang Tao ang Kanyang Tungkulin). “Hindi aksidente na nakakayang gawin ng mga anticristo ang tungkulin nila—tiyak na ginagawa nila ang tungkulin nila nang may sarili nilang mga layunin at pakay, at pagnanais na magkamit ng mga pagpapala. Anuman ang tungkuling ginagawa nila, ang pakay at saloobin nila ay tiyak na hindi maihihiwalay sa pagkamit ng mga pagpapala, sa magandang hantungan at kinabukasan at kapalaran na iniisip at inaalala nila araw at gabi. Katulad sila ng mga negosyanteng walang ibang pinag-uusapan kundi ang trabaho nila. Ang anumang ginagawa ng mga anticristo ay pawang nauugnay sa kasikatan, pakinabang, at katayuan—lahat ng ito ay nauugnay sa pagkamit ng mga pagpapala at kinabukasan at kapalaran. Sa kaibuturan, ang puso nila ay punung-puno ng mga gayong bagay; ito ang kalikasang diwa ng mga anticristo. Dahil mismo sa ganitong uri ng kalikasang diwa kaya malinaw na nakikita ng iba na ang magiging pinakawakas nila ay ang maitiwalag” (Ang Salita, Vol. IV. Paglalantad sa mga Anticristo. Ikasiyam na Aytem (Ikapitong Bahagi)). Inilalantad ng Diyos na ginagawa ng mga anticristo ang kanilang mga tungkulin hindi para maranasan ang gawain ng Diyos at matamo ang katotohanan, kundi para gamitin ang pagkakataong gawin ang kanilang mga tungkulin para hangarin ang mga sarili nilang kapakanan at hingin ang mga pagpapala ng kaharian ng langit. Dahil mali ang layunin ng mga anticristo sa paggawa ng kanilang mga tungkulin, kapag nahaharap sila sa mga sitwasyong pinaniniwalaan nilang makakapinsala sa kanilang kinabukasan at hantungan, nagiging mahirap para sa kanila ang magpasakop. Kahit na tila ginagawa nila ang kanilang mga tungkulin, ginagawa lang nila ito nang pabasta-basta, na nagdudulot ng mga kawalan sa gawain ng iglesia, at lumilikha ng mga hadlang at pagkagambala. Bukod pa rito, palagi silang walang pusong nagsisisi, at sa huli ay ibinubunyag at itinitiwalag sila ng Diyos. Sa karamdaman ko, isinasaalang-alang ko rin ang sarili kong kinabukasan at hantungan, nang walang anumang pagsasaalang-alang sa gawain ng iglesia. Sa mga iglesiang ito, ako lamang ang gumagawa ng gawaing nakabatay sa teksto, pero nag-alala ako na ang pagsisikap ay makakasama sa kalusugan ko, natatakot na kung lalala ang kondisyon ko at mamamatay ako, mawawalan ako ng pagkakataon sa kaligtasan, at kaya, gusto kong iwasan ang atungkulin ko at lumipat sa mas madaling gawain. Ang totoo, hindi naman talaga ganoon kalubha ang sakit ko, at matapos akong mahawa ng COVID-19, ang katawan ko ay medyo mahina at nagkaroon ako ng ilang hindi kanais-nais na sintomas, pero nakatulong ang pagpapahinga nang kaunti kapag hindi maganda ang pakiramdam ko. Pero patuloy ko pa ring iniisip ang katawan ko, na nakaantala sa gawain. Tunay akong makasarili at kasuklam-suklam, walang anumang konsensiya at katwiran. Naisip ko ang mga taong ibinunyag at itiniwalag. Ang ilan ay masigasig noong una at iginugol ang sarili nila, pero hindi nila hinanap ang katotohanan at naghangad lamang ng mga pagpapala. Nang maharap sa sakit at kamatayan, makitang nawasak ang kanilang mga pag-asa sa mga pagpapala, napuno sila ng reklamo, naging negatibo at pabaya, at inabandona pa nga nila ang kanilang mga tungkulin, iniwan at ipinagkanulo ang Diyos. Ang mga pananaw ko sa paghahangad ay katulad ng sa kanila, at kung hindi ako magsisisi, mauuwi rin ako sa pagkakatiwalag tulad nila.

Isang araw, naramdaman kong lumalala ang pananakit sa lugar kung saan may kanser, at nagsimula na naman akong magkaroon ng kung anu-anong mga naiisip, iniisip ko, “Kumalat na kaya ang kanser sa buong katawan ko?” Talagang natakot ako, at sinabi ko sa sarili ko, “Kahit na kumalat na ang kanser, magpapasakop pa rin ako sa kataas-taasang kapangyarihan at mga pagsasaayos ng Diyos.” Pumunta ako sa ospital para sa pagsusuri, at sinabi ng doktor na may bahagyang pamamaga lamang sa lugar na iyon, walang mga selula ng kanser, at iminungkahi niyang ipagpatuloy ko ang pag-inom ng tradisyunal na gamot na Tsino bilang paggamot. Nang makita ko ang resulta ng pagsusuri, alam kong ito ay habag ng Diyos para sa akin, at binibigyan ako ng Diyos ng isang pagkakataon para mabuhay, magsisi at magbago. Habang nasa mga debosyonal ko, nabasa ko ang isang sipi ng mga salita ng Diyos na talagang nakaantig sa puso ko. Sabi ng Makapangyarihang Diyos: “Sa buhay na ito, limitado lang ang oras ng mga tao mula sa pag-unawa sa mga bagay-bagay hanggang sa pagkakaroon ng ganitong oportunidad, magtaglay ng ganitong kakayahan, at matugunan ang mga kondisyon para makipagdiyalogo sa Lumikha, nang sa gayon ay marating ang tunay na pagkaunawa, pagkakilala, at pagkatakot sa Lumikha, at makalakad sa daan ng pagkatakot sa Diyos at paglayo sa kasamaan. Kung gusto mo ngayon na kuhanin ka kaagad ng Diyos, hindi ka nagiging responsable sa sarili mong buhay. Para maging responsable, dapat pagsikapan mo pang sangkapan ang iyong sarili ng katotohanan, lalo pang magnilay-nilay sa iyong sarili kapag may mga nangyayari sa iyo, at bumawi agad sa sarili mong mga pagkukulang. Dapat isagawa mo ang katotohanan, kumilos nang alinsunod sa mga prinsipyo, pumasok sa katotohanang realidad, kilalanin pa ang Diyos, magawang alamin at unawain ang mga layunin ng Diyos, at huwag mamuhay nang walang kabuluhan. Dapat mong malaman kung nasaan ang Lumikha, kung ano ba ang mga layunin ng Lumikha, at kung paano ipinapahayag ng Lumikha ang kagalakan, galit, kalungkutan, at kaligayahan—kahit na hindi mo kayang magtamo ng mas malalim na kamalayan o kompletong kaalaman, dapat magtaglay ka man lang ng saligang pagkaunawa ukol sa Diyos, huwag pagtaksilan ang Diyos kailanman, maging pangunahing kaayon ng Diyos, magpakita ng pagsaalang-alang sa Diyos, maghandog ng pangunahing pampalubag-loob sa Diyos, at gawin kung ano ang nararapat at pangunahing kayang makamit ng isang nilikha. Hindi madaling bagay ang mga ito. Sa proseso ng paggampan sa kanilang mga tungkulin, unti-unting makikilala ng mga tao ang kanilang sarili, at sa gayon ay makikilala rin nila ang Diyos. Ang prosesong ito ay isa talagang interaksyon sa pagitan ng Lumikha at ng mga nilikha, at isa itong prosesong nararapat na gunitain sa buong buhay ng isang tao. Ang prosesong ito ay isang bagay na dapat maging kasiya-siya sa mga tao, sa halip na maging isang masakit at mahirap na proseso. Samakatwid, dapat pahalagahan ng mga tao ang mga araw at gabi, mga taon at buwan na ginugol nila sa paggampan sa kanilang mga tungkulin. Dapat nilang pahalagahan ang yugtong ito ng buhay, at hindi dapat ituring ito bilang isang pabigat o pasanin. Dapat nilang namnamin at danasin ang yugtong ito ng kanilang buhay. Pagkatapos, magtatamo sila ng pagkaunawa sa katotohanan at maisasabuhay nila ang wangis ng isang tao, magtataglay ng may-takot-sa-Diyos na puso, at mababawasan nang mababawasan ang kasamaang nagagawa nila” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Ang Pagpapalaganap sa Ebanghelyo ang Tungkuling Dapat Tuparin ng Lahat ng Mananampalataya). Mula sa mga salita ng Diyos, natagpuan ko ang landas para isagawa at pasukin ang katotohanan. Upang maligtas at maperpekto, dapat hangarin ng isang tao ang katotohanan pahalagahan ang iba’t ibang kapaligirang isinaayos ng Diyos, unawain ang sariling mga katiwalian at mga kakulangan mula sa mga ito, ibatay ang lahat sa mga salita ng Diyos, magtuon sa pagsasagawa ng katotohanan, at isabuhay ang realidad ng mga salita ng Diyos, saka lamang maaaring tahakin ng isang tao ang landas tungo sa kaligtasan. Sa pagbabalik-tanaw sa sakit ko, nabigo ako dahil puro lamang mga hungkag na deklarasyon ang sinasabi ko para maranasan ang gawain ng Diyos, hindi ko pinahalagahan ang kapaligirang ito na maingat na isinaayos ng Diyos, lalo na ang pag-isipan kung anong tiwaling disposisyon ang ibinubunyag ng Diyos sa pamamagitan ng sakit na ito, o kung anong mga aspekto ng katotohanan ang dapat kong pasukin. Sa halip, itinuring ko ang sakit na ito bilang isang abala at isang pasanin. Sa paraan ng aking pagdanas sa mga bagay, kahit pa malusog ang katawan ko at malaya sa sakit o problema, hindi pa rin ako maliligtas. Hindi pa kinukuha ng Diyos ang buhay ko at binigyan pa rin ako ng pagkakataong mabuhay. Dapat akong magkaroon ng konsensiya at katwiran, sangkapan ang sarili ko ng katotohanan, at magtuon sa pamumuhay ng realidad ng mga salita ng Diyos.

Kalaunan, nagkaroon ako ng COVID-19 dalawang beses na magkasunod, at kapansing-pansing lumala ang pananakit sa dibdib ko. Hindi ko maiwasang magsimulang magkaroon muli ng kung anu-anong naiisip, katulad ng, “Posible kayang nagkaroon na din ng kanser sa baga ko?” Sa pag-iisip nito, nakaramdam ako ng hindi maipaliwanag na pagkabagabag sa puso ko. Isang araw sa pagbubuod ng gawain kasama ang pangkat ng mga gumagawa ng gawaing nakabatay sa teksto, muli akong nakaramdam ng pag-aalala, iniisip na, “Kagagaling ko pa lamang; paano kung mahawahan akong muli paglabas ko? Hindi na kayang magtiis ng katawan ko ng mas maraming pagdurusa.” Gusto kong sabihin sa lider na siya na lang ang pumalit sa akin. Pero nang sumagi sa isip ko ang mga kaisipang ito, naalala ko ang siping ito sa mga salita ng Diyos: “Dapat pahalagahan ng mga tao ang mga araw at gabi, mga taon at buwan na ginugol nila sa paggampan sa kanilang mga tungkulin. Dapat nilang pahalagahan ang yugtong ito ng buhay, at hindi dapat ituring ito bilang isang pabigat o pasanin. Dapat nilang namnamin at danasin ang yugtong ito ng kanilang buhay. Pagkatapos, magtatamo sila ng pagkaunawa sa katotohanan at maisasabuhay nila ang wangis ng isang tao, magtataglay ng may-takot-sa-Diyos na puso, at mababawasan nang mababawasan ang kasamaang nagagawa nila” (Ang Salita, Vol. III. Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw. Ang Pagpapalaganap sa Ebanghelyo ang Tungkuling Dapat Tuparin ng Lahat ng Mananampalataya). Sa pagninilay sa mga salita ng Diyos, unti-unti akong kumalma, at napagtanto ko na hindi pa naman talagang nailagay sa panganib ng sakit ko ang buhay ko, at na ito ay pananakit lamang ng dibdib. Isinaalang-alang ko ang kagustuhan kong umiwas sa tungkulin dala ng hindi magandang pisikal na pakiramdam. Sa anong paraan ako naging tapat at mapagpasakop sa Diyos? Ako ay naging napakamakasarili! Hindi ako nagtuon sa paghahanap ng katotohanan o sa pagdanas ng gawain ng Diyos, at pinalampas ko ang maraming pagkakataon para makamit ang katotohanan. Ngayon, hindi ko na maaaring palampasin pa ang alinman sa mga pagkakataong ito. Kailangan akong tumanggap at magpasakop, at tunay na danasin ang kapaligirang ito. Kahit na mahawaan pa akong muli ng COVID-19, ito ay pagdurusang kailangan kong tiisin, at kailangan kong gawin ang tungkulin ko para matugunan ang Diyos. Sa ganitong pag-iisip, nakaramdam ako ng paglaya sa puso ko, at hindi na ako nakagapos o napipigilan ng mga negatibong emosyon. Matapos kong ilagay ang puso ko sa paggawa ng aking tungkulin, nakaramdam ako ng kapanatagan at kapayapaan.