Ni Gao Hui, Tsina

Nangyari ang lahat ng ito noong Hulyo ng 2009. Isang araw, sumugod sa bahay ko si Sister Liu para sabihin na naaresto ang lider ng iglesia namin at sinamsam ng mga pulis ang isang bahagi ng mga resibo mula sa mga donasyon sa iglesia. Nang marinig ko ito, sobrang nabalisa ako. Sa panahong iyon, hawak ng pamilya ko ang isang bahagi ng mga donasyon sa iglesia, at nakalista sa mga resibo ang pangalan ko at ng asawa ko. Kung mapasakamay ng mga pulis ang mga resibong iyon, siguradong aarestuhin nila kami at sasamsamin ang pera. Kaya dali-dali naming inilipat sa ibang lugar ang pera ng iglesia. Makalipas lang ang ilang araw, pinangunahan ng public security chief ng barangay ang halos dalawampung pulis para lusubin ang aming bahay. Itinaas ng isa sa mga pulis ang isang resibo ng donasyon at nagtanong: “Ikaw ba ang nagsulat nito? Ibigay mo na ngayon ang 250,000 yuan na itinatago mo para sa iglesia!” Nang makita ko ang resibo, medyo nataranta ako kaya agad akong nagdasal sa Diyos: Mahal na Diyos, pakiusap, bigyan Mo ako ng pananampalataya at lakas. Hindi ko ibibigay ang mga handog o ipagkakanulo Ka. Pagkatapos magdasal, naisip ko ang mga salita ng Diyos na nagsasabing: “Sa lahat ng bagay na nagaganap sa sansinukob, walang anuman na hindi Ako ang may huling kapasyahan. Mayroon bang anumang wala sa Aking mga kamay?” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Mga Salita ng Diyos sa Buong Sansinukob, Kabanata 1). Naisip ko sa sarili ko: “Ang lahat ng bagay ay nasa mga kamay ng Diyos, dapat akong umasa sa Diyos para harapin ang pagsubok na ito.” Pagkatapos ay tinanong ako ng pulis: “Sinong nagbigay sa’yo ng pondo para hawakan? Ibigay mo sa amin ang pera ngayon!” Nang oras na iyon, masamang-masama ang loob ko. Naisip ko sa sarili ko: “Ang mga donasyong ito ay mga handog ng hinirang na mga tao ng Diyos para sa Kanya. Anong karapatan n’yo sa mga ito? Bakit ko sasabihin ang anuman sa inyo?” Tapos sinabi ko: “Nakuha na ’yong pera.” Sa sandaling narinig ito ng pulis, galit niya akong tiningnan at sinabing: “Mukhang ’di ka magsasabi sa amin ng totoo maliban na lang kung daanin namin ito sa dahas!” Tapos ay hinawakan niya sa ulo ang asawa ko at iniumpog sa pader habang tinatanong ulit kung nasaan ang pera. Nagalit at nabahala ako. May ilang problema sa kalusugan ang asawa ko na may kaugnayan sa pagkakaaksidente niya dati, kaya hindi talaga niya kaya ang ganitong klase ng pang-aabuso. Tapos sinabi ng public security chief sa pulis: “Puwedeng mahimatay at madaling mamatay ang isang ito.” Ayaw na makapatay ng tao, sa wakas ay tumigil ang pulis. Tapos ay dinala nila ako sa isa pang silid, ipinosas ako sa isang scooter at malupit akong tinanong: “Saan mo inilagay ang 250,000? Kung sasabihin mo sa amin, hindi ka namin aarestuhin at walang magiging pinsala sa reputasyon mo. Pero kung hindi mo sasabihin sa amin, malilintikan ka!” Nang hindi ako sumagot, higit sa sampung pulis ang nagkukumahog na nagsimulang halughugin ang aming bahay. Pinuntahan nila ang loob at labas ng aming bahay, lahat ng aparador at ilalim ng mga kama, at tinanggal pa ang takip sa likod ng TV at washing machine para tingnan ang loob ng mga ito. Ang ilang pulis ay gumapang sa sahig, tinutuktok ang floor tiles habang ang iba’y naghiwa-hiwalay at kinatok ang lahat ng dingding. Hinahanap nila ang mga donasyon kaya pag nakatok nila ang isang bahagi na hungkag ang tunog, bubuksan nila ito para suriin. Maya-maya lang, may narinig akong sabik na sumigaw: “Nakita na namin, nakita na namin!” Tumakbo ang isang pulis na may isang bag na puno ng pera sa kanyang mga braso at pagkatapos ay nagsimula silang magbilang. Sa kabuuan, 121,500 ang natagpuan nila. Sinabi ko sa mga pulis: “Ipon ng pamilya namin ’yan.” Pero hindi ako pinansin ng mga pulis. Dahil hindi pa nila natagpuan ang lahat ng 250,000, nagpatuloy sila sa paghahalughog. Hinalughog nila ang bawat maliliit na sulok. Sinira nila ang bahay ng aso at binasag ang aming marble na lamesa. Kahit ang tsimenea sa aming bubong ay nawasak. Hinila nila ang sahig sa ilang silid at naghukay ng mga butas sa buong patyo. Walang magawang pinanood ko silang halughugin ang buong bahay namin. Galit na galit ako: “Walang kasuklam-suklam na kilos ang napakababa para sa CCP sa hangarin nilang kamkamin ang pera ng iglesia. Isang grupo ng demonyo!” Pagkatapos ng car accident niya noong 2002, hindi na naipagpatuloy ng asawa ko ang paggawa ng mabibigat na manu-manong trabaho kaya ako ang naging pangunahing kumikita sa pamilya namin. Sa mga taong iyon, naging matipid kami hangga’t maaari at lubos na nagsumikap para ipunin ang perang iyon. Ano nang gagawin namin ngayong kinuha na itong lahat ng mga pulis? Matanda na ang anak namin at naghahanda nang magpakasal. Ngayon, ni wala kaming kapera-pera para ayusin ang kasal niya. Hindi ko talaga alam kung paano haharapin ang kabiguang ito. Ang nagawa ko na lang ay magdasal sa Diyos at hingin ang Kanyang patnubay. Matapos magdasal, naisip ko no’ng tinukso ni Satanas si Job. Sa isang magdamag, nanakaw ang lahat ng alaga niyang hayop. Ang kayamanang kanyang naipon sa loob ng maraming taon ay nawala sa isang iglap at lahat ng kanyang sampung anak ay namatay. Ang buo niyang katawan ay pinigsa rin pero hindi siya nagreklamo kahit kailan at sinabi pa ngang “Si Jehova ang nagbigay, at si Jehova ang nagalis; purihin ang pangalan ni Jehova” (Job 1:21), tumatayong saksi at ipinapahiya si Satanas. Ang marahas na paghalughog ng mga pulis sa aming bahay at pagsamsam ng aming pera ay panunukso at pag-atake ni Satanas, pati na rin paraan ng Diyos para subukin kami. Dapat akong umasa sa Diyos at gamitin ang aking pananampalataya para malampasan ang anumang paghihirap na maaaring dumating. Kahit anong mangyari, hindi ko puwedeng ibigay ang mga handog at dapat tumayong saksi para sa Diyos.

Hinalughog ng mga pulis ang bahay ko hanggang alas dos o alas tres ng madaling araw ng sumunod na umaga. Gumugol sila ng pitong oras sa paghahalughog, pero wala nang nakita pang kahit anong pera. Sobrang nabugbog ang asawa ko na nawalan siya ng malay, at dinala ako sa armed police reception center para sa interogasyon. Mayroon nang apat o limang nakasibilyang pulis na naghihintay sa silid na pinagdalhan sa akin. Mabagsik sila, mukhang masasamang tipo, at tinitigan nila ako nang may malalaswang ngiti. Natakot ako at hindi makontrol ang panginginig ng mga kamay ko. Dali-dali akong nagdasal sa Diyos at hiniling na bigyan Niya ako ng pananampalataya. Matapos magdasal, naisip ko kung paanong pinagbintangan si Daniel at itinapon sa kulungan ng mga leon pero, salamat sa proteksyon ng Diyos, hindi siya kinain ng mga leon. Lahat ay nasa mga kamay ng Diyos. Maaaring malupit at masama si Satanas, pero itinatakda ng Diyos ang mga hangganan nito. Dapat akong umasa sa Diyos at tumayong saksi. Tapos isang political commissar mula sa public security bureau na may apelyidong Du ang dumating na may hawak na isang pirasong papel. Pinapapirma niya ako sa papel nang hindi man lang sinasabi sa akin kung anong nakasulat doon. Ayokong pumirma kaya kumuha siya ng isang plastic club na isang talampakan ang haba at sinimulan akong hampasin sa aking mga kamay at bibig. Pagkatapos lang ng ilang hampas ng kanyang club, ang mga kamay at bibig ko ay parehong namaga. Tapos sinabi niya sa dalawa sa mga pulis na nakabantay sa akin: “’Wag n’yo siyang patutulugin. Sa loob ng dalawang araw, manlulupaypay ’yan at pagkatapos sasabihin niya sa atin ang lahat.” Tapos humarap siya sa akin at nagbanta: “Kung hindi mo sasabihin sa amin kung nasaan ang pera, gigibain ko ang bahay mo!” Labis akong nag-alala rito. Ilang taon nang may sakit ang asawa ko, pagkatapos, nang sa wakas ay naayos at nalagyan na namin ng dekorasyon ang aming bahay sinira ito ng mga pulis sa loob lang ng ilang oras. Malupit ang mga pulis na ito at kayang gawin ang lahat—pag hindi ko sinabi sa kanila kung nasaan ang pera ng iglesia, talaga bang gigibain nila ang bahay ko? Pahihirapan ba nila ako hanggang mamatay? Tuloy-tuloy akong nagdasal sa Diyos at pagkatapos ay sumagi sa isip ko ang mga salita ng Panginoong Jesus: “At Huwag kayong mangatakot sa mga nagsisipatay ng katawan, datapuwa’t hindi nangakakapatay sa kaluluwa: kundi bagkus ang katakutan ninyo’y Siya na makapupuksa sa kaluluwa at sa katawan sa impiyerno” (Mateo 10:28). Binigyan ako ng pananampalataya at tapang ng mga salita ng Diyos. Ang buhay ko ay nasa mga kamay ng Diyos. Gaano man kalupit si Satanas, kaya lang nitong mapinsala ang aking katawan, at wala itong magagawa sa akin nang walang pahintulot ng Diyos. Kung pahihintulutan ng Diyos ang mga pulis na kitilin ang buhay ko at sirain ang bahay ko, handa akong magpasakop. Matapos mapagtanto ito, hindi na ako masyadong natakot. Tapos hinila ako ng mga pulis papunta sa isang upuan at ipinosas ako rito. Sa sandaling mapapikit ako, malakas nila akong sinisipa sa mga binti kaya sa magdamag na ’yon ay hindi ako nakatulog.

Noong umaga ng sumunod na araw, ilang pulis ang nagsalitan sa pagtatanong sa akin tungkol sa kinalalagyan ng pera ng iglesia. Mukhang naiinis nang tinanong ako ng Commisar Du na ’yon: “Anong nangyari sa perang tinatago mo? Sinasabi sa resibo na 250,000 ito, bakit kaunti lang dito ang natagpuan? Nasaan ang natitirang pera?” Yumuko ako at walang anumang sinabi. Patuloy niya akong pinipilit: “Ginastos mo ba ang natitirang pera? Sabihin mo sa akin ngayon!” Naisip ko sa sarili ko: “Hindi namin kailanman lulustayin ang mga handog sa Diyos. Ang mga taong lumulustay sa mga handog sa Diyos ay mga demonyo at isusumpa at paparusahan sa impiyerno!” Nang hindi pa rin ako sumagot, tumayo si Commissar Du at ninenerbyos na nagsimulang maglakad nang pabalik-pabalik. Tapos ay sinubukan niyang hikayatin ako sa mas malumanay na boses para ibigay ko ang kinalalagyan ng pera. Sinabi niya: “Sabihin mo na lang sa ’min. Sa sandaling sabihin mo sa amin, puwede mo nang makasama ulit ang pamilya mo.” Tapos sinabi niya: “Nag-military service ako malapit sa tinitirhan mo, para na rin tayong magkababayan. Sabihin mo na lang sa ’min ngayon at wala na tayong magiging mga problema.” Naisip ko sa sarili ko: “Ang mga pulis na ito ay mayroon ng lahat ng klase ng tusong pakana! Hindi ako maaaring mahulog sa kanilang mga panlansi!” Tapos tinanong ako ng isa pang pulis: “Hindi ba’t tinatago mo ang 250,000? May 121,500 na lang na natitira, kaya ilang taon ang plano mong gugulin para ibalik sa amin ang natitirang pera? Basta’t magsulat ka ng isang liham ng garantiya, pauuwiin ka na namin ngayon. Anong masasabi mo?” Bandang ala-una ng umaga, isang pulis na may apelyidong Chen ang dumating. Paulit-ulit niya akong tinanong tungkol sa kinalalagyan ng mga pondo at sinabing: “Alam mo ba kung saan nanggaling ang perang iyon? Pinaghirapang pera ’yon ng mga tao, at dapat iyong maibalik sa mga tao.” Masuka-suka ako habang tinitingnan ang pangit niyang mukha. Ang perang iyon ay kinita sa pamamagitan ng pagsusumikap ng hinirang na mga tao ng Diyos na nakatanggap ng biyaya ng Diyos at pagkatapos ay inihandog iyon sa Kanya. Maliwanag na ang mga handog na ito ay para sa Diyos. Walang-walang kinalaman ang perang iyon sa “pinaghirapang pera ng mga tao.” Ito’y isang lantarang kasinungalingan lang! Ang palabas na ito ng mga pulis ng CCP ay hinayaan akong makita nang mas malinaw ang kanilang kasamaan. Pinandirihan at kinamuhian ko sila. Mas lalong ayaw ko silang pansinin no’n.

Nang hindi pa rin ako nagsasalita, dalawang pulis ang nagsalitan sa pagsampal sa mukha ko na hindi ko na mabilang kung ilang beses. Sinampal nila ako hanggang sa napagod sila at pagkatapos ay pinaghahampas nila ako ng isang plastic folder. Hilong-hilo ako, nanlabo ang paningin ko at may matinding sakit sa mga pisngi ko. Tapos ay kinuryente nila ang posas ko gamit ang isang pamalong de-kuryente. Naramdaman kong dumaloy sa buong katawan ko ang kuryente at bawat ugat ko’y parang namanhid. Pakiramdam ko’y mas mabuti pang mamatay ako. Pero hindi pa rin sila tumigil. Sinipa ako ng isa sa mga pulis gamit ang kanyang nakabotang paa at inapakan ang paa ko gamit ang takong niya. Sobrang sakit no’n. Pagkatapos ng mga pambubugbog at pagpapahirap, lubos akong napagod at nararamdaman kong umiikot ang ulo ko na parang nasa bingit ako ng kamatayan. Walang tigil akong nagdasal sa Diyos, nagsusumamong bigyan Niya ako ng paninindigan na tiisin ang pagdurusa at tumayong saksi. Matapos magdasal, isang himno ng mga salita ng Diyos ang pumasok sa isip ko: “Kapag nagdurusa ka, kailangan mong magawang isantabi ang pag-aalala sa laman at huwag magreklamo laban sa Diyos. Kapag itinatago ng Diyos ang Kanyang Sarili mula sa iyo, kailangan mong magkaroon ng pananampalatayang sundan Siya, na mapanatili ang iyong dating pagmamahal nang hindi ito hinahayaang maging marupok o maglaho. Anuman ang gawin ng Diyos, kailangan kang magpasakop sa Kanyang plano at maging handang sumpain ang iyong sariling laman sa halip na magreklamo laban sa Kanya. Kapag nahaharap ka sa mga pagsubok, kailangan mong mapalugod ang Diyos, bagama’t maaaring mapait ang iyong pagluha o nag-aatubili kang mawalay sa ilang bagay na minamahal mo. Ito lamang ang tunay na pagmamahal at pananampalataya” (“Paano Magawang Perpekto” sa Sundan ang Cordero at Kumanta ng mga Bagong Awitin). Ang ating laman ay medyo nagdurusa nga kapag tayo’y pinapahirapan, pero ginagamit ng Diyos ang pagdurusang ito para gawing perpekto ang ating pananampalataya. Paano man ako pahirapan at pagmalupitan ng mga pulis, dapat akong umasa sa Diyos at sa aking pananampalataya para malampasan ang anumang maaaring dumating.

Tapos ay inutusan ako ng pulis na tumayo, pero nakaposas sa armrests ng upuan ang mga kamay ko, kaya hindi ako makatayo. Ang nagawa ko lang ay bumaluktot sa baywang habang nakabitin ang 30 pound na upuan sa aking mga pulsuhan. Tapos marahas na inalog ng pulis ang upuan, dahilan para malalim na bumaon sa pulsuhan ko ang posas. Napakasakit nito. Nakakatakot siyang ngumiti sa akin at sinabing: “Kasalanan mo ito, hindi mo kami puwedeng sisihin.” Pumikit ako at sinubukang labanan ang sakit habang umalingawngaw sa buong silid ang baliw nilang halakhak. Kinamumuhian ko ang grupong ’yon ng demonyo! Sa sandaling iyon, buong araw at gabi na akong nakaposas sa upuang iyon. Sobrang sakit ng ulo ko, nahihilo ako at sumasakit at namamaga ang likod ko. Pakiramdam ko’y malapit na akong bumigay at hindi ko alam kung hanggang kailan ko pa kakayanin. Kaya tuloy-tuloy akong tumawag sa Diyos sa aking puso: “Mahal na Diyos! Hindi ko alam kung hanggang kailan ko pa kakayanin. Pakiusap, gabayan at bigyan Mo ako ng pananampalataya at lakas para tumayong saksi.” Pagkatapos magdasal, isang sipi ng mga salita ng Diyos ang pumasok sa isip ko: “Ang Aking gawain sa grupo ng mga tao ng mga huling araw ay isang proyektong hindi pa kailanman nangyari, at sa gayon, upang mapuno ng Aking kaluwalhatian ang kosmos, lahat ng tao ay kailangang magdusa ng huling paghihirap para sa Akin. Nauunawaan mo ba ang Aking kalooban? Ito ang huling kinakailangan Ko sa tao, na ibig sabihin, umaasa Ako na lahat ng tao ay makapagpatotoo nang malakas at matunog sa Akin sa harap ng malaking pulang dragon, na maialay nila ang kanilang sarili sa Akin sa huling pagkakataon, at matupad ang Aking mga kinakailangan sa huling pagkakataon. Talaga bang magagawa ninyo ito?” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Mga Salita ng Diyos sa Buong Sansinukob, Kabanata 34). Nararamdaman ko ang pag-asa at pagpapalakas ng loob ng Diyos sa pamamagitan ng Kanyang mga salita. Sa gitna ng paghihirap na ito ako dapat tumayong saksi sa harap ni Satanas. Dapat kong tiisin ang sakit at pagdurusa, tumayong saksi at ipahiya si Satanas! Sa gabay ng mga salita ng Diyos, naramdaman kong parang palagi kong kasama ang Diyos at bahagyang nabawasan ang sakit. Makalipas ang isang gabi ng pagpapahirap at pambubugbog, ang buong katawan ko’y bugbog-sarado at puro pasa. Natakpan ng mga pasa ang mukha ko at ang mga paa ko’y namaga. Napakahina ng aking kondisyon. Ang pulis na nagtrabaho sa sumunod na shift ay hindi na kinaya ang nakita at sinabing: “Sumobra ang mga lalaking ito, Hirap na ngang maghanap-buhay ang mga magsasakang ito, ninakaw pa nila ngayon ang marami sa pera ng mga ito.”

Sa ikatlong araw, dumating si Commisar Du para tanungin ako ulit tungkol sa aking pananampalataya pati na sa kinalalagyan ng 250,000 yuan na donasyon. Sabi ko: “Nakuha na ang 250,000 yuan. Pera ng pamilya ko ang kinuha n’yo.” Dali-daling lumingon si Commissar Du at sinabi sa taong gumagawa ng written record: “’Wag mong isulat ’yon.” Tanong ko: “Bakit hindi?” Nagalit siya at tumayo sa kanyang upuan, hinampas ang lamesa at sumigaw: “Sinong nagtatanong dito? Anong pangalan ng taong kumuha ng pera? Saan sila pumunta?” Nang wala pa rin akong sinabing kahit ano, nananakot niyang sinabing: “Kung hindi mo sasabihin sa akin ngayon, sisiguraduhin kong hindi kailanman makakakuha ng trabaho ang mga anak mo. Ang iyong pamilya ay hindi kailanman makaliligtas dito!” No’ng una, sobrang nag-alala ako. Bata pa ang mga anak ko—kapag pinagkaitan sila ng CCP ng trabaho paano nila mabubuhay ang mga sarili nila sa hinaharap? Matapos magdasal, naisip ko ang mga salita ng Diyos: “Ang kapalaran ng tao ay nasa kontrol ng mga kamay ng Diyos. Ikaw ay walang kakayahang kontrolin ang iyong sarili: Kahit na parating nagmamadali at nag-aabala ang tao para sa kanyang sarili, nananatili siyang walang kakayahan na kontrolin ang kanyang sarili. Kung kaya mong malaman ang iyong mga sariling pagkakataon, kung makokontrol mo ang iyong sariling kapalaran, mananatili ka pa rin bang isang nilikha?” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Pagpapanumbalik ng Normal na Buhay ng Tao at Pagdadala sa Kanya sa Isang Kamangha-manghang Hantungan). Matapos pagnilayan ang mga salita ng Diyos, mas napanatag ako. Ang kinabukasan ng mga anak ko ay nasa mga kamay ng Diyos. Ang malaking pulang dragon ay walang karapatang magdesisyon sa bagay na ito. Dapat akong umasa sa Diyos para tumayong saksi. Tungkol naman sa kinabukasan at kapalaran ng pamilya ko, matagal nang naitalaga ng Diyos ang lahat ng iyon. Handa akong magpasakop sa mga pangangasiwa at pagsasaayos ng Diyos.

Hindi ko alam na pinipilit nila ang anak kong lalaki na manghiram ng pera hanggang sa ika-apat na araw matapos akong maaresto. Nang araw na iyon, dinala nila ang anak ko kasama ang public security chief. Nang makita ng anak kong puno ng pasa at namamaga ang mukha ko, napaiyak siya at sinabing: “Mama, ’wag kang mag-alala. Hindi na mangyayari ang kasal ngayon at hahanap ako ng paraan para makahiram ng pera para mailabas kita rito.” Nang marinig kong sabihin niya ito, nanginig ako at sobrang sumama ang loob ko. Pagkatapos no’n, inutusan ni Commissar Du ang public security chief, sinasabing: “Kailangan mo ring tumulong na malutas ang isyu sa pera na ito.” Tapos, kakaiba niyang idinagdag: “May mga kamag-anak ba sila? Tingnan mo kung makakahiram sila ng pera mula sa mga kamag-anak.” Tumango at yumuko ang public security chief, sinasabing: “Pagbalik ko, kakausapin ko ang mga kapatid niya at sasabihan ang kanyang asawa na maghanap ng paraan.” Isa pang pulis ang itinuro ako at sinabing: “Nakita mo na, tingnan mo kung gaano kaganda ang trato sa iyo ng anak mo at ng public security chief.” Nang makita kung gaano sila kasakim, galit akong sumagot: “Hindi ako nakikipag-ugnayan sa mga kapatid ko. ’Wag kayong makipag-ugnayan sa kanila.” Isa pang pulis ang sumigaw: “Hindi ba’t 250,000 ang nakalagay sa resibo? 120,000 lang ang nakita namin, kaya kahit anong mangyari, kailangan mong maibigay ang natitirang balanse.” Napakasama ng sitwasyon ko at wala na akong ibang mapagpipilian kaya sinabi kong: “Kung gayon, ibenta n’yo na lang ang bahay ko.” Nangungutyang tiningnan ako ng public security chief at sinabing: “Hindi gano’n kataas ang halaga ng bahay mo. Iniisip mo ba talagang kaya mong maibigay ang natitirang balanse sa pagbebenta nito?” Nang marinig ito ng pulis, pinilit niya ulit ang anak ko na manghiram ng pera. Wala nang nagawa ang anak ko kundi ang sumang-ayon. Umiiyak siyang umalis. Galit na galit ako noon—napakababa at kasuklam-suklam ng malaking pulang dragon. Palagi nilang inihahayag na sinusuportahan nila ang kalayaan sa relihiyon, pero sa totoo, pinipigilan, inaaresto at pinagmamalupitan nila ang mga mananampalataya. Ginagamit nila ang anumang paraang kinakailangan para nakawin ang pera namin, nakawin ang mga handog sa Diyos, iniiwang hikahos ang mga tao. Malinaw kong nakita na ang malaking pulang dragon ay isa lang demonyong lumalaban sa Diyos at pinagmamalupitan ang sangkatauhan. Pinalakas ng lahat ng ito ang pagpapasya kong sundin ang Diyos. Hindi ko napigilang kantahin sa isip ko ang isang himno: “Sa mga pagsubok at pagdurusa, nagising ako sa wakas. Nakita ko na kasuklam-suklam, malupit at masama si Satanas. Nag-apoy ang galit sa puso ko. Ipinangako ko ang aking buhay upang talikuran ang malaking pulang dragon at magbigay ng patotoo tungkol sa Diyos” (“Ipinapangako Ko na Hanggang Kamatayan Kong Tapat na Susundin ang Diyos” sa Sundan ang Cordero at Kumanta ng mga Bagong Awitin). Gaano man ako pagmalupitan ni Satanas, tatayo akong saksi at ipapahiya si Satanas.

Sa sumunod na ilang araw, gumamit sila ng ibang anyo ng pagpapahirap. Ipinosas nila ako sa isang upuan at hindi pinatulog o pinakain habang paulit-ulit akong tinatanong ng lahat ng naitanong na nila dati. “Nasaan ang 250,000? Sinong kumuha? Anong pangalan ng taong kumuha ng pera? Anong hitsura niya?” Kabadong-kabado ako at balisa buong araw, araw-araw. Sa ika-walong araw, nang hindi pa rin ako napagsalita ni Commissar Du, dinala niya ulit ang anak ko at sinabi sa anak ko na hindi nila ako pakakawalan hanggang mabigyan niya sila ng 130,000. Nag-aalalang nangunot ang noo, sinabi ng anak ko: “Sinubukan ko na ang lahat, pero hindi ko talaga kayang makalikom ng ganyang halaga.” Pinuwersa niya rin ang anak kong lalaki na manghingi ng pera sa anak kong babae. Galit akong nagsalita: “Simpleng pamilya lang kami ng mga magsasaka at ang asawa ko’y maraming taon nang may sakit, saan kami hahanap ng ganyan kalaking pera?” Pero ’di ako pinansin ng Commissar Du na iyon at, pinanlilisikan ng mga mata ang anak ko na sinabing: “Bumalik ka at maghanap ng paraan para makuha ang pera.”

Sa ika-sampung araw, napagtanto nilang wala silang makukuhang anumang mahalagang impormasyon mula sa akin, kaya pinauwi na nila ako. Habang paalis na ako, binalaan din nila ako na dapat kong ibigay sa kanila ang natitira sa 250,000 sa lalong madaling panahon. Sinabi rin nilang: “Tungkol sa taong nagpatabi sa’yo ng mga donasyon, pag hinanap mo sila para sa amin, ibabalik namin ang pera mo.” Naisip ko sa sarili ko: “Ginagamit lang nila ang pera para subukan akong pilitin na traydurin ang mga kapatid ko. Hindi ko hahayaang mangyari iyon.” Kalaunan ko na lang nalaman na nagbigay ng higit sa 80,000 yuan ang anak ko para mapalaya ako.

Hindi naman kami mayaman sa simula pa lang, kaya nang kinuha ng mga pulis ang ipon namin, lalong humirap ang buhay namin. Hindi makapagtrabaho ang asawa ko at may dinaramdam akong panginginig ng mga kamay. Matapos mapahirapan ng mga pulis, lalong lumala ang panginginig ko. Ni hindi ako makapaghanda ng pagkain, lalo na ang lumabas at magtrabaho. Nang walang pinagkakakitaan, halos wala kaming sapat na pera para bumili ng mga gulay, noodles, at pang-araw-araw na pangangailangan. Isang beses, gusto kong bumili ng toilet paper, pero wala akong natirang barya sa pitaka. Kinuha ng CCP ang lahat ng pera namin at ngayon, ni wala kaming sapat na pera para makaraos. Paano kami mabubuhay nang ganito? Sa tuwing naiisip ko ito, sobrang nalulungkot ako. Bukod pa roon, maya’t-maya kaming tinatawagan ng mga pulis para ipatawag kami. Sobrang kinakabahan ako sa tuwing naririnig kong tumunog ang telepono. Ang mas malala pa, iniwasan kami ng mga kamag-anak at kaibigan na para kaming mga salot dahil ayaw nilang madamay. At ang mga tao sa barangay ay palagi kaming hinuhusgahan. Minsan, hindi ko na talaga makayanan. Sobrang nagdadalamhati ako at nalulungkot na hindi ko mapigilang lumabas nang mag-isa sa bukid at umiyak. Habang umiiyak ay nagdarasal ako sa Diyos, sinasabing: “Mahal na Diyos! Labis akong nanghihina sa sitwasyong ito at hindi ko alam kung paano ko ito malalampasan. Ipinagdarasal kong gabayan Mo ako at bigyan ako ng pananampalataya at lakas.” Matapos magdasal, naisip ko ang isang sipi ng mga salita ng Diyos: “Ang landas kung saan ginagabayan tayo ng Diyos ay hindi diretso, bagkus ay isang paliku-likong daan na puno ng mga lubak; sinasabi ng Diyos, bukod dito, na habang mas mabato ang landas, mas maibubunyag nito ang ating mga pusong mapagmahal. Gayunman ay wala ni isa man sa atin ang makapagbubukas ng gayong landas. Sa Aking karanasan, lumakad na Ako sa maraming mabato, mapanganib na mga landas at dumanas na Ako ng matinding pagdurusa; may mga sandali na lubos Akong namimighati hanggang sa punto na gusto Kong maghumiyaw, nguni’t nilakaran Ko na ang landas na ito hanggang sa ngayon. Naniniwala Ako na ito ang landas na pinangungunahan ng Diyos, kaya tinitiis Ko ang pagpapahirap ng lahat ng pagdurusa at nagpapatuloy na sumulong. Sapagka’t ito ang naitalaga na ng Diyos, kaya sinong makatatakas dito? Hindi Ko hinihingi na makatanggap ng anumang mga pagpapala; ang hinihingi Ko lang ay makaya Kong lumakad sa landas na dapat Kong lakaran ayon sa kalooban ng Diyos. Hindi Ko hinahangad na gayahin ang iba, na lumakad sa landas na kanilang nilalakaran; ang hinahangad Ko lang ay nawa matupad Ko ang Aking debosyon na lumakad sa itinalaga sa Aking landas hanggang sa katapusan” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Ang Landas … 6). Habang pinag-iisipan ko ang mga salita ng Diyos, umagos ang luha sa mukha ko. Napagtanto kong ang paniniwala at pagsunod sa Diyos sa isang bansa kung saan ang CCP ay nasa kapangyarihan ay tiyak na may kasamang lahat ng uri ng paghihirap at pang-aapi. Maaaring nawala ang ipon ng pamilya ko at bumaba ang antas ng pamumuhay dahil naaresto ako at inusig ng CCP. Pero ito’y inorden ng Diyos, isa itong espesyal na karanasan sa buhay na ginagabayan ako ng Diyos. Ginagamit ng Diyos ang mahirap na sitwasyong ito para subukin ang pananampalataya ko. Dapat akong magpasakop at magpatotoo para sa Diyos sa buong paghihirap na ito.

Sa mga sumunod na araw, binigyan namin ng asawa ko ang isa’t isa ng maraming pampalakas ng loob, madalas na kumakanta ng mga himno nang magkasama. At kalaunan, nagsimula kaming tulungan ng mga kapatid. Binigyan kami ng pera ng ilan sa kanila, ang iba’y binibigyan kami ng mga bagay na kailangan namin. Ang iba naman ay nagbabahagi kasama namin, binibigyan kami ng suporta … Ang pagmamahal ng Diyos at ang Kanyang mga salita ang gumabay sa amin sa napakadilim na mga araw na iyon. Kalaunan, nagtayo kami ng maliit na tindahan at nagsimulang gumawa ng ilang negosyo para kumita. Pero hindi tumigil ang mga pulis sa pagmamanman at panggugulo sa amin. Pinuwersa pa nila kaming magsulat ng isang liham na gumagarantiyang titigil na kami sa paniniwala sa Diyos. Matatag akong sumagot: “Hindi ko pipirmahan ito!” Naisip ko sa sarili ko: “Kahit na kailangan kong ilagay sa panganib ang buhay ko, susundin ko ang Diyos hanggang sa pinakahuli.” Salamat sa Diyos!