Ang Diyos ay isang praktikal na Diyos: Lahat ng Kanyang gawain ay praktikal, lahat ng salitang binibigkas Niya ay praktikal, at lahat ng katotohanang ipinahahayag Niya ay praktikal. Lahat ng hindi mga salita ng Diyos ay hungkag, hindi umiiral, at hindi matatag. Ngayon, ginagabayan ng Banal na Espiritu ang mga tao sa mga salita ng Diyos. Kung hahangarin ng mga tao ang pagpasok sa realidad, dapat nilang hanapin ang realidad, at kilalanin ang realidad, at pagkatapos ay dapat nilang maranasan ang realidad, at isabuhay ang realidad. Kapag mas nakikilala ng mga tao ang realidad, mas nagagawa nilang makilatis ang mga salita ng iba; kapag mas nakikilala ng mga tao ang realidad, nagiging mas kaunti ang kanilang mga kuru-kuro; kapag mas nararanasan ng mga tao ang realidad, mas nalalaman nila ang mga gawa ng praktikal na Diyos, at nagiging mas madali para sa kanilang kumalas mula sa kanilang mga tiwali at satanikong disposisyon; kapag mas mayroong realidad ang mga tao, mas nakikilala nila ang Diyos at mas kinamumuhian nila ang laman at minamahal ang katotohanan; at kapag mas mayroong realidad ang mga tao, mas nagiging malapit sila sa mga pamantayang hinihingi ng Diyos. Ang mga taong nakamit ng Diyos ay ang mga nagtataglay ng realidad, nakakakilala ng realidad, at nakakakilala sa mga praktikal na gawain ng Diyos sa pamamagitan ng pagdanas ng realidad. Kapag mas nakikipagtulungan ka sa Diyos sa praktikal na paraan at dinidisiplina mo ang iyong katawan, mas matatamo mo ang gawain ng Banal na Espiritu, mas matatamo mo ang realidad, at mas maliliwanagan ka ng Diyos, at sa ganitong paraan, mas lalaki ang iyong kaalaman sa mga praktikal na gawa ng Diyos. Kung nakakapamuhay ka sa kasalukuyang liwanag ng Banal na Espiritu, magiging mas malinaw sa iyo ang kasalukuyang landas tungo sa pagsasagawa, at mas makakaya mong ihiwalay ang iyong sarili mula sa mga relihiyosong kuru-kuro at lumang gawi ng nakaraan. Ngayon, ang aktuwalidad ang pinagtutuunan: Kapag mas mayroong realidad ang mga tao, nagiging mas malinaw ang kanilang kaalaman sa katotohanan, at mas lumalaki ang kanilang pagkaunawa sa mga layunin ng Diyos. Napapangibabawan ng realidad ang lahat ng salita at mga doktrina, napapangibabawan nito ang lahat ng teorya at kasanayan, at kapag mas pinagtutuunan ng mga tao ang realidad, mas tunay silang umiibig sa Diyos, at nagugutom at nauuhaw sa Kanyang mga salita. Kung lagi kang nakatuon sa realidad, ang iyong pilosopiya sa mga makamundong pakikitungo, mga relihiyosong kuru-kuro, at likas na katangian ay natural na mabubura kasunod ng gawain ng Diyos. Ang mga hindi naghahangad ng realidad, at walang pagkilala sa realidad, ay malamang na maghangad ng kababalaghan at madali silang malalansi. Walang paraan ang Banal na Espiritu na gumawa sa gayong mga tao, kung kaya’t nakakaramdam sila ng kahungkagan, at na walang kabuluhan ang kanilang buhay.

Nakakagawa lamang ang Banal na Espiritu sa iyo kapag ikaw ay pratikal na nagsasanay, praktikal na naghahanap, praktikal na nagdarasal, at handang magdusa alang-alang sa paghahanap ng katotohanan. Ang mga hindi naghahanap sa katotohanan ay wala ni anuman kundi mga salita at doktrina, at hungkag na teorya, at ang mga walang katotohanan ay natural na mayroong maraming kuru-kuro tungkol sa Diyos. Hinahangad lamang ng ganitong mga tao na palitan ng Diyos ang kanilang katawang-lupa ng isang katawang espirituwal nang sa gayon ay maaari silang makaakyat sa ikatlong langit. Kayhangal ng mga taong ito! Lahat ng nagsasabi ng ganitong mga bagay ay walang kaalaman sa Diyos, o sa realidad; hindi maaaring makipagtulungan sa Diyos ang ganitong mga tao, at maaari lamang maghintay nang pasibo. Upang maunawaan ng mga tao ang katotohanan, at malinaw na maarok ang katotohanan, at higit pa rito, upang makapasok sila sa katotohanan at maisagawa ito, dapat silang aktuwal na magsanay, aktuwal na maghanap, at aktuwal na magutom at mauhaw. Kapag nagugutom at nauuhaw ka, at kapag aktuwal kang nakikipagtulungan sa Diyos, ang Espiritu ng Diyos ay tiyak na aantig sa iyo at gagawa sa kalooban mo, na siyang magdadala sa iyo ng higit na kaliwanagan, at magbibigay sa iyo ng higit na pagkilala sa realidad, at magiging mas malaking tulong sa iyong buhay.

Kung nais ng mga tao na makilala ang Diyos, dapat muna nilang malaman na ang Diyos ay isang praktikal na Diyos, at dapat nilang malaman ang mga salita ng Diyos, ang praktikal na pagpapakita ng Diyos sa katawang-tao, at ang praktikal na gawain ng Diyos. Magagawa mo lamang na tunay na makipagtulungan sa Diyos kapag iyo nang nalaman na ang lahat ng gawain ng Diyos ay praktikal, at sa pagtahak ng landas na ito mo lamang matatamo ang paglago sa iyong buhay. Lahat ng taong walang kaalaman sa realidad ay walang paraan upang maranasan ang mga salita ng Diyos, nabitag ng kanilang mga kuru-kuro, at namumuhay sa kanilang mga imahinasyon, at kaya wala silang kaalaman sa mga salita ng Diyos. Kapag mas malaki ang kaalaman mo sa realidad, mas malapit ka sa Diyos, at mas malapit ang loob mo sa Kanya; kapag mas hinahangad mo ang kalabuan, mga bagay na abstrakto, at doktrina, mas malalayo ka sa Diyos, at kaya mas mararamdaman mong nakakapagod at mahirap ang pagdanas sa mga salita ng Diyos, at na wala kang kakayahang makapasok. Kung nais mong pumasok sa realidad ng mga salita ng Diyos at patungo sa tamang landas ng iyong espirituwal na buhay, dapat mo munang kilalanin ang realidad at ihiwalay ang iyong sarili mula sa mga bagay na malabo at mga kababalaghan, ang ibig sabihin, dapat mo munang maunawaan kung paano ka praktikal na binibigyang-liwanag at ginagabayan ng Banal na Espiritu. Sa ganitong paraan, kung tunay mong naaarok ang praktikal na gawain ng Banal na Espiritu sa kalooban ng tao, nakapasok ka na sa tamang daan ng pagiging ginawang perpekto ng Diyos.

Ngayon, nagsisimula ang lahat sa realidad. Ang gawain ng Diyos ang pinakapraktikal, at maaaring mahawakan ng mga tao; ito ang maaaring maranasan at maisakatuparan ng mga tao. Kayrami ng malabo at kababalaghan sa mga tao, na siyang pumipigil sa kanila na makilala ang kasalukuyang gawain ng Diyos. Kaya palagi silang may mga paglihis sa kanilang mga karanasan, at palaging nakararamdam na mahirap ang mga bagay, at ang lahat ng ito ay dulot ng kanilang mga kuru-kuro. Hindi kayang maunawaan ng mga tao ang mga prinsipyo ng gawain ng Banal na Espiritu, hindi nila kilala ang realidad, at kaya lagi silang negatibo sa kanilang landas ng pagpasok. Tinitingnan nila ang mga hinihingi ng Diyos mula sa malayo hindi naisasakatuparan ang mga iyon; nakikita lamang nilang tunay na mabubuti ang mga salita ng Diyos, ngunit hindi mahanap ang landas upang makapasok. Gumagawa ang Banal na Espiritu batay sa prinsipyong ito: Sa pamamagitan ng pakikipagtulungan ng mga tao, sa pamamagitan ng kanilang aktibong pagdarasal, paghahanap at paglapit sa Diyos, matatamo ang mga resulta at maaari silang bigyang-liwanag at matanglawan ng Banal na Espiritu. Hindi ito ang kaso ng kumikilos nang mag-isa ang Banal na Espiritu, o na kumikilos ang tao nang mag-isa. Pareho silang lubos na kinakailangan, at kapag mas nakikipagtulungan ang mga tao, at habang mas hinahangad nilang maabot ang mga pamantayang hinihingi ng Diyos, mas nagiging dakila ang gawain ng Banal na Espiritu. Tanging ang praktikal na pakikipagtulungan ng mga tao, dagdag sa gawain ng Banal na Espiritu, ang maaaring magbunga ng praktikal na mga karanasan, pati na ng kaalaman sa diwa ng mga salita ng Diyos. Unti-unti, sa pamamagitan ng pagdanas sa ganitong paraan, isang perpektong tao ang ibinubunga sa huli. Hindi gumagawa ng mga sobrenatural na bagay ang Diyos; sa mga kuru-kuro ng mga tao, ang Diyos ang makapangyarihan sa lahat, at ang lahat ay ginagawa ng Diyos—na may resultang ang mga tao ay naghihintay nang pasibo, hindi sila nagbabasa ng mga salita ng Diyos o nananalangin, at naghihintay na lamang sa pag-antig ng Banal na Espiritu. Gayumpaman, ang mga may tamang pagkaunawa ay naniniwala rito: Maaari lamang makasulong hanggang sa aking pakikipagtulungan ang mga pagkilos ng Diyos, at ang epekto ng gawain ng Diyos sa akin ay nakasalalay sa kung paano ako nakikipagtulungan. Kapag nagsasalita ang Diyos, dapat kong gawin ang lahat ng aking makakaya upang hanapin at pagsikapan ang mga salita ng Diyos; ito ang dapat kong makamit.

Sa mga halimbawa nina Pedro at Pablo, malinaw ninyong makikita na si Pedro ang pinakanagbigay-pansin sa realidad. Batay sa pinagdaanan ni Pedro, makikita na sa kanyang mga karanasan ay nakakuha siya ng mga aral mula sa mga nabigo dati, at nakuha ang mga kalakasan ng mga banal ng nakaraan. Maaaring makita mula rito kung gaano kapraktikal ang mga karanasan ni Pedro, na kaya ng mga tao na abutin, mahawakan, at makamit ang mga karanasang ito. Gayumpaman, naiiba si Pablo: Lahat ng sinabi niya ay malabo at hindi nakikita, mga bagay na tulad ng pagpunta sa ikatlong langit, ang pag-akyat sa trono, at ang korona ng pagkamatuwid. Pinagtuunan niya ang bagay na panlabas: ang katayuan at ang pagsaway sa mga tao, ang pagmamalaki ng kanyang senyoridad, ang maantig ng Banal na Espiritu, at iba pa. Wala sa mga hinangad niya ang makatotohanan, at karamihan doon ay pantasya, at kaya makikita na ang lahat ng iyon ay kababalaghan, gaya ng kung gaano inaantig ng Banal na Espiritu ang mga tao, ang malaking kagalakan na tinatamasa ng mga tao, ang pagpunta sa ikatlong langit, o ang antas ng kanilang pagtatamasa ng kanilang regular na pagsasanay, ang antas ng kanilang pagtatamasa ng mga salita ng Diyos—wala sa mga ito ang makatotohanan. Lahat ng gawain ng Banal na Espiritu ay normal, at labis na makatotohanan. Kapag ikaw ay nagbabasa ng mga salita ng Diyos at nagdarasal, maningning at matatag ka sa loob mo, hindi ka kayang guluhin ng panlabas na mundo; sa loob mo, handa kang mahalin ang Diyos, handa kang makisangkot sa mga positibong bagay, at kinamumuhian mo ang masamang mundo. Ito ang pamumuhay sa loob ng Diyos. Hindi ito tulad ng sinasabi ng mga tao na pagdanas ng malaking kaligayahan—hindi makatotohanan ang gayong pananalita. Ngayon, nagsisimula dapat ang lahat sa akutwalidad. Praktikal ang lahat ng ginagawa ng Diyos, at dapat mong pagtuunan ng pansin ang pagkilala sa Diyos sa praktikal na paraan sa iyong mga karanasan, at ang paghahanap sa mga bakas ng gawain ng Diyos at ang mga paraan kung paano inaantig at nililiwanagan ng Banal na Espiritu ang mga tao. Kung kinakain at iniinom mo ang mga salita ng Diyos, at nagdarasal ka, at nakikipagtulungan ka sa paraang mas praktikal, isinasaloob kung ano ang mabuti mula sa mga panahong nagdaan, at tinatanggihan kung ano ang masama tulad ni Pedro, kung nakikinig ka gamit ang iyong mga tainga at nagmamasid gamit ang iyong mga mata, at madalas na nagdarasal at nagninilay sa iyong puso, at ginagawa ang lahat ng makakaya mo upang makipagtulungan sa gawain ng Diyos, tiyak na gagabayan ka ng Diyos.