Ni Aiguang, France

Noong Agosto 2021, pumunta ako sa iglesia ng mga baguhang Pranses para diligan ang mga bagong mananampalataya. ‘Di nagtagal, nalaman ko na ang isang baguhan ay may pagkamayabang ang disposisyon, madalas na iginigiit ang sarili niyang mga ideya, at hindi makapagtrabaho nang maayos kasama ang mga kapatid. Kapag ipinapaalam ng iba ang mga problema niya, tumatanggi siyang tanggapin ito, nakikipagtalo sa tama at mali, at hinuhusgahan at kinokondena ang mga tao sa likod nila, nagiging sanhi para madama ng iba na napipigilan niya sila at nagagambala ang gawain ng sambahayan ng Diyos. Ayon sa mga prinsipyo, hindi siya karapat-dapat sa tungkulin, at dapat akong makipagbahaginan sa kanya at tanggalin siya sa kanyang tungkulin. Pero no’ng panahong ‘yon, nahihirapan ako. Unang beses ko pa lang maging lider, hindi pa ako nakipagbahaginan kaninuman sa paksang ito, at hindi ko alam kung paano ito gagawin, pero ayoko ring tanungin ang superbisor dahil natakot ako na iisipin niyang wala akong kakayahan dahil hindi ko alam ang bagay na ito, na malinaw niyang makikita ang mga pagkukulang ko, at hindi na ako pahahalagahan o lilinangin pa. Naisip ko rin na hindi ako masyadong mahusay magsalita ng French, kaya kung hindi ko maintindihan ang mga salita ng baguhang ‘yon, o kung hindi ko maipaliwanag ang ibig kong sabihin, magkakaroon ng mga kuru-kuro ang baguhan at uurong, at kakailanganin kong managot. Nakipagtalo ako sa sarili ko, at sa wakas ay ipinaubaya ito kay Brother Claude, ang lider ng iglesia ng mga baguhan, para asikasuhin ito. Nakahanap pa ako ng pangangatwiran, na ito ay pagsasanay para kay Brother Claude, para maturuan siya kung paano lutasin ang mga problema nang mag-isa. Pero kalaunan, dahil hindi malinaw ang pagsasalita ni Brother Claude habang nagbabahaginan, umurong ang baguhan at tumigil sa paniniwala. Dahil dito, labis na nanlumo si Brother Claude. Sinabi niyang masyado raw siyang hangal para magbahagi. No’ng panahong ‘yon, hindi ako nagtapat sa kanya para masuri ang problema ko. Nakipagbahaginan ako sa kanya na parang walang nangyari at sinuri ang kanyang mga paglihis. Hindi ko ibinunyag ang tunay kong sitwasyon at hinayaan siyang maling isipin na kaya kong lutasin ang mga problema.

Makalipas ang ilang araw, sa isang pulong, sinabi ng lider namin na iresponsableng ginampanan ng ilang tagapagdilig ang kanilang mga tungkulin. Hindi nila nilutas ang mga problema nang mag-isa, sa halip hiniling sa lider ng mga baguhan na gawin ito, hinahayaang hindi nalulutas ang mga problema at nagsasanhing umalis ang mga baguhan sa grupo. Nang marinig kong tahasang tinukoy ng lider ang problema ko, agad akong napahiya. Sobra akong napahiya. Naisip ko, “Ang mga superbisor at tagapagdilig mula sa bawat iglesia ay nandito lahat. Ano na lang ang iisipin ng lahat sa akin ngayon? Baka iniisip nilang lahat na lubos akong hindi maaasahan.” Nang matapos ang lider, hiniling niya sa lahat na magsalita. Naisip ko, “Napakadirektang nagsalita ng lider dito, at ako ang may kagagawan. Kung hindi ako aktibong magbahagi ngayon, hindi ba’t parang wala akong ugaling kayang tumanggap ng pagtatabas at pagwawasto? Siguradong mag-iiwan iyon ng masamang impresyon sa lider ko.” Para mapanumbalik ang imahe ko, ako ang unang nakipagbahaginan, at sinabi ko nang may bahagyang paghikbi, “Labis akong nagsisisi na hinayaan kong mangyari ang ganito. Nakikita ko na ngayon na napaka-iresponsable kong tao.” Matapos ipakita ang “kaalaman” ko sa sarili, sinimulan kong ipaliwanag ang sarili ko, sinasabing, “No’ng simula, nagsakripisyo akong malaman ang mga suliranin ng baguhan, at buong pagmamahal akong nakipagbahaginan sa kanya tungkol sa salita ng Diyos, ngunit dahil wala akong karanasan sa gawain, at dahil sa hadlang sa wika, hiniling ko sa lider ng mga baguhan na asikasuhin ito. Hindi ko isinaalang-alang ang mga kahihinatnan ng paggawa nito, na dahilan para umurong ang baguhan.” Pagkatapos ng usapan, pinadalhan ako ng isang sister ng mensahe at prangkang sinabing, “Masyadong malambot ang tono ng pananalita mo. Para itong sinasadya. Hindi komportableng pakinggan. Parang alam mo nang mali ka, at gusto mong itigil na namin ang pagsabihan ka.” Nang mabasa ko ang mensahe, nag-init agad ang mukha ko sa kahihiyan. Para iyong pagkahuli sa akto ng panlilinlang. Sobrang nakakahiya. Pagkatapos n’on, laging nasa puso ko ang mga sinabi ng sister. Prangka niyang ipinaalam ang mga problema ko, at tiyak na nasa likod nito ang kalooban ng Diyos. Dapat akong magnilay-nilay nang mabuti at umunawa. Sa pagninilay-nilay, napagtanto ko na sa tuwing may ginagawa akong mali at iwinawasto, lagi kong maagap na inaamin ang mga problema ko at tapos ay ipinapahayag ang totoo kong mga suliranin sa isang malungkot at naagrabyadong tono para makuha ang simpatiya at pag-unawa ng lahat, para mapatawad ako ng lahat at hindi na ako papanagutin. Ipinadama rin nito sa iba na kaya kong tumanggap ng pagtatabas at pagwawasto, na nag-iwan ng magandang impresyon sa akin. Matapos pagnilayan ‘to, napagtanto ko na maraming panlilinlang sa mga salita ko. Pagkatapos n’on, naghanap ako ng mga bahagi ng salita ng Diyos tungkol sa isyung ito na makakain at maiinom.

Isang araw, naalala ko ang pag-uusap ng Diyos at ni Satanas sa Biblia. “At sinabi ni Jehova kay Satanas, Saan ka nanggaling? Nang magkagayo’y sumagot si Satanas kay Jehova, at nagsabi, Sa pagpaparoo’t parito sa lupa, at sa pagmamanhik manaog doon” (Job 1:7). Tapos binasa ko ang pagsusuri ng Diyos sa paraan ng pagsasalita ni Satanas, na nagsasabing, “Mayroong partikular na katangian ang mga salita ni Satanas: Ang sinasabi ni Satanas ay iiwanan kang napapakamot sa iyong ulo at hindi maunawaan ang pinagmumulan ng mga salita nito. Kung minsan, may mga motibo si Satanas at sinasadya ang sinasabi, at kung minsan pinangingibabawan ng kalikasan nito, na ang gayong mga salita ay kusang lumalabas, at namumutawi mismo sa bibig ni Satanas. Hindi gumugugol si Satanas nang mahabang panahon sa pagsasaalang-alang sa gayong mga salita; bagkus, inihahayag ang mga ito nang hindi pinag-iisipan. Nang tanungin ng Diyos kung saan ito nanggaling, sumagot si Satanas gamit ang ilang hindi malinaw na salita. Makakaramdam ka ng sobrang pagkalito na hindi mo kailanman malalaman nang eksakto kung saan nagmula si Satanas. Mayroon ba sa inyo na nangungusap ng tulad nito? Anong uri ng paraan ng pagsasalita ang ganito? (Ito ay hindi maliwanag at hindi nagbibigay ng isang tiyak na sagot.) Anong uri ng mga salita ang dapat nating gamitin upang ilarawan ang ganitong paraan ng pananalita? Ito ay nakapagliligaw at mapanlinlang, hindi ba? Ipagpalagay na ayaw ipaalam sa iba ng isang tao kung ano ang ginawa niya kahapon. Tinatanong mo siya: ‘Nakita kita kahapon. Saan ang punta mo?’ Hindi niya sinabi sa iyo nang diretso kung saan siya nagpunta. Bagkus ay sinabi niya: ‘Maraming nangyari kahapon. Nakakapagod!’ Sinagot ba niya ang tanong mo? Oo sinagot niya, ngunit hindi iyon ang sagot na nais mo. Ito ang ‘pagkadalubhasa’ sa panlilinlang na nasa pananalita ng tao. Hindi mo kailanman matutuklasan kung ano ang ibig niyang sabihin o maiintindihan ang pinagmulan o intensyon sa likod ng kanyang mga salita. Hindi mo alam kung ano ang kanyang sinusubukang iwasan sapagkat may sarili siyang kuwento sa puso niya—ito ay panlilinlang. Mayroon ba sa inyo na madalas ding magsalita sa ganitong paraan? (Oo.) Ano kung gayon ang inyong layunin? Kung minsan ba ay upang protektahan ang inyong sariling mga kapakanan, minsan upang panatilihin ang inyong pagpapahalaga sa sarili, katayuan, at imahe, upang protektahan ang mga lihim ng inyong pribadong buhay? Anuman ang layunin, hindi ito maihihiwalay sa inyong mga pakinabang at may kinalaman sa inyong mga kapakanan. Hindi ba ito ang kalikasan ng tao? Ang lahat ng may gayong kalikasan ay may malapit na ugnayan kay Satanas, kung hindi nama’y pamilya nito. Maaari natin itong sabihin na ganito nga, hindi ba? Sa pangkalahatan, ang ganitong pagpapamalas ay kamuhi-muhi at kasuklam-suklam” (Ang Salita, Vol. II. Ukol sa Pagkakilala sa Diyos. Ang Diyos Mismo, ang Natatangi IV). Noon, kapag binabasa ko ang pagsusuri ng Diyos na si Satanas ay nagsasalita sa isang magulo at mapanlinlang paraan, palagi kong naisip na ang isang tao na kayang gumamit ng mga pamamaraang ito ay talagang isang mapagpakana at mautak na tao. Ngunit nang basahin ko itong muli, napagtanto ko na ibinubunyag ko rin at ipinapamalas ang mga bagay na ito. Nang ilantad ako ng lider sa harap ng mga kapatid, sa panlabas ay tinanggap ko ito at inamin na ako ay iresponsable, pero hindi ko talaga ito tinanggap, at nadama ko pang tinrato ako nang masama. Hindi ko pa matagal na nagagawa ang tungkuling ito, kaya naisip ko na ang aking mga problema ay maipagpapaumanhin. Bakit direkta niya akong inilantad sa pulong, nang hindi ako binigyan ng kahit kaunting dignidad? Pagkatapos n’on, siguradong inisip ng lahat na hindi ako maaasahan at iresponsable. Habang naaagrabyado, naramdaman ko rin na kung hindi ako nagbigay ng pahayag sa sitwasyong iyon, iisipin ng lahat na hindi ko man lang tinanggap ang pagtatabas at pagwawasto at na hindi ko naintindihan ang sarili kong mga problema, kaya magiging mas pangit ang impresyon nila sa’kin. Para mapanumbalik ang imahe ko, maagap kong inamin ang pagkakamali ko, at nagsalita sa malambot na tono na may sadyang paghikbi para sabihin sa lahat na alam ko nang mali ako, na nakonsensya at nalungkot ako, at na sana hindi na nila ako sisisihin. Ninais kong ipahayag na kaya kong itama ang mga pagkakamali ko at tanggapin ang katotohanan. Sa panlabas, tila kilala ko ang sarili ko, pero ginamit ko talaga ang pamamaraang ito para pigilan ang iba na magsalita. Ayaw kong patuloy na talakayin ng lider ang tungkol sa mga problema ko o papanagutin ako. Ito ang tunay kong intensyon. Habang pinagninilayan ko ito, nakita ko na ang sarili kong kalikasan ay kasingsama at tuso ni Satanas. Ang lahat ng salita ko ay puno ng mga pakana para linlangin ang mga tao. Iresponsable kong ginawa ang tungkulin ko at pinangalanan ng lider noong may problema ako. Bukod sa hindi ako nagsisi, nagpanggap pa akong kilala ang sarili ko sa harap ng iba para mapanatili ang aking reputasyon at katayuan, para isipin nilang isa akong taong kayang tanggapin ang katotohanan. Tuso at mapanlinlang talaga ako. Ang hayagang pagsasalita at pagkilala sa sarili ay para ipamalas ang pagsasagawa ng katotohanan, pero ang pagtatapat at pag-amin ko ay naglalaman ng mga panlilinlang at pakana. Sa panlabas, tinatalakay ko ang kaalaman ko sa sarili, pero ang totoo, ipinagtatanggol ko ang sarili ko at umiiwas sa responsibilidad. Napakatuso ko!

Isang araw, nakita ko ang isa pang sipi ng salita ng Diyos na naghahayag ng masamang disposisyon ng mga tao. Sabi ng Diyos, “Madalas na halata sa panlabas ang panlilinlang. Kapag nagpapaliguy-ligoy ang isang tao o nagsasalita sa mga paraang labis na magulang at tuso, iyon ay panlilinlang. At ano ang pinakapangunahing katangian ng kasamaan? Ang kasamaan ay kapag partikular na masarap sa pandinig ang sinasabi ng mga tao, kapag tila tama itong lahat, at wala ritong maipipintas, at mabuti kahit sa anumang paraan mo ito tingnan, ito ay kapag gumagawa sila ng mga bagay-bagay at nakakamit ang kanilang mga layon nang hindi gumagamit ng anumang halatang kaparaanan. Masyado silang malihim kapag gumagawa sila ng mga bagay-bagay, nakakamit nila ang mga iyon nang walang anumang halatang indikasyon o hindi sinasadyang paghahayag; ganito nililinlang ng mga anticristo ang mga tao, at napakahirap matukoy ng gayong mga bagay at gayong mga tao. Ang ilang tao ay madalas na nagsasabi ng mga tamang salita, gumagamit ng mga pariralang magandang pakinggan, at gumagamit ng mga partikular na doktrina, argumento, at pamamaraan na umaayon sa damdamin ng mga tao upang makapanlinlang; nagkukunwari silang magpunta sa isang daan ngunit ang totoo nagpupunta sila sa isa pa para makamit ang kanilang mga mithiin. Ito ay kasamaan. Karaniwang pinaniniwalaan ng mga tao na ang mga pag-uugaling ito ay panlilinlang. Mas kakaunti ang kanilang kaalaman sa kasamaan, at bihira rin itong suriin nang mabuti; sa totoo lang ay mas mahirap tukuyin ang kasamaan kaysa panlilinlang, dahil mas nakatago ito, at ang mga sistema at pamamaraang sangkot dito ay mas sopistikado. Kapag may mapanlinlang na disposisyon ang isang tao sa loob niya, karaniwan nang inaabot lamang ng dalawa o tatlong araw bago makita ng iba na mapanlinlang siya, o na ang kanyang mga kilos at salita ay nagbubunyag ng isang mapanlinlang na disposisyon. Subalit kapag sinabing masama ang isang tao, hindi ito isang bagay na matutukoy sa ilang araw. Dahil kung walang nangyayaring makabuluhan o natatangi sa loob ng maikling panahon, at kung nakikinig ka lamang sa kanyang mga salita, mahihirapan kang tukuyin kung ano talaga siya. Sinasabi niya ang mga tamang salita at ginagawa ang mga tamang bagay, at kayang sumambit ng iba-ibang doktrina. Pagkaraan ng dalawang araw na kasama ng gayong tao, iisipin mong mabuti silang tao, isang taong kayang isuko ang mga bagay-bagay at gugulin ang kanilang sarili, na nakauunawa ng mga espirituwal na bagay, na may pusong nagmamahal sa Diyos, kumikilos nang may konsiyensiya at katinuan. Ngunit sa sandaling simulan nilang gumawa ng mga bagay-bagay, matutuklasan mo na napakaraming karumihan sa kanilang mga salita at kilos o na mayroon silang napakaraming masamang saloobin, mapagtatanto mo na hindi sila matapat, na sila ay mga mapanlinlang na tao, at na sila ay masama. Madalas nilang pinipili ang mga tamang salita, mga salitang akma sa katotohanan, na umaayon sa mga damdamin ng mga tao, at na magandang pakinggan sa pakikipag-usap sa mga tao. Sa isang banda, ginagawa nila ito upang maitaguyod ang kanilang sarili, at sa isa pang banda, upang malinlang ang iba para magkaroon sila ng katayuan at reputasyon sa mga tao. Labis na mapanlinlang ang gayong mga tao, at sa sandaling magkaroon sila ng kapangyarihan at katayuan, lilinlangin at pipinsalain nila ang maraming tao. Ang mga taong may masamang disposisyon ay lubhang mapanganib” (“Nililito, Inaakit, Tinatakot, at Kinokontrol Nila ang mga Tao” sa Paglalantad sa mga Anticristo). Ibinunyag ng salita ng Diyos na ang pangunahing katangian ng mga taong may masasamang disposisyon ay ang pagiging malihim. Para itago ang kanilang mga intensyon sa iba, palagi silang gumagamit ng mga tamang salita, at mga pamamaraan na sa panlabas ay tila maprinsipyo para makamit ang kanilang lihim na motibo. Naisip ko ang mga bagay na ginawa ko at napagtanto na isa itong parehong panlilinlang: Hindi ko kayang lutasin ang problema ng baguhan, kaya para itago ang tunay kong tayog sa superbisor ko, ipinasa ko ang isyu sa lider ng mga baguhan. Nakahanap pa nga ako ng tila magandang dahilan: Ito ay pagsasanay para kay Brother Claude, upang turuan siya kung paano lutasin ang mga problema nang mag-isa. Sa huli, hindi niya ito napangasiwaan nang maayos, at tinulungan ko siyang ibuod ang kanyang mga paglihis. Bukod sa nabigo akong ilantad ang tunay kong kalagayan, sinubukan ko ring bumuo ng magandang imahe sa harap niya para isipin niya na magaling ako sa pag-asikaso ng mga isyung ito. Nang ilantad ako ng lider ko, upang mapanumbalik ang imahe ko sa puso ng lahat, maagap kong inamin ang mga pagkakamali ko para hindi na sila magsalita pa, at gumamit pa nga ng pahikbing tono para makuha ang simpatiya at pag-unawa ng lahat at para isipin nilang isa akong taong kayang tanggapin ang katotohanan, kilala ang sarili, at may saloobing nagsisisi. Sa ganoong paraan, hindi na nila ako papapanagutin. Matapos pagnilayan ang mga salita ko at gawa gamit ang mga salita ng Diyos, nakita kong napakasama ko talaga. Gumamit ako ng mga salitang tila naaayon sa damdamin ng mga tao at sa katotohanan para pagtakpan ang sarili kong kasuklam-suklam na mga intensyon, at nang sa gayon malinlang, malito, at lubos na maguluhan ang lahat, at sa huli’y maitaguyod ang sarili ko. Nang mapagtanto ko ito saka ko lang nakita na ako ay isang masama, mapanlinlang, at hindi maunawaan na tao. Nang makita kong ibinunyag ng salita ng Diyos na ang mga tao ay masasama, hindi ko inihambing ang salita ng Diyos sa sarili ko, iniisip na hindi ako ganoong tao, pero nang ibunyag ako ng sitwasyon ko, at pagkatapos magnilay-nilay batay sa salita ng Diyos, sa wakas ay nagkamit ako ng kaunting kaalaman sa masamang disposisyon ko.

Nang maglaon, nagpatuloy akong magnilay-nilay. Natanto ko na inilantad ko ang masama kong disposisyon sa maraming bagay. Naalala ko, ‘di nagtagal, hiniling sa akin ng superbisor na ibigay ang trabaho kay Sister Wang at hayaan siyang pumalit sa akin. Nang marinig ko ang pagsasaayos na ‘to, nadismaya ako. Mahigit dalawang taon na akong namamahala sa gawaing ito nang mag-isa, at inisip ko na walang makakapalit sa akin sa tungkuling ito. Hindi ko akalaing ibibigay ito sa iba. Gusto kong tanungin ang superbisor kung pwede kong ipagpatuloy ang pamamahala nito, ngunit natakot akong iisipin ng superbisor na masyado akong ambisyosa at hindi makatwiran, kaya wala na lang akong nasabi. Sa panlabas, sumunod ako, ngunit nang ibinigay ko ang trabaho, ginamit ko ang presensya ng superbisor at ni Sister Wang para sadyang banggitin ang ilang mahahalagang detalye sa gawaing ito. Gusto kong makita nila ang karanasan at mga prinsipyong natutuhan ko sa paggawa ng tungkuling ito na hindi natututunan sa loob lamang ng ilang linggo, nagbabakasakaling hahayaan ako ng superbisor na ipagpatuloy ang tungkuling ito. Tulad ng inaasahan, pagkatapos ng handover, tinanong ako ng superbisor kung pwede kong turuan si Sister Wang sa kanyang pagsasanay nang kaunti pang panahon. Laking tuwa ko nang marinig ko ito. Kahit hindi ko nagawang ipagpatuloy ang pamamahala sa gawain, nakuha ko ang pakay ko sa mga sinabi ko. Pagkatapos, kapag nagkakaroon si Sister Wang ng mga problema at suliranin sa tungkulin niya, lumalapit siya sa akin, para masuri ko at mahusgahan ang mga bagay-bagay, at hinihiling din sa akin na suriin ang bawat gawain. Sa ganitong paraan, lihim kong naibalik ang kapangyarihan sa sarili kong mga kamay. Sa pagbabalik-tanaw sa gawi ko no’ng panahong ‘yon, malinaw na ayaw kong palitan niya ako, ngunit para hindi isipin ng superbisor na mayabang ako at di-makatwiran, ginamit ko ang pagkakataong ipasa ang trabaho para ipagyabang ang aking kapital. Nang hindi namamalayan, nakuha ko ang pagsang-ayon ng superbisor. Lehitimo kong nakuha at nahawakan ang kapangyarihan at “mautak” na itinago ang sarili kong mga intensyon. Napakahusay ko sa mga mapanlinlang na paraan at mga pakana! Habang mas pinagninilayan ko ang pag-uugali ko, mas lalo akong natakot. Halos hindi ako makapaniwalang gano’ng klaseng tao ako.

Kalaunan, nabasa ko ang dalawang sipi ng mga salita ng Diyos na nagbubunyag ng masasamang disposisyon ng mga anticristo na nagbigay sa akin ng kaunting kaalaman sa sarili ko. Sabi ng Makapangyarihang Diyos, “Ang kasamaan ng mga anticristo ay mayroong isang pangunahing katangian—ibabahagi Ko sa inyo ang sikreto kung paano ito makikilala. Ito ang sikreto—una, sa kanila mang salita o sa kanilang mga gawa, sila ay hindi mo maarok; hindi mo sila mabasa. Kapag kinakausap ka nila, malikot ang kanilang mga mata, at hindi mo masabi kung anong klaseng pakana ang binubuo nila. Kung minsan ay ipinaparamdam nila sa iyo na ‘matapat’ sila o higit na ‘taimtim,’ ngunit hindi ito ang kaso, hinding-hindi mo sila mahahalata. Mayroon kang partikular na pakiramdam sa iyong puso, isang pakiramdam na mayroong malalim na katusuhan sa kanilang mga saloobin, isang di-maarok na kalaliman. Mukha silang kakaiba at misteryoso” (“Sila ay Masasama, Traydor, at Mapanlinlang (Ikalawang Bahagi)” sa Paglalantad sa mga Anticristo). “‘Kakaiba at misteryoso’—dito, ang salitang ‘kakaiba’ ay nangangahulugang hindi normal, at ang salitang ‘misteryoso’ ay nangangahulugang mapaminsala at tuso. Bilang isang parirala, ang ibig sabihin nito ay mapaminsala, tuso, at hindi talaga normal na pag-uugali. Tumutukoy ang ‘hindi normal’ sa isang bagay na malalim na nakakubli, na anupa’t hindi maiisip o makikita ng mga ordinaryong tao kung ano ang iniisip o ginagawa ng taong nagkubli. Nangangahulugan ito na ang pamamaraan at motibasyon ng mga kilos ng gayong mga tao, o ang mga motibo sa likod ng mga ito, ay hindi naaarok ng iba. Kung minsan, kumikilos pa nga ang gayong mga tao na parang mga magnanakaw sa gabi. May isang parirala na makapagbubuod sa praktikal na pagpapamalas at kalagayan ng pagiging kakaiba at misteryoso sa pag-uugali, at iyon ay ang ‘kawalan ng kalinawan,’ ang pagiging lampas sa paniniwala at sa saklaw ng pagkaunawa ng iba. May ganitong katangian sa mga kilos ng mga anticristo—medyo natatakot ka kapag nagkakaroon ka ng kamalayan o nararamdaman mo na ang intensyon nila sa paggawa ng isang bagay ay hindi ganoon kasimple, pero kapag hindi mo kayang mahalata ang kanilang motibo o intensyon sa maikling panahon, o dahil sa ilan pang salik, hindi mo namamalayang nararamdaman mo na medyo kakaiba at misteryoso ang kanilang pag-uugali. Bakit ganito ang nararamdaman mo? Dahil walang sinumang nakakaintindi sa kanilang mga kilos o pananalita—isa iyon sa mga dahilan. Higit pa roon, anuman ang ginagawa nila, napakahirap para sa iyo na matukoy mula sa kanilang pananalita, o mula sa gawi o pamamaraan ng kanilang kilos, kung ano mismo, ang ibig nilang gawin. Sa pananalita nila, madalas silang ‘nanlalansi’ at madalang bumigkas ng totoong salita, na sa huli ay nagiging sanhi para isipin mo na ang mga totoong bagay na sinasabi nila ay di-totoo at ang mga di-totoong bagay naman ay totoo. Hindi mo alam kung aling mga bahagi ng kanilang pananalita ang di-totoo at kung alin ang totoo, at madalas na pakiramdam mo ay niloloko at pinaglalaruan ka. Ano ang nagiging dahilan ng pakiramdam na ito? Buhat ito sa palaging kawalan ng kalinawan sa mga kilos ng ganitong uri ng tao. Hindi mo magawang makita nang malinaw kung ano ang ginagawa nila o kung ano ang pinagkakaabalahan nila, kaya hindi mo maiwasang pagdudahan sila, hanggang sa makita mo sa wakas na mapanlinlang, nakakatakot, at masama ang kanilang disposisyon” (“Sila ay Kumikilos sa Kakaiba at Misteryosong mga Paraan, Sila ay Wala sa Katwiran at mga Diktador, Hindi Sila Kailanman Nakikipagbahaginan sa Iba, at Pinipilit Nila ang Iba na Sundin Sila” sa Paglalantad sa mga Anticristo). Inihayag ng mga salita ng Diyos na ang mga disposisyon ng mga anticristo ay lubhang masama. Palaging may lihim na motibo sa kanilang mga sinasabi at ginagawa, na ginagawa silang hindi maarok. Para makamit ang kanilang nilalayon, madalas silang gumagamit ng mga ilusyon at tusong pamamaraan para linlangin at lituhin ang mga tao. Lubusan nilang nililito ang lahat, para walang makakaalam kung totoo o mali ang kanilang mga sinasabi. Nakita ko na ang ugali ko ay kasingtuso ng isang anticristo. Palagi akong may nakatagong intensyon sa aking mga salita at kilos. Kapag nahihirapan ako sa tungkulin ko, nag-iisip ako nang husto ng mga paraan na maiwasan ‘to, at sinusubukan ding pigilan na mailantad ang tunay kong tayog sa superbisor ko. Nang ilantad ng lider ko ang mga problema sa aking tungkulin, ang inisip ko lang ay kung paano iparamdam sa mga tao na isa akong taong tumatanggap ng katotohanan, at kasabay nito, sinubukan kong iwasan ang responsibilidad ko. Noong gusto kong agawin ang kapangyarihan at panatilihin ang aking posisyon, ang tanging inisip ko ay kung paano hindi mabunyag ang mga ambisyon ko, at kung paano mapahintulutan ng superbisor na panatilihin ko ang trabaho at magkaroon ng huling salita. Sa tuwing may nagbabanta sa reputasyon ko at katayuan, ang iniisip ko lang ay kung paano itago ang sarili ko at lituhin ang iba. Lalo na sa harap ng mga lider at superbisor, pinag-iisipan kong mabuti ang bawat salitang sasabihin ko, tungkol sa kung aling salita ang parehong magkakamit ng nilalayon ko at magtatago ng tunay kong mga saloobin. Sabi ng Diyos, ang mga taong gumagawa ng mga gano’ng tusong bagay ay gumagawa ng mismong kapareho ng sa anticristo! Habang pinagninilayan ko ‘to, medyo natakot ako. Hinihingi ng Diyos na maging tapat tayong mga tao at sabihin kung ano talaga ang iniisip natin, kasama na ang katiwaliang ibinubunyag natin, ang hindi natin nauunawaan at ang hindi natin kayang gawin. Pero ang inisip ko lang ay kung paano magpanggap, kung paano mapatingala sa’kin ang mga tao, at kung paano mapanatili ang imahe ko. Lahat ng ginawa ko ay kalkulado, tuso, at palihim, at ang tanging inilantad ko ay ang mapanlinlang at masamang disposisyon ni Satanas. Nang napagtanto ko ito, sunud-sunod na eksena ang lumitaw sa isip ko. Nagbalik-tanaw ako sa kabataan ko. Tinuruan ako ng ina ko na “Ang mabibilis na kabayo ay hindi nangangailangan ng latigo, ang malalakas na tambol ay hindi nangangailangan ng mabibigat na maso,” kaya palagi kong sinisikap na maging isang “mabilis na kabayo” at “malakas na tambol,” at isang “masunuring” mabait na bata. Kapag may nagagawa akong mali, inaamin ko kaagad nang hindi nangangailangan ng mga paalala. Halos hindi ako pinapagalitan o dinidisiplina ng mga magulang ko noong bata pa ako, kaya pakiramdam ko’y maiiwasan ko ang maraming paghihirap sa pamamagitan ng pagiging mautak at pag-amin sa mga pagkakamali ko. Halimbawa, kung bumagsak ako sa pagsusulit, para hindi ako sisihin o parusahan ng mga magulang ko, bago pa sila makapagsalita, iiyak na ako, at sinubukan kong pagmukhaing kaawa-awa at walang magawa ang aking sarili, dahil alam kong hindi kakayanin ng mga magulang ko kapag umiiyak ako. Natatakot sila na hindi ko na makaya pa ang pressure, kaya hindi na nila ako sinisisi. Sa halip, inaalo nila ako. Sa tuwing umiiyak ako at nagkukunwaring nakakaawa, natatakasan ko ang panunumbat ng mga magulang ko. Nananatiling buo ang paggalang ko sa sarili, at naiiwasan ko ang responsibilidad na dapat ko sanang pinasan. Pagkatapos maniwala sa Diyos, ganito pa rin ako. Kapag nabibigo akong gawin ang tungkulin ko nang maayos at kailangan kong umako ng mga responsibilidad, nanlilinlang ako, nagkukunwaring nakakaawa, at ipinagtatanggol ko ang sarili ko para pagtakpan ang aking walang ingat at iresponsableng pag-uugali sa aking tungkulin para walang magtatabas o magwawasto sa’kin. Nakita ko na ang pamumuhay ayon sa mga satanikong pilosopiyang ito ay ginagawa akong mas tuso at mapanlinlang. Lagi kong inaalam ang posibleng kahahantungan ng mga bagay-bagay, inaaral ang maraming tusong pamamaraan, at ginagawa ang sarili na isang nabubuhay na Satanas. Ang pinakanakakatakot na bagay ay na ang mga panlilinlang at pandaraya ay halos normal na sa akin. Kung hindi ako pinaalalahanan at inilantad ng mga kapatid, hindi ako magkakaroon ng kahit kaunting kamalayan o makakaramdam ng anumang kahihiyan. Naalala ko ang salita ng Diyos, “Ang gusto ng Diyos ay mga taong tapat. Kung kaya mong magsinungaling at manlinlang, isa kang mapanlinlang, buktot, at masamang tao, at hindi ka isang tapat na tao. Kung hindi ka tapat na tao, walang pag-asa na ililigtas ka ng Diyos, at hindi ka rin posibleng maligtas” (“Ang Pinakasaligang Pagsasagawa ng Pagiging Isang Taong Tapat” sa Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw). “Kung puno ng mga palusot at mga walang halagang pangangatwiran ang mga salita mo, sinasabi Kong isa kang taong kinasusuklamang isagawa ang katotohanan. Kung marami kang sekretong atubili kang ibahagi, kung lubos kang tutol na ilantad ang mga lihim mo—ang mga paghihirap mo—sa harap ng iba upang hanapin ang daan ng liwanag, sinasabi Kong isa kang taong hindi madaling matatamo ang kaligtasan, at hindi madaling makakaalis sa kadiliman” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Tatlong Paalaala). Mula sa salita ng Diyos, makikita natin na kinapopootan at kinamumuhian ng Diyos ang mga taong mapanlinlang. May napakaraming madilim na aspeto sa kanilang mga puso ang mga taong mapanlinlang. Ang mga salita at kilos nila ay laging nanlilinlang at nanlilito, at hindi nila kailanman isinasagawa ang salita ng Diyos. Kahit ilang taon pa silang naniniwala sa Diyos, hinding-hindi magbabago ang kanilang tiwaling disposisyon, at hinding-hindi nila makakamit ang kaligtasan. Nang malaman ko ‘to, nakita kong nasa totoong panganib ako! Nagdasal ako sa Diyos para sabihin na nais kong magsisi, at hiniling sa Diyos na gabayan ako at tulungan akong tunay na magbago.

Isang araw, nabasa ko sa salita ng Diyos, “Maging matapat ka; manalangin ka sa Diyos na alisin ang panlilinlang sa puso mo. Dalisayin mo ang iyong sarili sa pamamagitan ng panalangin sa lahat ng oras, maantig ka ng Espiritu ng Diyos sa pamamagitan ng panalangin, at unti-unting magbabago ang iyong disposisyon” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Tungkol sa Pagsasagawa ng Panalangin). “Dapat mong hanapin ang katotohanan upang malutas ang anumang problemang lumilitaw, anuman iyon, at huwag magbalatkayo o magkunwari para sa iba sa anumang paraan. Ang iyong mga kamalian, iyong mga kakulangan, iyong mga kasalanan, iyong mga tiwaling disposisyon—maging ganap na bukas tungkol sa lahat ng ito, at magbahagi tungkol sa lahat ng ito. Huwag mong itago ang mga ito. Ang pagkatutong buksan ang iyong sarili ang unang hakbang tungo sa pagpasok sa buhay, at ito ang unang sagabal, na siyang pinakamahirap daigin. Kapag nalampasan mo na ito, madali nang pumasok sa katotohanan. Ano ang ipinahihiwatig ng paggawa sa hakbang na ito? Nangangahulugan ito na binubuksan mo ang puso mo at ipinapakita ang lahat ng nasa loob mo, mabuti o masama, positibo o negatibo; inilalantad ang iyong sarili para makita ng iba at ng Diyos; walang itinatago sa Diyos, walang pinagtatakpan, walang ikinukubling anuman, walang panlilinlang at panloloko, at bukas at tapat din maging sa ibang mga tao. Sa ganitong paraan, nabubuhay ka sa liwanag, at hindi ka lamang susuriing mabuti ng Diyos, kundi makikita rin ng ibang mga tao na kumikilos ka nang may prinsipyo at may antas ng kalinawan. Hindi mo kailangang gumamit ng anumang mga pamamaraan para protektahan ang iyong reputasyon, imahe, at katayuan, ni hindi mo kailangang pagtakpan o ikubli ang iyong mga pagkakamali. Hindi mo kailangang makisangkot sa mga walang saysay na pagsisikap na ito. Kung mapapalagpas mo ang mga bagay na ito, labis kang mapapahinga, mamumuhay ka nang hindi nakagapos o walang pasakit, at mamumuhay ka nang lubusan sa liwanag. Ang matutuhan kung paano maging tapat kapag nagbabahagi ay ang unang hakbang sa pagpasok sa buhay. Susunod, kailangan mong matutong suriin ang iyong mga saloobin at kilos para makita kung alin ang mali at kung alin ang hindi gusto ng Diyos, at kailangan mong baligtarin at ituwid kaagad ang mga iyon. Ano ang layunin ng pagtutuwid sa mga ito? Iyon ay para tanggapin at kilalanin ang katotohanan, samantalang tinatanggihan ang mga bagay sa loob mo na nabibilang kay Satanas at pinapalitan ang mga ito ng katotohanan. Dati, ginawa mo ang lahat ayon sa iyong tusong disposisyon, na mapanloko at mapanlinlang; pakiramdam mo’y wala kang magagawa nang hindi nagsisinungaling. Ngayong nauunawaan mo na ang katotohanan, at kinamumuhian ang mga paraan ni Satanas sa paggawa ng mga bagay-bagay, hindi ka na kumikilos nang ganoon, kumikilos ka na nang may kaisipan ng katapatan, kadalisayan, at pagsunod. Kung wala kang itatago, kung hindi ka magpapanggap, magkukunwari, magbabalatkayo kung magpapakatotoo ka sa mga kapatid, huwag mong itago ang iyong mga kaloob-loobang ideya at saloobin, sa halip ay hayaang makita ng iba ang tapat mong saloobin, kung magkagayon ay unti-unting mag-uugat sa iyo ang katotohanan, sisibol at mamumunga ito, magbubunga ito ng mga resulta nang paunti-unti. Kung lalong nagiging tapat ang iyong puso, at lalong nakahilig sa Diyos, at kung alam mong protektahan ang mga interes ng sambahayan ng Diyos kapag ginagampanan mo ang iyong tungkulin, at nababagabag ang iyong konsensya kapag nabibigo kang maprotektahan ang mga interes na ito, ito ang katunayan na nagkaroon ng bisa sa iyo ang katotohanan, at ito ang siyang naging buhay mo” (“Yaon Lamang mga Nagsasagawa ng Katotohanan ang May Takot sa Diyos” sa Ang mga Diskurso ni Cristo ng mga Huling Araw). Nagpaantig sa puso ko ang mga salita ng Diyos. Sa totoo lang, napakasimple ng hinihingi ng Diyos—na tayo ay magsalita at kumilos nang dalisay at tapat, na sa mga puso natin, wala tayong panlilinlang, at pagkukunwari o panloloko, na meron tayong tapat na puso sa Diyos, at tayo’y tapat sa iba. Kung may nagawa tayong mali at nagsinungaling, kailangan nating aminin ‘to at pagnilayan ang sarili natin, at tanggapin ang katotohanan nang may taos na saloobin. Sa ganitong paraan lamang unti-unting malulutas ang mga satanikong disposisyon natin. Kapag ang ilang kapatid ay tinatabas at iwinawasto, kahit nahihiya sila sa oras na iyon, kaya nilang tumanggap at sumunod. Pagkatapos, kaya nilang hanapin ang katotohanan, pagnilayan ang kanilang sarili, at hanapin ang dahilan ng pagkabigo nila. Sa paglipas ng panahon, lalo silang umuusad, nagiging mas mahusay sa mga tungkulin nila, at nasa kanila ang patnubay at pagpapala ng Diyos. Samantalang ako, para mapanatili ang sarili kong imahe at katayuan, palagi akong gumagamit ng mga paraan para iwasan ang mga responsibilidad ko at para maiwasan ang pagtatabas, pagwawasto, at paghatol, at pakiramdam ko’y ginagawa ko ang mga bagay sa matalinong paraan. Ano ang nakuha ko rito sa huli? Matapos ang mga taon ng paniniwala sa Diyos, hindi nagbago ang disposisyon ko sa buhay. Tuso pa rin ako, mapanlinlang, masama, at makasarili. Ginawa ko ang tungkulin ko nang hindi inuunawa ang mga prinsipyo at hindi alam kung paano lutasin ang mga problema. Sa wakas ay natanto ko na sa panlilinlang para maiwasan ang responsibilidad, pagtatabas at pagwawasto, ang totoo’y tinatanggihan ko ang pagliligtas ng Diyos at sinisira ang aking mga pagkakataong makamit ang katotohanan. At sa tuwing ginagamit ko ang mga panlilinlang para matakasan ang responsibilidad, kinakailangan kong pag-isipan nang husto kung ano ang sasabihin at ano ang idadahilan. Maaaring malusutan ko ito minsan, pero sa susunod na dumating ang isang banta sa aking reputasyon at imahe, kailangan kong mag-isip ng ibang paraan para linlangin ang mga tao. Ang mamuhay sa ganitong mapanlinlang at hindi tapat na kalagayan araw-araw ay sobrang nakakapagod, kinamumuhian at kinasusuklaman ito ng Diyos, at sa huli, sisirain ko ang mga pagkakataon kong makamit ang katotohanan at maligtas. Hindi talaga ito pagiging mautak. Ito ay pagiging ignorante at hangal. Nang napagtanto ko ito, determinado kong lutasin ang mapanlinlang at masasama kong disposisyon at maging isang tapat na tao.

Kalaunan, sumagi sa isip ko na hindi pa rin alam ni Brother Claude ang mga kasuklam-suklam kong motibo sa paghiling sa kanya na makipagbahaginan sa baguhan. Kung hindi ako magtatapat sa kanya, hindi siya magkakaroon ng pagkakilala sa’kin, titingalain pa rin ako, at mananatili sa negatibong kalagayan at iisiping hindi niya kaya ang gawain. Kaya, nagpunta ako kay Brother Claude, ipinagtapat sa kanya ang mga motibo ko sa pagpapadala sa kanya para makipagbahaginan sa baguhan, at sinabi sa kanya ang natutunan ko sa bagay na iyon. Sinabi ko rin na ako ang pinakadapat sisihin at ako ay makasarili at kasuklam-suklam. Para protektahan ang sarili kong reputasyon at mga interes, nilinlang ko siya at pinapanagot ko siya. Tapos, nagtapat siya sa akin tungkol sa kanyang pagninilay-nilay sa sarili, mga kaalaman, at mga nakamit sa isyung ito. Matapos marinig ang kanyang pagbabahagi, nakaramdam ako ng labis na kaginhawahan. Talagang naranasan ko na sa pagsasagawa lamang ng katotohanan at pagiging isang tapat na tao tayo makakadama ng kapayapaan at katiwasayan.

Pagkatapos n’on, nag-organisa ang superbisor ko ng isang pagpupulong para pag-usapan ang mga paglihis sa gawain namin. Lubhang nabawasan ang pagiging epektibo ko sa buwang iyon. Malinaw kong alam na sa pulong ng gawain na ‘to ay susuriin ng Diyos ang bawat salita at gawa ko para makita kung paano ako aasal, kung babalik ba ako sa dati kong mga panlalansi at panlilinlang para ipagtanggol ang aking imahe at katayuan at pagtakpan at itago ang aking mga pagkukulang at problema, o haharapin ko ang aking mga problema, magsasalita nang hayagan, at magiging tapat na tao. Sinabi ko sa sarili ko na isagawa ang katotohanan, kahit na ikasira ito ng imahe ko. Kaya, nagtapat ako tungkol sa kung paano ko iniraos ang gawain at nanlinlang sa trabaho ko sa panahong ito, at sinabing ibubuod ko ang aking mga paglihis at problema, babaguhin ang saloobin ko sa aking tungkulin, at susubukang maging mas epektibo. Matapos ang pagbabahaginang ito, nakaramdam ako ng labis na kaginhawahan, at nagkaroon ako ng kagustuhan at motibasyon na gampanan nang maayos ang tungkulin ko. Nang matapos ako, hindi ako hinamak ng mga kapatid. Sa halip, tinalakay nila ang ilang landas ng pagsasagawa para magampanan nang maayos ang aming mga tungkulin. Labis akong nakinabang sa pagbabahaginan nila, at natutunan din ang marami pang paraan para baguhin ang mga paglihis ko. Pagkatapos n’on, nagsagawa ako ayon sa mga landas na ito, at unti-unti akong naging mas epektibo sa gawain ko. Nang makita ko ito, laking pasasalamat ko sa Diyos.

Sa pamamagitan ng karanasang ito, tunay kong naramdaman na anuman ang mga pagkakamali natin o katiwalian na ibinubunyag sa ating mga tungkulin, hangga’t kaya nating harapin ang mga bagay nang mahinahon, buksan ang ating mga puso, at hanapin ang katotohanan, walang hahamak sa atin, mapagninilayan din natin ang ating sarili at magagampanan nang mas mabuti ang ating mga tungkulin. Naramdaman ko rin talaga na ang mga nagsasagawa lamang ng katotohanan at mga tapat na tao ang may pagkatao at dignidad, at sila lamang ang tunay na nakakaramdam ng ginhawa at paglaya.