Mei Jie Lungsod ng Jinan, Lalawigan ng Shandong

Kamakailan ang iglesia ay nagpalabas ng isang pagsasaayos ng gawin na nag-aatas sa mga pinuno ng iglesia sa lahat ng antas na magtakda ng isang kasama (isang kapwa manggagawa na gagawa kasama nila). Sa panahong iyon ay inakala ko na ito ay isang magandang pagsasaayos. Mababa lang ang kalibre ko at napakarami ng aking gawain; Kailangan ko talaga ng kasama upang tulungan akong makumpleto ang lahat ng uri ng gawain sa iglesia.

Kaya, ako at ang kapatid na babae na naging kasama ko ay nagsimulang magsagawa ng pastoral na gawain sa iglesia nang magkasama. Ngunit unti-unti, nakita ko na hindi niya ginagawa ang lahat ng uri ng bagay ayon sa aking kalooban, at nagsimula ang pagtutol sa aking puso: Kahit na mas okupado ako nang kaunti kapag nagtatrabaho ako sa aking sarili, ayos lang, at ang pagsasaayos sa isang kasama ay isa talagang problema. Kung ipagawa ko sa kanya ang ilang trabaho at ito ay hindi perpekto, mas gugustuhin kong gawin ito sa aking sarili. Kung hindi ko ipagawa sa kanya ang gawain, kaso, siya ay aking kasama. … Kaya, parami nang parami ang pagtutol na namuo sa aking puso, hanggang sa isang pagkakataon, hindi na talaga ako makapagtimpi nang mas matagal pa at nawala ang aking kahinahunan sa kanya: “Paano ka naging napakahangal? Naging isang lider ka nang maraming taon, paanong hindi ka pa rin makagawa ng maayos na gawain? Bakit hindi mo kailanman maintindihan, o matugunan? …” Nang matapos ako, hindi kalugud-lugod ang aking pakiramdam, talagang nakonsensya ako. Naisip ko sa sarili ko: Mali ba ang sitwasyon ko? Kaya’t lumapit ako sa harap ng Diyos sa paghahanap, at nakita ang mga salita ng Diyos na nagsabi: “Ang hinihingi sa inyo ngayon—ang gumawa nang magkakasama na may pagkakaisa—ay katulad ng paglilingkod na hiningi ni Jehova sa mga Israelita: Kung hindi, tumigil na lang kayo sa paglilingkod. Dahil mga tao kayong direktang naglilingkod sa Diyos, dapat man lang na mayroon kayong kakayahang maging tapat at mapagpasakop sa inyong paglilingkod, at dapat din may kakayahang matuto ng mga aral sa isang praktikal na paraan. … Ni hindi nga kayo nag-aaral o pumapasok sa ganitong mga uri ng mga praktikal na aral, subalit nagsasalita pa rin kayo tungkol sa paglilingkod sa Diyos! … Kung hindi kayo natututo sa isa’t isa, nagtutulungan, at nagpupuno sa mga pagkukulang ng isa’t isa kapag ginagawa ninyo ang gawain sa mga iglesia, paano kayo matututo ng mga aral? Tuwing nakakaranas kayo ng anuman, dapat kayong magbahaginan sa isa’t isa upang makinabang ang mga buhay ninyo” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Maglingkod Gaya ng Ginawa ng mga Israelita). Pagkatapos ay nakita ko ito sa isang sermon: “May ilang mga tao na hindi kayang makipag-ugnayan sa sinumang iba pa habang tinutupad ang kanilang tungkulin. Walang sinumang makakalapit sa kanila; ito ay nagpapakita ng kanilang pagmamataas at kayabanagan, na wala silang anumang pang-unawa ng tao, na hindi alam ang kanilang sarili, at nanghahamak sa iba. Hindi ba’t ito ay kahabag-habag? Ang disposisyon ng ganitong uri ng tao ay hindi talaga nagbabago, at hindi madaling sabihin kung sila ay maililigtas ng Diyos. Ang mga taong tunay na nakakakilala sa kanilang mga sarili ay mapapakitunguhan ang ibang tao nang tama nang hindi masyadong kritikal. Kaya rin nilang matiyagang tumulong at sumuporta sa iba, iparamdam sa mga tao na mahalaga sila at minamahal; kaya nilang magkaroon ng wastong relasyon sa iba. Sila ay mga tao na may kabaitan, at ang mga tao lamang na may kabaitan ang may debosyon para sa Diyos, maaaring mabuhay nang may pagkakasundo sa iba, at sapat na magagampanan ang kanilang tungkulin” (Ang Pagbabahagi mula sa Itaas). Mula sa mga salitang iyon ng Diyos atito mula sa sermon, maingat kong sinuri ang aking sarili at nakitang hindi ko naintindihan ang kalooban ng Diyos sa sambahayan ng Diyos na nagsasaayos ng mga kasama para sa lahat ng antas ng mga lider. Higit pa rito, hindi pa ako nakapagsagawa o nakapasok sa katotohanan ng maayos na koordinasyon. Ang isang dahilan ng pagsasaayos ng sambahayan ng Diyos ng mga kasama para sa amin ay sapagkat ang aming kakayahan ay masyadong mababa, at ang aming pag-unawa sa lahat ng aspeto ng katotohanan ay masyadong limitado. Hindi namin magagawa ang lahat ng gawain sa iglesia sa aming sarili. Sa tulong ng isang kasama, maaari naming mas mahusay na makumpleto ang gawain ng iglesia. Ang isa pang dahilan ay sapagkat masyadong mapagmataas ang aming mga kalikasan, sa katungkulan nais naming magkaroon ng kapangyarihan at panghuling pagpapasya sa mga bagay-bagay. Sa pangangasiwa at pagpigil ng isang kasama, iyong uri ng awtokratiko, walang pag-iintindi, walang ingat na serbisyo na makakapinsala sa gawain ng iglesia ay maaaring maiiwasan.Maaari ding mas mapagsanay namin nang mas maayos ang pagpasok sa katotohanan ng normal na pagkatao, upang maaaring magkaroon kami ng palitang pagbabahagi sa mga kasama, at matuto mula sa isa’t isa. Ito ay lubhang kapaki-pakinabang para sa gawain ng iglesia pati na rin sa aming personal na pagpasok sa buhay. Naipakita nito sa akin na ang maayos na koordinasyon sa aming serbisyo ay napakahalaga para sa gawain ng iglesia at sa aming personal na pagpasok sa buhay! Ngunit hindi ko hinanap sa anumang paraan ang kalooban ng Diyos dito. Hindi ko binigyang pansin ang mga praktikal na mga aralin na matututunan ko sa pamamagitan ng koordinasyon na ito. Nag-aatubili lamang akong nagtrabaho kasama niya dahil sa pagsasaayos ng iglesia, at nang sandaling ang kapatid na babaeng ito ay hindi pinangasiwaan ang ilang mga bagay nang maayos, pinagalitan ko siya at nawalan ako ng kahinahunan. Palagi kong naramdaman na hindi siya kasing-husay ko, at hindi ko nakita ang kanyang mga lakas at bentahe. Tinutulan ko pa ang pagsasaayos ng iglesia. Tunay na ako ay sobrang mapagmataas, talagang walang kamalayan sa sarili ko, at wala akong kahit na kaunting normal na pagkatao o katuwiran, at lalo pa’y wala akong lubos na damdamin ng paggalang sa Diyos, at hindi karapat-dapat na mag-alay ng paglilingkod sa harapan ng Diyos.

O Diyos! Ang Iyong pagbubunyag ay nagpakilala sa akin ng aking kawalan ng kakayahan na makipagkoordina nang maayos, ang aking pagmamataas at ang aking kahabag-habag na bahagi sa paglilingkod sa Iyo. Mula sa araw na ito pasulong, handa kong panatilihin ang isang puso ng paggalang sa Iyo, hindi na katigan ang aking sarili, at pagtuunan ang mga interes ng iglesia sa lahat ng bagay. Sa koordinasyon sa paglilingkod ay susuportahan ko ang iba at mag-aaral mula sa iba. Pagtutuunan ko aking sariling pagpasok sa katotohanan, at hahangarin na maging isang taong may katotohanan at pagkatao na angkop para sa Iyong paggamit.