Xiaoxiao Lungsod ng Xuzhou, Lalawigan ng Jiangsu

Dahil sa mga pangangailangan ng gawain sa iglesia, inilipat ako sa ibang lugar para gampanan ang aking tungkulin. Sa oras na iyon, ang gawain sa ebanghelyo sa lugar na iyon ay bumaba ng kaunti, at karaniwang hindi maganda ang sitwasyon ng mga kapatiran. Ngunit dahil ako’y naantig ng Banal na Espiritu, ginawa ko pa rin ang lahat ng bagay na ipinagkatiwala nang may buong kumpiyansa. Matapos tanggapin ang pagkakatiwala, naramdaman ko na puno ako ng resposibilidad, puno ng kaliwanagan, at para bang nagkaroon ako ng paninindigan. Naniwala ako na kaya ko at matutupad ko nang mabuti ang gawaing ito. Sa katunayan, sa oras na iyon wala akong kaalaman o ano pa man sa gawain ng Banal na Espiritu o sa aking kalikasan. Lubos akong namumuhay sa pagkasiya sa sarili at paghanga sa sarili.

Habang ako’y nasa tugatog ng pagmamalaki sa sarili, nakilala ko ang isang kapatiran sa isang kumupkop na pamilya na nakatoka sa gawain. Tinanong niya ako tungkol sa sitwasyon ng aking gawain, at isa-isa kong sinagot ang kanyang mga katanungan habang nag-iisip: Tiyak na hahangaan niya ang aking mga abilidad sa gawain at ang aking mga natatanging kaalaman. Ngunit hindi ko kailanman inakala na matapos niyang makinig sa aking mga sagot, hindi lang siya sa hindi tumango sa paghanga, sinabi pa niya na kulang ang aking ginagawa, na ang tauhang iyon ay hindi talaga nagagamit nang maayos, na wala akong natamong anumang resulta, at iba pa. Habang minamasdan ang kanyang hindi kuntentong pagpapahayag at pakikinig sa kanyang pagtatasa sa aking gawain, biglang nanlamig ang aking puso. Sa isip ko: “Sabi niya kulang daw ang aking trabaho? Kung wala akong natamong anumang resulta, ano pa ang dapat kong gawin dito para masabing nakakuha ako ng mga resulta? Buti nga hindi ko tinanggihan ang bulok na trabahong ito at pumayag na tanggapin ito, at gayon pa man nasabi pa niya na hindi mahusay ang trabahong ginawa ko.” Hindi ko lubos matanggap sa aking puso at sobrang sama ang pakiramdam ko na halos tumulo na ang mga luha. Iyong mga mapanghamon, hindi kuntento at mapanlabang bagay sa loob ko ay biglang lumabas: Ito lang ang kayang makamit ng kalibre ko; ginawa ko naman ang aking makakaya, kaya kung hindi ako sapat, humanap na lang sila ng iba…. Sobrang hindi kumportable ang pakiramdam ng aking puso at nalito ako, hindi sigurado kung ano ang gagawin dito, at kaya wala na akong narinig na salitang sinabi niya matapos iyon. Sa mga ilang araw, iyong sitwasyon ko mula sa tugatog ng pagmamalaki sa sarili hanggang sa pakiramdam na nalulumbay at nasisiraan ng loob, mula sa pagiging tuwang-tuwa sa aking sarili hanggang sa pagkakaroon ng tiyan na puno ng mga karaingan. Nilamon ako ng pakiramdam ng pagkatalo. … Sa gitna ng kadiliman, naalala ko ang mga salita ng Diyos: “Hinangad ni Pedro na isabuhay ang larawan ng isang taong nagmamahal sa Diyos, maging isang taong sumunod sa Diyos, maging isang taong tumanggap ng pakikitungo at pagtatabas …” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Ang Tagumpay o Kabiguan ay Depende sa Landas na Tinatahak ng Tao). Paano naman ako? Ang ginawa lang ng isang tao ay punahin ako ng kaunti, sinabing ang aking trabaho ay hindi sapat, at ako’y nadismaya at gusto nang magbitiw sa aking trabaho. Ito ba ang taong handang tumanggap ng pakikitungo at pagpupungos? Ito ba ang taong nais mahalin ang Diyos na tulad ni Pedro? Hindi ba kung ano ang aking inihayag ay ang ayaw ng Diyos? Hindi gustong masabi ng iba na hindi sapat ang ginawa ko at gusto lang makatanggap ng papuri at pagkilala ng iba—hindi ba ito ang pangunahing layunin? Sa sandaling iyon, nagkaroon ako ng sinag ng liwanag sa aking puso, kaya binuksan ko ang Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao at nakita ang naturang talata: “Ang pinakamabuting gawin ay maglaan kayo ng higit na pagsisikap sa katotohanan ng pagkilala sa sarili. Bakit hindi kayo nabibiyayaan ng Diyos? Bakit kasuklam-suklam sa Kanya ang inyong disposisyon? Bakit pinupukaw ng inyong pananalita ang Kanyang galit? Sa sandaling magpamalas kayo ng katiting na katapatan, pinupuri ninyo ang inyong sarili, at humihingi kayo ng gantimpala para sa maliit na ambag; hinahamak ninyo ang iba kapag nakapagpakita kayo ng kaunting pagsunod, at nawawalan kayo ng galang sa Diyos kapag may simpleng gawain kayong naisakatuparan. … Ang pagkataong katulad ng sa inyo ay positibong masakit sabihin o pakinggan. Mayroon bang anumang kapuri-puri sa inyong mga salita at kilos? … Hindi ba ito nakakatawa sa inyo? Lubos na nababatid na naniniwala kayo sa Diyos, magkagayunma’y hindi kayo nakaayon sa Diyos. Lubos na nababatid na hindi kayo karapat-dapat, patuloy pa rin kayong nagyayabang. Hindi ba ninyo nadarama na nabawasan na nang kaunti ang inyong katinuan kaya wala na kayong kontrol sa sarili? Sa ganitong katinuan, paano kayo angkop na makikisama sa Diyos? Hindi ba kayo natatakot para sa inyong mga sarili sa puntong ito? Lumala na ang inyong disposisyon hanggang sa hindi na ninyo makayang umayon sa Diyos. Dahil dito, hindi ba nakakatawa ang inyong pananampalataya? Hindi ba kahibangan ang inyong pananampalataya? Paano mo tatanggapin ang iyong kinabukasan? Paano mo pipiliin ang landas na iyong tatahakin?” (Ang Salita, Vol. I. Ang Pagpapakita at Gawain ng Diyos. Yaong mga Hindi Kaayon ni Cristo ay Tiyak na mga Kalaban ng Diyos). Diretso ang mga salita ng Diyos sa aking diwa, na hindi ako nakapagsalita. Lubos akong nahiya at napuno ng kahihiyan. Nawalang parang usok sa manipis na hangin ang aking mga dahilan at ang aking panlalaban sa loob. Sa sandaling iyon, naranasan ko ang kapangyarihan at awtoridad ng salita ng Diyos sa kaibuturan ng aking puso. Sa pamamagitan ng mga pagbubunyag ng salita ng Diyos, sa wakas ay nakilala ko ang aking sarili: Sa katuparan ng aking mga tungkulin, hindi ako patuloy na nagsusumikap para sa pagkaperpekto na makamit ang pinakamagandang resulta para masiyahan ang Diyos, ngunit sa halip ay nakuntento sa kasalukuyang kalagayan at nadama ang lubos na kasiyahan sa aking sarili. Nabigo akong makita na ang sarili kong sitwasyon ay tatanggihan ng Diyos, at nasaktan pa ako nang pinuna ako ng isang tao. Talagang ignorante pa ako at hindi makatwiran! Lagi akong naghanap ng papuri sa paggawa ng maliliit na bagay, at sa oras na hindi ito natanggap, mawawala lahat ng lakas ko; galit akong nagmaktol nang inusisa ang aking mga pagsisikap sa halip na pinahalagahan. Sa sandaling iyon, nakita ko ang mukha ko ng pagkukunwari. Nakita ko na may kasamang mga pangangailangan at transaksiyon at puno ng karumihan ang katuparan ng aking tungkulin. Hindi ito para mabigyang kasiyahan ang Diyos o suklian ang Kanyang pag-ibig, ngunit para sa mga lihim na motibo.

Dati, nang nakita ko na isiniwalat ng salita ng Diyos ang kababawan ng pagkatao ng tao, hindi kailanman ito nagningning sa aking puso at pinaghinalaan ko na ang salita ng Diyos ay may kalabisan. Naipakita ito sa pamamagitan lamang ng Diyos na nagkaroon ako ng paggising: Para maisakatuparan ang tungkulin ko ngayon ay malaking pagdakila sa Diyos at sa Kanyang dakilang pag-ibig. Subalit hindi ko ito minahal o iningatan ito, at sa halip hinangad ko ang mga bagay na walang halaga at walang kahulugan—pinupuri ng tao, ipinagdiriwang ng tao, pinapansin ng tao, at para magkaroon ng puwang sa puso ng mga tao. Anong kahulugan mayroon ang mga bagay na ito? Sinasabi ng Diyos na hindi lang nabubuhay ang tao sa pagkain, ngunit sa mga salita rin na ipinahayag sa pamamagitan ni Cristo. Ngunit saan ba nakadepende ang aking buhay? Nabuhay ako na nakadepende sa ugali ng tao tungo sa akin at kung paano nila ako nakita, at madalas akong nag-alala tungkol sa mga personal na pakinabang at pagkawala dahil sa mga naturang bagay. Ilang mga salita ng pagkilala o papuri o ilang mga salita ng kaginhawaan o konsiderasyon ay magpaparami sa aking lakas; ang ilang mga salita ng pamumuna o pagpapakita ng masamang mukha ay maninira sa aking kalooban at magpapawala ng kapangyarihan at direksiyon sa aking mga hangarin. Kung gayon bakit ako lubos na naniniwala sa Diyos? Maaari bang ito ay dahil lang sa pagtanggap ng mga tao? Tulad ng ibinunyag ng mga salita ng Diyos, hindi ang katotohanan ang aking pinapahalagahan, hindi ang mga prinsipyo ng pagiging tao, at hindi ang napakatiyagang gawain ng Diyos, ngunit kung ano ang mahal ng aking laman, mga bagay na walang kapaki-pakinabang sa aking buhay. Maaari bang ang kagustuhan ng iba tungo sa akin ay nagpapatunay na pinupuri ako ng Diyos? Kung hindi ako mababagay sa Diyos, hindi ba’t ang mga hinahangad ko ay wala pa ring kabuluhan? Salamat sa Diyos sa pagbibigay kaliwanagan sa akin! Mula sa aking sariling mga pagbubunyag, naisip ko ang pagkatao ni Cristo, kung paano dumating si Cristo para gumawa sa lupa para iligtas ang sangkatauhan. Ngunit ano ang ugali ng sangkatauhan tungo sa Diyos? Siya ay banal at kagalang-galang, ang dakilang Diyos Mismo, ngunit sino ba talaga ang nagpapahalaga sa Diyos, sino ang nagbibigay lugar sa Kanya sa kanilang mga puso, at sino talaga ang nagbibigay kaluwalhatian sa Diyos? Bukod sa paghihimagsik at pagtutol, ang ipinapakita lang ng tao ay pagtanggi, subalit hindi kailanman nagpakita ng pagkabahala si Cristo sa sangkatauhan o itinuturing ang mga tao ayon sa kanilang mga kasalanan. Tahimik Niyang tinitiis ang lahat ng paghihirap, hindi makasariling gumugugol para sa sangkatauhan, ngunit mayroon bang kahit sino ang nagpapahayag ng papuri mula sa kanilang mga puso dahil sa kababaang-loob ni Cristo, sa Kanyang kabaitan o Kanyang kabutihang-loob? Sa paghahambing, mas lalo kong nakita ang aking sariling kakitiran ng pag-iisip, kung paano ako nabahala sa mga bagay, kung paano ko gustong laging mapuri ng mga tao o mapahalagahan nila, at iba pang makasarili, kasuklam-suklam at kawalang hiyaan na mga pagkilos. Kahit sa gayong mababang-loob na karakter, nakita ko pa rin ang aking sarili na kasing halaga ng ginto. Hindi kataka-taka na sinasabi ng Diyos na ang diwa ng tao ay umabot na sa punto na napakahirap na para sa sangkatauhan na makontrol. Lubos na kinumbinsi ako ng mga salita ng Diyos. Sa oras na ito, isang uri ng pananabik at pagkagiliw para kay Cristo—ang Panginoon ng lahat ng bagay—ang kusang nabuo sa kaibuturan ng aking puso. Hindi ko mapipigilan ang sarili ko sa pagdarasal sa Diyos: “O Diyos! Walang katapusang pagkainggit sa akin ang Iyong disposisyon, diwa, at kabutihan. Sino ang maaaring ihambing sa Iyo? Kung ano ang Iyong ipinahayag at ibinunyag sa amin at lahat ng Iyong ipinakita sa amin ay pagbubunyag ng Iyong kagandahan, Iyong kabutihan, Iyong pagkamakatuwiran at kamahalan. O Diyos! Binuksan mo ang aking puso at nagpahiya sa aking sarili, na nagpayuko sa aking mukha sa lupa. Alam na alam mo ang aking pagmamalaki, ang aking kayabangan. Kung hindi dahil sa Iyong kahanga-hangang pagsasaayos at kaayusan, kung hindi sa kapatid na Iyong ipinadala para pakitunguhan ako, maaaring matagal ko nang nakalimutan kung sino ako. Ninanakaw ang Iyong kaluwalhatian subalit nagmamalaki pa sa aking sarili—ako talaga’y walang hiya! O Diyos! Salamat sa Iyong mga pagbubunyag at pag-iingat, nagawa kong malinaw na makita ang aking tunay na sarili at matuklasan ang Iyong kagandahan. O Diyos! Ayaw ko nang maging negatibo, at ayaw ko nang mamuhay sa mga mabababaw na bagay. Ang tangi kong hiling, sa pamamagitan ng Iyong pagkastigo at paghatol, ay ang Iyong hagupit at disiplina, para makilala Ka, para mahanap Ka, at higit sa lahat sa pamamagitan ng Iyong pakikitungo at pagpupungos para matupad ang aking tungkulin para masusuklian Kita!”